De stroming van de ziel

 

De stroming van de ziel

De waterkant. 

Laatst zat ik langs de waterkant,
luisterend naar het zachte kabbelen van het water.
De vogels om me heen zongen hun lied,
vrij en gedragen door de wind.
Een bries streek langs mijn gezicht,
alsof de natuur me wilde begroeten.

Ik tuurde over het water,
waar de golven speelden met het licht.
Schimmen van boten gleden voorbij,
op weg naar bestemmingen die ik niet ken.
Ik volgde hun bewegingen,
tot ze opgingen in de horizon.
Met elke golf voelde ik mezelf wegdrijven,
verloren in de rust die me omringde.

Hoeveel mensen hebben hier gezeten?
Zo alleen,
of juist samen,
verstrengeld in stilte,
ondergedompeld in gedachten,
of in een moment van romantiek?
Hebben ze dezelfde rust gevonden,
dezelfde dromen laten varen,
zoals de boten die verdwijnen in de verte?

De golven fluisteren verhalen,
oude woorden, vergeten namen,
dromen die ooit werden gekoesterd
en misschien zijn vervlogen met de wind.
Maar hier, aan de waterkant,
lijken ze even terug te keren,
zwevend op de stroom van de tijd.

Ik sluit mijn ogen en adem diep in,
laat de stilte op me neerdalen.
De wereld voelt lichter,
mijn gedachten worden gedragen door de wind.
Een nieuw inzicht borrelt op,
zoals het water dat altijd blijft stromen.

Zo stil genietend,
aan de waterkant.

W.O.L. 🙏