Verloren als we zijn


Verloren als we zijn

Verloren als we zijn
En wegkwijnen in illusies,
Geboren uit zelfmedelijden,
Als een hangijzer om onze nek,
Waardoor we gebukt in het bestaan voortgaan.

Is het niet alleen het leven zelf,
Hoe we ernaar willen kijken,
Maar ook de programma’s op tv,
Alsmede de onuitputtelijke verhalen
Tot gedichten toe,
Die we liefdevol omarmen.

Als een verslaafde die niet meer zonder kan,
Drugs die ons genot geeft,
Als een diep verlangen.
Overal, in elke ademhaling,
Willen we verschrikkingen in films zien,
Als een bevestiging van niets meer:
Dat het leven zelf meevalt.
Gelukkig niet als in de film.
Of juist als het mooiste avontuur,
Met altijd een goed einde.

Zelfs in drama’s wordt een erkenning geschapen,
En het allermooiste wat kan bestaan:
Alle betoverende woorden,
In elk gedicht geschapen,
Waarin de grenzen van de werkelijkheid
Overschreden kunnen worden,
Om een dieper begrip te zien.

Is het niet het gevecht?
De strijd om altijd de liefde?
Is het niet wat in vele woorden voortkomt,
De geborgenheid van ons allen,
Vanaf de geboorte van een kind?

Maar hoeveel cijfers zien we dagelijks verschijnen
Over oorlog en leed,
Wat geen film of theater is,
Of een vlucht in een spannend boek,
Een excentriek gedicht?

Dat zelfs het beginnend leven
Geen liefde wordt getoond.
Kansen zijn niet ontnomen,
Omdat die er nimmer waren geweest.

Hoezo een geboorte van het mooiste moment?
En alle wijze mensen op deze aarde,
Die het karma-principe aan ons verklaren
En daarmee een normaliteit doen ontstaan
In ons denken, bij ons allen.

Dat ergens in de wereld een geboorte kan komen
Met alleen maar pijn en leed,
Omdat het een les zou zijn,
Waar wij niets aan kunnen doen.

Maar is dit niet willen zien
Niet de vlucht van onszelf?
Ver verwijderd van wie wij echt kunnen zijn?
Het afstompen van elk gevoel,
Dat onze ziel groot kan maken.

Het is de illusie die wij allemaal zelf creëren,
Dag in, dag uit in stand houden,
Om maar niet bewust te hoeven kijken
Naar hoe wij de wereld zelf vormgeven.

Terwijl deze illusie overwinnen
En echt naar buiten durven kijken,
Alsmede juist ook naar onszelf,
Een levensles herbergt
Waar we nog niet in zijn geslaagd.

Omdat wij in films strijders zijn in deze wereld,
Helden in elk verhaal,
En de bouwstenen vormen in elk gedicht,
Om maar niet te hoeven huilen om hoe de wereld echt is.

Verloren als we zijn.





Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »