Bedankt, mijn Valentijn

Bedankt, mijn Valentijn

En opeens was er een plot in het verhaal.

Een omwenteling in de stappen die steeds genomen werden.
Alsof een nieuw boek plots is ontstaan, mezelf als een ander karakter aanschouwend.
Maar het zijn dezelfde bomen buiten waar ik langsloop.
Het is dezelfde lucht die als een hemelse deken oneindig lijkt.
Mijn blik dwaalt telkens dromerig naar de horizon, die ik mag aanschouwen.
En als ik verlegen naar de grond staar, kijkend naar de klinkers die ik bewandel,
ga ik stampvoetend op en neer om er zeker van te zijn dat het dezelfde keien zijn.

Een nar die even ontwaakt met alle vreemde blikken om mij heen,
vol met verbaasde gezichten en hier en daar een verdwaalde glimlach.
Als ik verder wandel in dit nieuwe moment, kom ik je tegen.
Alles is hetzelfde gebleven, alleen dat jij bij mij bent is een nieuw wonder.
En als alle geluiden even verstommen,
alsof de film waarin we leven even vertraagd wordt afgespeeld,
is er een stem die stilletjes tot ons praat.
En niet één stem, het zijn er twee.
Alsof een liefdesballade wordt verteld.

Door de vogels en de wind?
De zon die ook zijn warmte deelt hoog in de oneindigheid?
De mensen om ons heen?
Of alle dieren die we zien of verborgen onder ons leven?
Nee, het zijn onze harten die samen de mooiste symfonie vormen.

Met een klein liedje, zo fijn en stil,
dat het elke eenvoud overtreffen wil.
Is het een pijl die recht in onze harten komt,
een verbintenis van het leven?
En als we samen luisteren naar het verhaal, horen we de woorden zachtjes:

“Niet meer ‘ik’ waar het om gaat, waar we beiden in afzondering aan denken.
Voortaan is het woord ‘wij’ het mooiste wat er is en ons kan schenken.
Met natuurlijk ook ruimte voor de ‘ik’-variant, die eenieder altijd nodig heeft.
Maar wie de strijd durft aan te gaan met zijn eigen hart,
het onbekende aandurft en niet meer stil blijft staan,
vindt de allermooiste pracht.

Een Valentijn voor het leven.”

Bedankt, mijn Valentijn – voor alles wat is geweest en nog mag komen.