De stilte in de storm

De stilte in de storm

Het is de wind die vrij spel heeft in de wereld overal,
om zich te laten zien aan de wereld,
hoe hij zich wil uitdrukken.
Een koel, verfrissend briesje onder de warmte van de zon,
of juist een koude vlaag over landschappen met een winters tafereel.
Tot enorme stormen toe,
waarin hij zijn diepste stem overal kan laten horen.
Hij ontmoet angstige zielen
en waaghalzen van de dag,
mee vliegend met elke vlaag, de hoogte in.
Als het gebulder van de storm zich eindelijk laat horen,
komt het leven tot uiting in zijn unieke bestaan.

Maar ook de stilte van de wind,
die na een heftig geraas de kalmte van het zijn mag uitdrukken,
heeft zijn plek in de schijnbare wanorde.

Terwijl ik verdwaald ben in de droevenis van vergeten tijden,
door haast niemand nog gezien,
voel ik de herhaling in het nieuwe dageraad —
een kleine bries die groeit naar een storm in nabije tijden,
tot de wereld weer zal ontwaken.

Ik wandel door het huidige bestaan,
de drukte die mij steeds voorbij lijkt te razen.
Ik sta stil in gedachten,
ketenen die mij vasthouden als een gevangene van verloren tijden.

Niemand ziet de pijn in mij,
een ijzige wind die als een storm in mijn hart raast,
met een oorverdovende aanwezigheid
die niemand lijkt te horen.

En wat is dat schijnbaar mooie bestaan?
Als het bloed uit mijn hart mij langzaam doet stikken,
en ik in de nieuwe morgen zal sterven —
door niemand meer gekend.

Net als het schijnbaar nieuwe geweld dat plots opkomt,
maar eigenlijk al heel lang geleden zijn intrede heeft gedaan in de wereld.

Is het de wind die vrij spel heeft in de wereld,
terwijl wij
gevangen blijven in cirkels van herhaling.

Niet wij mensen —
we zijn het zicht verloren in de storm
en in de stilte van een toch niet zo uniek bestaan.