Een nieuwe dans (een blog verhaal met een mooi nieuw gedicht)
Een nieuwe dans
Even een terugblik op een moment van 18 juni 2024. Ik heb een gedicht geschreven over 'de Levensdans'. Kort en krachtig, een ode aan mijn leven en aan degenen met wie ik het deel. Tegelijkertijd is het niet persoonlijk bedoeld, ook al komt het voort uit mijn eigen gevoel. Ik laat mijn gevoel spreken en schep er in woorden een gedicht of verhaal van, afhankelijk van wat het moment mij wil geven.
Het geschenk van een gedicht werkt altijd twee kanten op. Voor mijzelf, als een reflectie om mezelf dieper te ontmoeten. Om dat wat vergeten is weer even te herinneren. En om te beseffen wat zo normaal is geworden in het dagelijks leven, dat we er niet meer bewust van zijn. Voor elke stap die we zetten hoeven we immers niet continu herinnerd te worden. Soms is het leven gewoon het leven, en wat er gebeurt, is simpelweg een moment. Dat moment kan een mooie, liefdevolle ervaring zijn geweest of juist een vervelende situatie. Soms is het ervaren van een moment in je leven voldoende om het daarna weer los te laten. Tegelijkertijd blijven sommige indrukken je een leven lang bij.
In het geval van een negatieve ervaring is het een leerproces om deze te overstijgen in zelfrespect. Loslaten is belangrijk, omdat je anders niet volledig vooruitkomt in je bestaan, maar in bepaalde aspecten rondjes blijft lopen. In feite ben je dan verdwaald in je eigen wereld. Meestal zijn we ons daar totaal niet van bewust. Daarom kan een gedicht een soort wake-upcall zijn. Wakker worden is eigenlijk hetzelfde als zelfbewust worden—bewust van jezelf en het leven dat je leidt, en van de beslissingen die je hebt genomen en waar ze je naartoe hebben geleid.
Of je iets zelf hebt veroorzaakt (positief of negatief), of dat een ander dat heeft gedaan, maakt uiteindelijk niet uit. Het gaat erom hoe jij zelf reageert op de situatie die zich voordoet. Kijk je passief toe omdat anderen zogenaamd de beslissingen nemen? Of heb je een kant-en-klare mening dat niets toch zin heeft en dat een oplossing nooit zal komen? Dat is een illusie waar je uit moet proberen te breken. Jij bent de baas over je eigen leven, jij beslist, en niemand anders.
De eerste stap en de wil tot innerlijke groei moet je zelf zetten. Tegelijkertijd kan niemand alles alleen, en hebben we elkaar nodig—vaak als een spiegel, waarin we in de ander iets van onszelf herkennen. In mijn geval probeer ik dat met gedichten vorm te geven. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen. En zo is de cirkel weer rond in dit betoog. Maar om je natuurlijk niet te lang met de vraag bezig te houden over welk gedicht ik het heb, klik op deze LINK om het te weer even te lezen.
Stel, je vindt lezen leuk, maar je wilt het boek ook gewoon beluisteren. Alsof je een leesboek aan het luisteren bent. Dit kan ook via mijn YouTube-pagina!
Zie hieronder wat er op mijn pagina staat (volgen zou voor mij een eer zijn):
Kwam dit positief over, of juist vervelend en onduidelijk? Creativiteit is een persoonlijke uiting, maar tegelijk is openstaan voor kritiek altijd positief. Zolang het met respect over en weer zijn weg vindt. Niemand hoeft het met een ander eens te zijn.
Verschillen in uiterlijke kenmerken zijn positief. Dat geldt ook voor meningen en ideeën. Ik kan iets positief vinden, terwijl een ander er totaal anders over denkt. Weer een ander bekijkt het vanuit een heel ander perspectief. Zolang het niet om wereldschokkende gebeurtenissen gaat, is dit niet van groot belang. Is het wel iets omvangrijkers dan een persoonlijke mening, dan is het goed om je bewust te zijn van die verschillen.
En dat zijn we, maar we zijn ons vaak niet bewust van het feit dat die verschillen een verborgen rijkdom bevatten. Verschil! En dat we met respect het menselijke in ons allen moeten terugvinden. Die kracht die ons allemaal met elkaar verbindt. Het begint, zoals alles, eerst bij onszelf. Om vervolgens de ander te ontmoeten.
Leren is niet alleen een individuele les in het leven. Het kent verschillende lagen. Van het leermoment dat je deelt (positief of negatief) met je directe omgeving, tot gebeurtenissen die zich op het wereldtoneel afspelen. Het allerkleinste element is hetzelfde als het allergrootste. Niet alleen natuurkundig of biologisch gezien—je kunt het in alles terugzien.
