Dat ene woord
Dat ene woord steeds weer willen zien, als een soort lichtvonk, om verdwaalde paden terug te vinden, de weg naar een gevoel van thuiskomen. Dat ene woord , dat we soms willen verbergen, dus kleden we de muren aan met prachtig behang, in de mooiste tinten. We gooien kleurspatten naar elke kier, als een schilder met een opgewekte blik, zodat we niet hoeven kijken naar de scheuren en barsten die langzaam de muren doen afbrokkelen. We verstoppen het onder luid gelach. Dat ene woord is natuurlijk ook iets wonderlijks — geen reden om weg te kijken, maar om anders te leren zien. Het is een kans en een uitnodiging, een begin en een gevolg. Een oerkracht die bruggen slaat naar momenten die buiten bereik lijken, die ons helpt hoogtes te beklimmen, zodat we over muren kunnen stappen. Het is de oudste kracht die we kennen, waar geluk als een kind uit is geboren, en verbondenheid met de wereld. In ons eindeloos scheppen vastgelegd, is het tegelijk een teder, intiem moment waarin twee ...