Wanneer Liefde de Tijd Vergeet

Wanneer Liefde de Tijd Vergeet
(Een spiritueel prozagedicht)

Altijd is daar dat ene moment,

waarin een alledaagse bijzonderheid plotseling beladen raakt

met een overschot aan emoties –

samengebald in slechts één enkel gevoel.

Een stilte die spreekt,

een ademtocht waarin het universum zich samenvouwt.

We kijken elkaar aan en weten:

tijd heeft ons hierheen geleid,

precies hier,

waar lichaam en ziel even niet van elkaar te onderscheiden zijn.

En toch –

wat is controle anders dan een illusie

die we liefkozend vasthouden,

om de stormen van het leven een naam te geven?

Want wie bestuurt werkelijk dit schip?

Niet de wil,

niet de ratio,

maar een subtiele kracht die ons leidt

langs het innerlijke kompas

van hart en overgave.

We dachten het leven te beheersen –

en ontdekten pas in de overgave

dat ware vrijheid begint

waar het ego loslaat

en de ziel begint te spreken.

In die overgave,

in dat vertrouwen,

vloeit liefde als een eeuwige rivier.

Zonder voorwaarden.

Zonder richting.

Alleen stromend,

in de richting van wie we werkelijk zijn.

Zoals toen,

nu zo lang geleden,

onze kijk op het leven

dezelfde kant op stroomde.

En wij –

wij lieten ons meedrijven.

We begonnen te leven in de lagen

achter woorden en vormen,

waar voelen belangrijker werd dan begrijpen,

waar zijn belangrijker werd dan doen.

In dat zachte weten

groeiden we samen ouder –

als een fotoalbum dat zich langzaam vult.

Een verhaal in beelden,

momenten waarin de tijd stilstond

en wij volledig aanwezig waren.

Elk moment een zadenbank van betekenis.

Elk gebaar een hoofdstuk.

Elk zwijgen een boekdeel.

We genoten van wat zich in ons opende –

een innerlijk landschap

dat enkel in liefde te bewandelen valt.

Maar dan…

plotseling.

Een dag die onverwacht verandert

in het begin van een afscheid.

Wat we onbewust hadden omhelsd,

moeten we nu bewust loslaten.

En alles wordt een laatste keer:

– Voor het laatst die ene blik,

geladen met alles wat we waren.

– Voor het laatst een hartstochtelijke kus,

waarin verleden en toekomst samensmelten.

– Voor het laatst onze handen,

gevouwen in een woordloos gebed.

– Voor het laatst een omhelzing

die langer blijft hangen dan de tijd toelaat.

– Voor het laatst het begrijpen

zonder te hoeven spreken.

– Voor het laatst het verrast worden

door de eenvoud van samen zijn.

– Voor het laatst onder de sterren dromen

zonder te weten of er een morgen is.

– Voor het laatst een nieuwe dag begroeten,

terwijl de nacht nog zijn echo laat horen.

En toch –

in al dat laatste

ligt het begin besloten.

Want liefde,

echte liefde,

sterft nooit.

Ze verandert slechts van vorm

en fluistert in de stilte verder.

---

Wat voorbijgaat, wordt herinnering.

Wat blijft, wordt waarheid.

Wat bemind is, blijft eeuwig leven.

— Eigen Zielspraak

-