Glas, Steen en Vuur

 Glas, Steen en Vuur

Herken je jezelf —

ooit zo helder als het mooiste glas ter wereld?
Een kostbaar glaswerk,
weerkaatsend het diepste van je zijn.
Openheid die kansen schept,
maar ook de mogelijkheid om te breken —
een emotioneel geweld.

Het zijn niet altijd de scherven
die zichtbaar zijn,
soms brokkel je langzaam af,
stil en onopgemerkt.
Zielenleed vol verborgen smart,
gesmeed in een aanhoudende naïviteit
die uiteindelijk niets van het individu
ongeschonden laat.

Een laatste licht zal ooit doven,
en je zult dolen
in de rest van het bestaan —
een zielloos bestaan.
De prijs die je bereid was te betalen
voor een zogenaamd wijze levensstijl:
niets anders dan de zelfmoord
van het eigen ik.

Maar als de eerste scherven zijn geraakt,
is het dan de weg
om te verharden?
Andermans naïviteit beantwoorden
met dezelfde dwaasheid?
Het zijn niet de stukken van je ziel
die je zult verliezen,
maar — net als je houding —
versteent elke grens.

Een gevoelloos bestaan,
waaruit je, ironisch genoeg,
ook geweld uitzendt naar alles om je heen.
Een stenen hart
dat je vóór wilt beminnen —
een leven lang.
Zonder nog het leed te zien
bij een ander,
omdat je zelf dat stenen beeld bent geworden
dat toch, ongemerkt, afbrokkelt,
terugvalt in de aarde.

Keuzes —
een universeel geschenk,
gegeven als een wonder van God.
Als we met open liefde
de wereld willen benaderen,
waarom dan slechts het duister zien,
dat onze ziel in scherven wil breken,
of ons hart in steen wil doen zinken —
ver weg van het echte bestaan?

Met hartstocht voel je zoveel,
je eigen hart dat spreekt,
en dat van iedereen om je heen.
Niet langer leef je verstompt,
maar voed je je emoties in vuur en vlam.
Je gaat elke strijd aan
die je tegenkomt.

In die hitte teken je
een hoger besef,
leef je in een zogenaamd hoger weten.
Verhalen en gedichten
voeden dat vuur verder,
je schrijft je eigen waarheid —
kroont jezelf
met spiritueel licht.

Maar je beseft niet
dat het vuur je zicht heeft verblind
voor wat vernietigd wordt,
diep in jezelf
en in de wereld om je heen.

Echte groei is het aandurven
transparant te zijn —
voor jezelf en voor anderen.
Zonder kinderlijke naïviteit,
maar met een dieper weten.
Weten wanneer je
zo hard als steen moet zijn,
en wanneer je je mag begeven
in de vurige storm van emoties.

Ware diepgang is
het herkennen van de gouden glans
in het mens-zijn.
Durven breekbaar te zijn
om nieuwe kansen te scheppen.
Sterk genoeg om het leven
in al zijn strijd te dragen —
want liefde is geen strijd,
en strijd geen liefde.

Als je dit spiritueel begrijpt,
zie je:
ook het vuur hoort bij het mens-zijn.
Niet alleen in razernij,
maar ook om datgene
waar je van houdt
vorm te geven.

Gezien worden door de wereld
krijgt pas kracht,
als je echt wordt gezien —
niet als schaduw,
niet als glas dat verwaait,
niet als steen die blijft liggen,
niet als vuur dat alles verteert.

Elk element is maar één deel —
maar samen vormen zij
het prachtige geheel
dat jij bent:
een mens
op zijn eigen levensweg.

🙏🏻W.O.L.