Heb je hier nooit zo naar gekeken? Probeer los te komen van het denken van vandaag. Om iets nieuws te kunnen zien. Vaak kom je dan verborgen schatten tegen, die al die tijd in je eigen hart verscholen lagen.
En als je even moet herzien wat ik nu schrijf, zet een leuk muziekje op. Op mijn YouTube-pagina plaats ik muziek die ik zelf maak of genereer. Dit laatste doe ik op basis van steekwoorden die weer aansluiten bij mijn gedichten. En niet alleen meditatie—vaak ook dance en alles wat ons in beweging kan brengen.
Zo is het boeddhisme een positieve houding. Maar alleen op een rots mediteren en alles overzien, kan ook een vorm van vastzitten zijn—steeds hetzelfde blijven doen. Opstaan en met het leven dansen kan zoveel bieden. Vandaar dat ene gedicht dat ik toen heb geschreven, en nu muziek als inspiratie:
Persoonlijk vind ik wat ik heb geschreven best leuk, zeker ook wat ik daarna heb kunnen inspreken op YouTube. En het verwoorden ervan in muziek. Inspiratie en creativiteit blijven groeien in een mensenleven. Een eigen creatie, zoals een geschreven tekst, kan altijd opnieuw gebruikt worden om verder te ontwikkelen. Misschien met een iets andere intentie of betekenis, maar dat is wat eenieder erin zal herkennen. Lees je het? Laat mij dan even weten wat je ervan vond. Moet ik dit later ook op YouTube inspreken en er muziek van maken? Laat het me weten! Voor meer informatie kun je terecht op mijn website: www.worldoflove.online. Het gedicht dat ik nu heb geschreven, draagt de titel: Een nieuwe dans
Een nieuwe dans
in een nieuw ritme,
vooruit, naar voren.
Lichten die me even verblinden,
om niet meer alleen deze dans te voeren.
Met een nieuwe partner aan mijn zijde,
duister als de nacht,
weerspiegelt ze veel in haar ogen,
waarin ik steeds maar verdwijn.
Terwijl we het ritme van de dans aanpassen,
samen eindeloze kringen creëren,
vervaagt steeds meer de zaal waarin ik me bevond.
Als een niet te stoppen storm,
in passen van een dans,
steeds sneller alles om mij heen meesleept.
De mensen vervagen,
tot verwrongen gezichten,
en zoveel pijn.
Als ik wil schreeuwen,
mijn stem in woede over alles wil laten horen,
neemt een ander ritme me weer mee,
sneller dan de gedachten die in me ronddwalen.
Een tango die ik beleef,
met plots een nieuwe partner aan mijn zij.
Blauwe ogen die me helder aankijken,
gouden haarlokken die in slow motion zweven,
een mooi en intens licht.
Niet alleen vanuit haar,
of vanuit mijzelf,
maar in alles om mij heen.
Als wonderlijke sterren van de nacht,
die mij omringen,
bemind, dicht tegen elkaar.
De tango brengt ons langzaam voort,
niet kijkend naar anderen om ons heen,
maar slechts naar ons eigen hart,
en dat van elkaar.
Samen smelten de dans, de muziek en het licht,
met de wens dit eeuwig te laten schijnen.
Maar net als in het echte leven
sta ik plots weer alleen,
midden in de danszaal,
niemand om mij heen.
Achter mij de deur naar buiten,
uitnodigend als een nooduitgang
lijkt die mij aan te staren.
Als ik beter kijk in deze stilte,
zie ik jou plots voor mij staan.
We dragen dezelfde mantel.
Het leven dat ons samenbracht,
een mantel van duisternis,
pijn en strijd die er ooit was,
en altijd zal blijven komen.
Niet om te vergeten—
ook het licht
dat schittert uit verborgen hoeken,
wat ons samen doet verlichten.
Steeds dichter bij elkaar,
raken langzaam onze handen elkaar aan.
Terwijl we elkaar vasthouden,
voelen we samen de compleetheid
in onszelf,
en in elkaar.
Een nieuw ritme wordt geboren.
Als een dirigent creëren wij het nieuwe ritme,
niet eindeloos dolend door de ruimte,
niet gevangen in onbreekbare cirkels,
niet in eindeloze stilte,
maar vol in het licht.
In een levensdans waar wij zelf voor kiezen.
Samen met de duisternis,
samen met het licht,
vormen wij tweeën een regenboog,
hoog in de hemel,
tussen alle sterren door.
Met de uiteinden diep in de aarde,
en is de dans eindelijk compleet.
💖
BeantwoordenVerwijderen