Het Woordenspel van het Leven

 


Het Woordenspel van het Leven

Als het tekeergaat overal,

Mijn hart steeds sneller kloppen wil,
En het bloed sneller stroomt,
Met een overactief lichaam dat twijfelt
Tussen duizeligheid en steeds scherper zien,
Ga ik door weer en wind mijn weg weer verder.

Want als een groot mysterieus woordenspel,
Wil het leven zijn verhaal steeds in geheimen vertellen:
Over verborgen schatten die tot aan de hemel reiken,
Of onmetelijke kennis, verloren in elke tijd die antwoorden geeft,
En elke zoektocht een uitgang biedt naar een verborgen ruimte
Die we, generatie op generatie, steeds over het hoofd zien.

De spanning stijgt telkens bij het vinden van een nieuwe weg,
Waar de oplossing wel zou moeten zijn —
Om verloren en bedrogen even stil te staan.
En als een dronkaard die net de zeven zeeën heeft bestormd,
Niet weet hoe het op te geven, zoekend naar een ademteug
Die energie wil schenken — de levensrum van elke kapitein —
Om weer verder te gaan in de wildernis van het bestaan.

Want het moet er zijn, tot de dood ooit volgt,
Ons lichaam weer aan de diepte van de aarde schenkt,
En wij als licht schijnen op alle onbeantwoorde vragen,
Met wegen die slechts een einde gaven aan het moment.

Is het een erfenis, via onze genen, waardoor onze kinderen zullen zoeken —
Als eerst hun leven in rust begint.
Als het tekeergaat overal,
Ligt de nooit gevonden schat juist diep in ons eigen hart.










Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »