Echte Liefde onder de Kersenbloesem

 

Echte Liefde onder de Kersenbloesem

Na koude dagen, een grauw landschap dat mij als een deken heeft bedekt,
ontlokken zich de eerste zonnestralen, strelend over mijn koude ziel.
En terwijl het winterlandschap langzaam verdwijnt,
verdampt ook mijn zicht, al lange tijd in mist gehuld.

In wijsheid bevangen heb ik de tijd die mij werd gegeven
niet als een straf hoeven ervaren.
Ik heb het moment omarmd, hoe kort het ook was.
Het was deze verbondenheid die mijn vertroebelde blik verruimde
en mij een wonder liet zien, juist in al die kou.

Met zijn eindeloze kristallen structuren, twinkelend om mij heen,
las ik verborgen woorden, diep verscholen – een bijzonder verhaal.
Wat een kracht liet deze oneindig mooie schepping zien,
met bouwstenen die voor mij klaarlagen
om te vormen, om mijn moment te scheppen.

En ondanks de kou overal en de mist die soms verblindt,
was het geen eentonigheid die in vele treurige harten woonde.
Maar ondanks mijn innige verbondenheid met alle elementen van het bestaan
ontdeed ik mij van die deken, dromerig starend naar de verte, naar de zon,
die met haar warmte de stilte doet smelten.

En als de eerste bloemen uit de net verwarmde aarde
weer hun weg naar het licht weten te vinden,
en het landschap als een kunstenaar schildert,
de expressie van het komende leven,
trekt een bloesem mij bijzonder aan.

Nooit schonk ik er eerder aandacht aan,
maar plots trof het mijn zoekende hart.
En terwijl de knopjes zich langzaam openen,
verschijnt een klein, wit bloempje met een fantastische geur.
Het is deze eenvoud die mij verblijdt.

Zachtjes zing ik mee:
"O kersenbloesem, o kersenbloesem, wonder van deze aarde.
Zo klein dat niemand je direct herkent,
maar je schoonheid straalt in de eerste lichtstralen
van warmte op de aarde."

En terwijl ik teder de nu ontelbare bloempjes wil aanraken,
tast mijn hand die van jou – een aanraking van het leven.
Liefde in een magische aanraking met jou,
waarbij ik je zachtjes de laatste woorden hoor zingen,
het lied dat ook uit mijn hart kwam.

Samen, uit onze harten geboren:
"O kersenbloesem, wonder van ons hart."






Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »