Dat ene woord

  


Dat ene woord
steeds weer willen zien,
als een soort lichtvonk,
om verdwaalde paden terug te vinden,
de weg naar een gevoel van thuiskomen.

Dat ene woord,
dat we soms willen verbergen,
dus kleden we de muren aan met prachtig behang,
in de mooiste tinten.
We gooien kleurspatten naar elke kier,
als een schilder met een opgewekte blik,
zodat we niet hoeven kijken
naar de scheuren en barsten
die langzaam de muren doen afbrokkelen.
We verstoppen het onder luid gelach.

Dat ene woord
is natuurlijk ook iets wonderlijks —
geen reden om weg te kijken,
maar om anders te leren zien.
Het is een kans en een uitnodiging,
een begin en een gevolg.
Een oerkracht
die bruggen slaat naar momenten die buiten bereik lijken,
die ons helpt hoogtes te beklimmen,
zodat we over muren kunnen stappen.
Het is de oudste kracht die we kennen,
waar geluk als een kind uit is geboren,
en verbondenheid met de wereld.
In ons eindeloos scheppen vastgelegd,
is het tegelijk een teder, intiem moment
waarin twee lichamen elkaar zachtjes vinden,
waar twee zielen samenvloeien.
Kansen om grenzen te laten vervagen,
de mooiste aanraking
die geen woorden volledig kunnen omschrijven.

Dat ene woord
betekent zoveel meer.
Maar we zien alleen het licht,
niet de barsten in de muur,
de strijd die het soms is,
het stille gevecht in ons eigen hoofd —
een verdwaald hart.
Of juist de ruimte om opnieuw te kiezen,
om los te laten,
of elkaar opnieuw te vinden,
of gewoon jezelf.
Het is zoveel meer,
maar we blijven vaak blind staren.
We willen het zien als een wonder,
een pleister op elke pijn,
iets dat het gevecht laat verdwijnen.
Terwijl juist dat gevecht zachtjes klopt op onze deur,
en vraagt om binnengelaten te worden.
Het kan zoveel meer geven
dan alleen de angst die ons doet sluiten.

Dat ene woord,
omvat alles.
De schoonheid én de modder waar je langzaam in wegzakt.
De kracht én de kwetsbaarheid waarin je jezelf kunt verliezen.
Het licht, maar ook de schaduw die we liever niet erkennen.
Het is nog zo onvolledig in ons begrip,
dat we het nooit echt hebben durven ontmoeten.
En dat is misschien wel de grootste strijd van ons bestaan:
het voluit aan te kijken,
de grootsheid ervan werkelijk te voelen,
in plaats van het klein te houden zoals we nu vaak doen.

LIEFDE.




Reacties

  1. Catherine Boone6 mei 2025 om 19:07

    Wat een prachtig gedicht, vol diepgang en kwetsbaarheid. Het roept echt gevoelens op over de kracht en complexiteit van liefde, hoe we ernaar verlangen en het soms proberen te verbergen of te verkleinen. Hier is een mogelijke reactie die je zou kunnen geven bij dit gedicht:
    Wat een ontroerend gedicht, dat de essentie van liefde zo mooi weet te vangen. Het laat zien hoe liefde zowel krachtig als kwetsbaar kan zijn, hoe we het soms proberen te verbergen achter muren, maar hoe het tegelijkertijd altijd blijft zoeken naar verbinding. Het idee van liefde als een “oerkracht” die bruggen slaat naar ons diepste zelf, en tegelijkertijd de strijd met ons eigen innerlijk erkent, raakt me enorm. Dit gedicht herinnert ons eraan dat liefde niet perfect is, maar juist door haar imperfectie en de barsten in onze muren, een kans biedt om echt te groeien en te verbinden. Het is mooi hoe je schrijft dat liefde niet alleen het licht is, maar ook de schaduw, de ruimte waarin we onszelf kunnen vinden, loslaten en weer opnieuw kunnen kiezen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »