Wat als je steeds zit te wachten


 Wat als je steeds zit te wachten

Blindelings vooruit,
door het raam naar buiten,
tegen elke muur om je heen,
naar de deur die gesloten voor je wacht.

En wanneer je ooit bent begonnen
te wachten op wat komen zal,
ben je eigenlijk al vergeten
of het een eeuwigheid geleden was of gisteren.
Elke tijd verloren
met het staren naar de deur,
en al turend door de gaten en kieren naar buiten toe
blijft telkens weer diep in je hart die ene vraag:
wanneer zal het komen?

Dat waar je diepste verlangen op gevestigd is,
waarvoor je hart in blijdschap geduld heeft gevraagd.
En terwijl je daar zo zit
en weer een blik werpt uit het raam,
neemt de lucht in de verte een vlucht.
Als een sneltrein raast het voorbij,
vogels duiken in alle richtingen met de snelheid mee,
omhoog, zo ver het oog kan reiken,
waaghalsend in de diepte,
waar vlak voor de grote crash een andere richting wordt gekozen.

Zonder zelfbesef neem je het waar.
En het is niet alleen het leven dat je aanschouwt,
dat voorbij raast.
Het is alsof een razernij nu op de deur bonkt.
Wat eens begon met een zacht tikje,
schudt nu alles door elkaar.

Maar je moet wachten, want het komt naar je toe.
Het is de drijvende kracht die tegen je praat,
ook al lijkt het alsof alle muren naar elkaar toe bewegen
en het huis steeds kleiner wordt.
Een verstikkend gevoel negerend,
alsof je een langzame dood tegemoet gaat,
blijf je als een standbeeld zitten,
omdat je niet anders kan
dan diep bidden dat het tot je komen zal,
ook al resulteert het in een einde.

Maar als je echt naar jezelf luistert,
buiten alle bedrog van wat je steeds wilt zien,
zul je weten waarop je nu steeds wacht:
het openen van de deur,
het meegaan met de tijd,
die dan niet meer als een razernij aan je voorbijgaat,
maar in liefde jou als schepper erkent
en de bouwstenen toont,
die overal aanwezig zijn
om het mooiste moment te bouwen,
waarin je hart echt leven kan.








Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »