De verborgen leer


 De verborgen leer,


In steeds dat ene woord

Geweld gespeld achter onze ogen.

Geschreven woorden,

Dezelfde boodschap overal, 

Met steeds een andere glinstering,

Om als dat ene unieke diamant,

Er te mogen zijn,

Een wonder?

Uniek als het is?

En als een marktkoopman,

Schreeuwen we het steeds luider.

Als koopwaar staan we daar dan:

Een boodschap met een kans.


Om al die hoge muren,

Lagen om onze ziel,

Zo verstikkend,

Als een langzame dood,

Van ons hart.

Te kunnen overwinnen.

Terwijl deze zogenaamde schat,

Een nooit getoonde diamant,

Een van velen is,

Maar nooit gezien,

Verborgen heel diep,

Onder een stoflaag zo verstikkend.

Illusies noemen we dit?


Blind staren naar buiten,

Telkens door een ander raam.

Terwijl juist dit staren,

Naar een oneindigheid

Van zogenaamde verlossingen,

Het echte geweld is.

Een zweepslag zonder genade, 

Die we juist onszelf geven.


Er zijn geen muren,

Geen verstikkende laag,

Geen langzaam vergaan,

Geen dodenrit van het bestaan,

Wachtend op verlossing,

Op een wonder van het bestaan.


Er is alleen die ene les:

Het begrijpen van onszelf,

Onze dwaasheid,

Ogen die vastgeroest zijn,

Een zoektocht zonder wonder,

Omdat we het niet willen,

Accepteren!


We zijn al compleet,

Alleen nog niet wakker geworden,

En dat is juist die ene les:

Leren zien,

De kijk naar onszelf,

Een verborgen leer.


🙏🏻 W.O.L








Reacties

  1. Catherine Boone28 april 2025 om 18:31

    Wat een indringende verwoording van de zoektocht die uiteindelijk geen zoektocht hoeft te zijn.
    Je verwoordt helder hoe de ware rijkdom niet ligt in wat we najagen, maar in het ontwaken tot wat er altijd al is geweest.
    Elke regel ademt de pijn van zelfvergetenheid én de stille hoop op her-innering.
    Een verborgen leer, niet om te grijpen, maar om te herkennen:
    dat we nooit gebroken waren — alleen verblind.
    Dank je wel voor dit spiegelende en ontmaskerende gedicht. VG Catherine

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »