Het grootste mysterie van het leven begint waar de eerste straal licht je ziel raakt

 

Het grootste mysterie van het leven begint waar de eerste straal licht je ziel raakt.

Ontwakend is het,

Als de eerste lichtstralen van deze wereld
Mij ontmoeten.
Met een aanraking naar het allerkleinste,
En het onbereikbare,
Het allergrootste wat we kunnen zien.

Komt alles in een ademteug tegelijk samen,
Als een schreeuw.
Van veel emoties die de wereld groet,
Ontstaat een stilte en een vrede die alles omhult.

Wat nu komt in het net beginnend leven,
Is voor nu het allergrootste raadsel.
De puzzel van mijn bestaan,
Met maar een stukje gelegd,
Zal ik vorm geven aan het totaalbeeld
Wat ik zal gaan scheppen in het leven.

En in die rust zie ik nu niet alleen de wereld
Zoals ik hem nu leer kennen,
Maar is het groter dan ik straks nog kan zien.
Als de sluier eenmaal mij liefdevol omarmt.

Ondanks mijn pasgeboren IK in dit bestaan,
Word ik liefdevol omarmd.
In dit net beginnend leven
Is het even nog die reis
Die nog niet verscholen ligt
In de diepte van mijn ziel.

Ik draag een reis door tijd en verleden,
Verweven in de diepte van mijn genen.

Waarin, zo klein als ik ben,
Alles tot mij ervaart.

Liefde als ook pijn,
Strijd en verdriet alsmede liefde kunnen behalen.
Dromen die nooit vervuld konden worden,
Zegeningen die kracht gaven.

Een mening, diep geworteld,
Om verdwaald te blijven,
Om lessen niet te kunnen overwinnen
Door los te durven laten
Onze eigen kijk.

En als ik in stilte dit alles ervaar
En de sluier bijna zich voltrekt over mijn zicht,
Weet ik dat ik meer ben:
Een oneindigheid bevat,
Gekregen van alle generaties terug,
Diep verworteld in mijn genen.

En is het de allermooiste strijd,
Tegelijk ook de meest beangstigende,
Dit ooit bewust weer te kunnen weten:
De ontdekking naar mijn echte zelf.

Totdat ik niet meer in de verte kan kijken
En het leven voor het eerst begint.