Nog niet eens zo lang geleden…

 

Nog niet eens zo lang geleden

Niet eens zo lang geleden ontdekte ik mijn automatisch schrift. En niet eens zo lang geleden deed ik die deur op slot; dat was toen het leven dat tot mij kwam. Om niet zo lang daarna diezelfde deur weer te openen, en nog meer te ontdekken. Omdat schrijven makkelijker gaat dan praten, besloot ik spontaan een gedicht op mijn YouTube-pagina te zetten. Geen script, geen voorbereiding – dit is het. Ik heb niets bewerkt of aangepast. Het gaat nog een beetje langzaam, maar je moet een eerste stap zetten als je echt wilt gaan lopen. Dus deze reis is net begonnen, maar gaat verder.

Ik zou zeggen: kijk eerst deze film (en like, volg en deel natuurlijk). Hieronder vind je de geschreven tekst (een beetje bijgewerkt natuurlijk).

Nog niet eens zo lang geleden…

Mijn ogen konden net kijken,
Niet zo ver, alleen dichtbij.
En mijn huid, nog zo strak en nieuw,
Alsof de nacht hemelsblauw was,
Spiegelend op wie ik was,
Nog jong, puur,
De onschuld van toen,
Net geboren in de wereld,
Nog niet eens zo lang geleden.

Ik leerde voor het eerst lopen in de wereld,
Eerst heel dichtbij mijn eigen huis,
Met een glimlach die van onder tot boven straalde,
Alles was toen anders,
Elke stap een nieuwe wonder,
Niet eens zo lang geleden.

Toen ik steeds verder ging,
Steeds verder de wereld in,
Niet langer enkel mijn kleine kamer,
Of de plaats die ik thuis noemde,
De wereld vol gedachten en dromen,
Nog zo groot, zo oneindig.
En records werden gebroken,
Naarmate mijn stappen groter werden,
Ik werd een deel van de wereld om mij heen.

En hoe verder ik ging,
Hoe verder mijn tocht zich ontvouwde,
Soms alleen, soms met velen om mij heen,
Mensen kwamen en gingen,
Verdwenen uit het zicht en het hart.
En slechts enkelen bleven dicht bij mij,
Op de reis die ik begon,
En nog steeds mag volgen.

In die wereld, toen nog nieuw,
Met een huid zo glad en strak,
Zoals de hemel blauw en helder,
Begon het allemaal onzichtbaar,
Tot de eerste rimpel kwam,
De eerste grijze haren verschenen,
Tekenen op mijn lichaam,
Mijn gezicht, overal.

Elke stap bracht nieuwe verandering,
Meer van mijzelf werd zichtbaar,
En de verhalen kwamen,
Geschreven in emoties,
Steeds groter, die verhalen,
Met blijdschap voor alles wat ik nog wilde bereiken,
De dromen die ik nog steeds met mij draag.

En nu?
Wat ik heb mogen ontvangen,
Wat ik heb meegemaakt,
Soms dingen die ik niet wilde meemaken,
En alles wat ik gezien heb op deze reis,
Soms ook dingen die ik niet wilde zien.

Nog niet eens zo lang geleden,
Toen het ooit begon,
Rimpels verschenen,
In het ouder worden,
Is dat dan zo vervelend?
Een mooie hemel die langzaam verkleurt,
Met wolken, een te felle zon,
En regen die treurnis brengt,
Het ouder worden,
Met rimpels die blijven komen.

Maar als ik wakker word,
En om me heen kijk,
Het besef dat het er nog steeds is,
In een moment van reflectie,
Kijk ik naar mezelf,
Elke rimpel die zich aandient,
Elk grijs haar dat verschijnt,
Brengt ouderdom, vaak met gebreken,
Maar eigenlijk is het een zegen.

Want hoeveel maken dezelfde reis,
En moeten halverwege stoppen?
Sommigen hebben misschien ook al rimpels ontvangen,
In de verhalen die ze meemaakten op hun eigen reis,
Verhalen die als hiërogliefen hun bestaan willen uitdrukken,
Maar nooit volledig werden verteld,
Omdat ze stierven,
Te jong, te vroeg.
Dat is soms het leven dat zich voordoet in ons bestaan.

Dus de rimpels die je krijgt,
Samen met die grijze haren,
Misschien beginnende wallen,
Alle gebreken, alles wat zich aandient,
Het is de tijd die met de jaren verstrijkt,
Op de ladder die steeds verder gaat,
Omhoog, in de diepte,
In de tocht die we telkens maken.

Wat is tijd eigenlijk?
Vraag ik me af op een zonnige dag,
Als de hemel weer even glad is getrokken,
De zon komt na de lange treurnis,
Van het grijze weer en de koude.
En ik kijk naar mijn handen,
Voel even mijn gezicht,
Raak het ouder worden aan.
Het zijn de rimpels die komen,
Met ouderdom, elke dag,
Steeds een stukje meer.

Maar als ik de zon voel,
Is het zoveel meer,
Wat ouderdom brengt,
Niet alleen pijn of verval,
Maar ook wijsheid,
De diepere betekenis van alles,
Dingen die we nooit konden begrijpen,
Toen we de wereld voor het eerst bewandelden,
Aan het begin van onze reis,
In de onschuld die we toen waren.

Verlangen we naar die tijd?
Naar de onschuld die we waren?
Een eeuwige jeugd?
Nog niet eens zo lang geleden…
Dat moet je niet willen.
Want het verhaal in de rimpels om je heen,
Het verhaal in de ouderdom,
Is niet enkel pijn,
Niet enkel ellende en verval.
Het is zoveel meer dan dat.
Dat is de reis die we moeten ontdekken.

Er is zoveel meer,
Sinds het ooit begon,
Met wat ik nu mag zien,
En niet eens zo lang geleden.