Plots

 


Plots

Als een magisch verschijnsel
Uit het niets
En als ik denk:
Waar is het?
Is het er niet
Verdwenen
Was het toch een hersenspinsel
Dat tot mij kwam
Neerdalend uit mijn fantasie

Tot het er weer is
Verder gaat
Het duwt me
Het trekt me
Het schudt me opzij
Eerst wil ik schrikken
En dan zie ik het plezier
En de schoonheid ervan

En als het weer verdwenen is
Zie ik het in de verte
Komt het naderbij
Dan weet ik het
Het is de wind
Die er is
Overal

En al die momenten
Dat ik binnen in een donker huis
Zat te turen
Naar de grijze wolken
Het treurige bestaan
Van de regen
Met gedachten
Die zich bleven weven
Als een oneindig deken over mijn ziel

Waar blijft toch de zon?
De schoonheid van het mooie weer
Het leuke leven
Tot ik eens naar buiten moest
Voor het behalen van bepaalde doelstellingen

Het willen behalen
Is de ontmoeting met de illusie die mij even gaf
Veilig binnen en verborgen als een kasplant voor het raam
Stilstaand met eigenlijk niets
Dan denken in mijn eigen treurnis

En als ik buiten ren
Doelstellingen wil behalen
Is de grijze lucht er nog wel
Is de regen er nog wel
Maar het is er niet als drama
Als een eng monster
Een verschrikking

Dat was juist de illusie
Die tot mij neerkwam
En aan mij bleef haken

Het is mij geleerd
Het is mij gezegd
En ik dacht zelf niet na
En nu ik het herken
En de schoonheid van het leven en de natuur
Tot mij komt
Wilde dat zich altijd al laten zien
Maar het waren mijn ogen
Die dicht bleven
Alleen omdat ik niet verder wilde kijken

En nu
Ren ik
Kilometer na kilometer
Met de wind en de regen
De schoonheid van de natuur
De stilte
Het langzaam wakker worden van de wereld

En naarmate de regen overgaat
De vroege ochtend overgaat in de middag
Heb ik geleerd
Doordat ik het toeliet
De ervaring
Het spelen met de natuur
Alles om mij heen

En eigenlijk ben ik nu compleet
Ben ik anders
Anders omdat ik meer mezelf ben geworden
Zodra ik zelf heb leren denken

Dus ben je in treurnis gedaald
Vast in je bestaan
Ga naar buiten
Buiten in de wereld
Of je eigen hart
Zoek de schoonheid op
Want die wacht op iedereen
Die het wil zien

Depressiviteit is een keuze


Weer een gedicht op mijn blog dat ik graag met jullie wil delen. Dit gedicht ontstond spontaan tijdens mijn hardloopsessie van 15 km afgelopen zaterdag. Ik bedacht en filmde het al lopend, maar dichten en schrijven gaan voor mij via een automatisch schrift – het hardop uitspreken bleek nog een stap te ver.

Juist daarom ben ik destijds met YouTube begonnen, als mentale training. Daarin kan ik zeker verder groeien, en daarom ben ik nu zelfs al hardlopend aan het dichten. In deze blog plaats ik een fragment over het dichten zelf, met een voor- en nawoord. De volledige training deel ik eronder.

Benieuwd naar mijn regenachtige route? Bekijk de video en vergelijk het later met de lentedagen of zomeravonden. 







Bedankt voor je bezoek aan mijn blog – we schrijven elkaar snel weer!



Reacties

  1. Karel Jan Willem Fehr24 februari 2025 om 11:49

    Heerlijk, dank voor dit mooie werk.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. W.O.L.24 februari 2025 om 11:59

      Also, thanks again for your positive response.

      Verwijderen
  2. Liefs, Sam24 februari 2025 om 13:17

    Heerlijk hoe je met jezelf de strijd aan gaat. Depressie is een keuze die je soms uit de weg of in de wegstaat. Je geeft dan niet toe aan je gevoelens en bent stellig en overtuigend; als je zegt dat het wel goed gaat. Maar wacht eens even; ho ho, even een pas op de plaatst. Kilometer na kilometer blijft het je bij als een kamaraad. Nu in, tweestrijd over het leven dat je lijdt. Je mag echt wel huilen ook als de reflectie uitlacht en verwijt. Dus het leven net als de rest is een keuze en hoe jij het aanpakt is altijd wel best.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. wisdom.opportunity.love24 februari 2025 om 13:26

      Bedankt voor je reactie, waardeer ik enorm. Ik dicht niet over persoonlijke vragen of leed trouwens. Ja, af en toe in verborgen woorden en zinnen. Verder is het hoofdzakelijk wat dicht bij mij, tot in de verste hoeken van het leven zich afspeelt. Om mezelf en andere te inspireren en zodoende ook inspiratie terug te krijgen. Je woorden zijn als antwoord zeker een inspiratie. Maar zelf weten wat het best is? Soms lopen mensen in Cirkels zonder begin en einde, waar ik het altijd over heb. Dus zonder voortgang als het ware, en buiten je cirkel lopen (om zie via een andere route...) een nieuwe weg (of antwoord) te vinden. Dat is erg lastig voor heel veel mensen. Kijken maar naar de wereld om je heen.

      Verwijderen

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »