De Stilte van Herinneringen

Fluisteringen noch geluiden van een levend huis. 

Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest. 

Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was.

Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef. 

Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen.

En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer. 

Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen.

Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mijn eigen bestaan. De liefde die is gevonden en waarin oneindig veel emoties zijn gestoken om ons leven vorm te geven.

En nu? Net zoals ik lang geleden, bewandelen mijn kinderen hun eigen route in het leven. 

Ze schilderen kleuren op het kunstwerk van hun eigen bestaan. 

En als in de drukte van hun momenten de tijd als een eeuwigheid wordt ervaren, 

Is de dag van morgen weer een nieuw moment. 

Waarin dezelfde stilte ook tot hun komt. Die ik nu steeds beter ken.