Het Licht dat Altijd Blijf

Het Licht dat Altijd Blijf

Wanneer je nog alleen kunt denken dat de tijd een gesloten deur is, met alleen nog maar een bestemming waaruit je nimmer meer kunt ontsnappen, voelt het als een zwart gat waarin je zult verdwijnen. 

Je vervaagt tot het niets, aangetrokken door een oneindige kracht waaruit je niet te ontkomen valt.

 Recht in de duisternis, het almachtige niets, dat nooit stopt.

De weg van het leven kent geen einde, alleen bochten die je niet hebt genomen. 

En is niets anders dan jouw eigen creatie, een zelfgemaakte illusie die elke stap die je zet, zal verbergen. 

Je verlangt naar de diepe duisternis, die je wilt omarmen, terwijl het licht dat van jou is, langzaam wordt ontnomen.

Gedachten, als kettingen, houden je vast aan een schijnbaar onontkoombaar lot. 

Totdat je op een dag zelf besluit om door te lopen, ondanks de angst en pijn die in de nacht blijven groeien, als een tranendal waarvan elke druppel zijn eigen verhaal vertelt. 

Toch is er het wonder van het eigen geloof, het vermogen om jezelf voorbij de grenzen van je zicht te drijven.

Je gaat verder, op de weg van het leven.

En als je door de sluier van angst, pijn, verdriet en stilstand heen kunt breken, ontdek je de kracht van je eigen kunnen, juist in die momenten van stilte.

Daar wordt de laatste twijfel overwonnen, en met het nieuwe besef dat je sterker bent dan je ooit dacht, voel je dat er geen zwart gat is met vernietigende aantrekkingskracht, geen duisternis die alles ontneemt.

Alleen jouw eigen licht blijft, het zal altijd schijnen, zelfs als de wereld om je heen ooit vervaagt. 

Het zal nooit verdwijnen. 

Het is slechts de vorm die verandert, het vuur van transformatie dat zijn licht en warmte blijft geven, zelfs in de rust van de naderende dood. 

Het is niet de vorm die blijft, of de tijd die zich eindeloos uitstrekt, het is de essentie van onszelf, de adem van het eeuwige, die alleen verandert van gloed wanneer we het eeuwige licht omarmen van wat altijd al was.