Los van jezelf

Los van jezelf

Je anker verloren, los van de aarde.
Elke vastigheid glijdt uit je handen,
en net als je laatste grip verdwijnt,
in een nieuw verloren moment,
zweven ontelbare vragen als wilde vogels overal.
De ruimte om je heen vult zich met stilte,
waar alles wat vast leek, nu vloeibaar is geworden,
waar je gedachten als sterren voorbijschieten,
maar geen ster je het pad wijst.

Het is een loslaten waardoor ik loskom.
Maar is het wel zeker?
Ver van de aarde, bijna doelloos verdwenen
van alles waarin ik mezelf herken.
Is dit niet juist het onbekende?
Is het niet juist dit verdwalen
wat de weg naar binnen opent,
waar ik niet meer zoek naar zekerheid,
maar naar de stilte die alles doet vervagen?

Het naderen van een nieuw land,
waar ik steviger zal kunnen aarden,
omdat elke klinker onder mijn voeten
een pad is dat ik zelf mag creëren,
en niet meer gevormd is door anderen.
De lucht is hier anders,
de horizon breder,
en mijn adem komt dieper,
los van wat was,
klaar voor wat komen gaat.

Elke stap, ooit zonder richting,
los van alles, ankers van anderen verloren,
maar juist de mijne herontdekt.
De ruimte die ooit leeg leek,
is nu vol met mijn eigen verlangen.
Elke beweging van mijn voet is een symfonie,
een dans met het onbekende.
En in het vallen ontdek ik mijn eigen kracht.

In het licht van ongebaande wegen
ben ik een kunstenaar, met mijn eigen creaties.
Ik: de kracht die ik zelf mag zijn.
De kleuren van de wereld beginnen te veranderen,
en mijn handen tekenen in de lucht
wat ik ooit dacht dat onbereikbaar was.
Er is geen chaos meer, alleen het ritme
van mijn hart dat klopt in harmonie
met alles wat ik ben, en alles wat ik word.

En zo zweef ik,
niet meer gebonden,
maar vrij,
los van de aarde,
op zoek naar de oneindige horizon
die enkel ikzelf kan ontdekken.

W.O.L.