Uit het Slijk naar het Licht

 Uit het Slijk naar het Licht

Strompelend door het leven,

happend naar zuurstof.

En half stikkend probeer je het:

je rug recht en aanwezig zijn.

Om weer te vallen naar beneden,

verder dan je eerst al was.

Om te krioelen in het slijk

van alle gedachten

en ieders mening,

die als modder je vasthoudt

en naar beneden trekt.

Maar nog erger dan dit slijk,

door al die anderen gegeven,

is je eigen mening,

de houding die je aanneemt.

Vrijwillig kruip je in de aarde,

graaiend naar alle mooie woorden,

waarin jij alles krijgt:

ontelbaar lof,

liefde en respect,

anderen die je zien,

een erkenning van je eigenwaarde.

En eindelijk een bevrijding

van alle leed.

En wat is de les in dit alles?

Deze schoonheid die je krijgt,

eindelijk van de wereld om je heen,

is niets anders dan de modder

waarin je steeds weer kruipt.

Als de grootste illusie in het leven,

de leugen in elk gedicht.

Want je zult dit alles nooit krijgen,

stervend, heel alleen,

als dat wat je zoekt

en wilt ontvangen

je niet eerst aan jezelf geeft:

de liefde,

het respect,

de schoonheid,

een immense kracht

en creativiteit.

Zodat je niet meer hoeft te bukken

voor bevestiging van buitenaf.

Dan pas kun je je rug echt rechten

en lopen in het licht

van je herwonnen eigenwaarde.

🙏W.O.L.

Muziek nummer op dit thema,  deel+volg+like…