De stilte
STILTE Niet een absoluut leegte waarin elk geluid uitgestorven lijkt te zijn. Ook geen oneindige stenen die je in de diepte van je ziel opbouwt. Die muren vormen rondom je hart om elke honger te stillen. En als soms een vlinder wil ontsnappen in de bloemenzee van je ziel, Of als een ontembaar beest zijn gang opeens kan gaan, dat zijn klauwen bloedend niet meer los wil laten. Elke pijn die er maar te vinden is een steeds diepere aanraking wordt. Naar de oneindigheid aan gevoelens waarvan we weten dat ze er wel zijn, Maar ook plots de kans krijgen er opeens te mogen zijn. Alsof duizenden vogels van alle kanten komen met ieder zijn eigen lied, Prachtige, opzwepende klanken overal, Tot het steeds verder gaat en ons diepste zelf weer weet te raken. Dwars door elke muur die opgebouwd zijn, in een strijd met een traan en een lach. Het is een kracht aan emoties die nimmer grenzen zal bereiken, Behalve soms dan die van het eigen zicht. We overal maar zijn behalve in ons eigen hart. Wor...