Naakte Ziel 

Zomaar, niet onverwachts dat het mij treffen wil.
Zachtjes voelde ik al de aanraking steeds dichterbij komen.
Het trof mij, en als een gloedgolf overspoelde het mij.
Elke glimlach die ik als een masker op mijn gezicht had gekleid,
Voor iedereen in de buitenwereld, spoelde van mij af.
Samen met de lage modder en stenen die zoveel van mij verborgen hielden.
Niet langer meer verscholen, geenszins alleen voor iedereen om mij heen.
Ik heb het wel geweten dat het er was, maar nu de laatste golven wegvloeien,
Is het mijn naakte ziel die zich nu wel moet laten zien.
En zo liet ik het om mij heen, daar waar ik het veilig achtte, een beetje zien.
Maar was het niet de starheid en de woede die eindelijk een uitweg vonden,
Naar juist diegenen van wie ik intens hou?
Wordt een vastgehouden licht niet begrepen,
Is het het wanshooplied om er weer te mogen zijn?
Wie heeft ooit gezegd dat het er niet mocht zijn, behalve dan de duistere paden,
Waar het leven lang geleden voor mij begon?
Wie heeft het ooit gewild, behalve de stem die moest zwijgen,
Door het gevecht in mijn eigen hart, het steeds proberen te vinden?
De strijd die ik met mezelf aan moest gaan, als een les die met mij meegekomen is,
Op de momenten dat de eerste levensadem mij liet zien,
Die eerste schreeuw die in de wereld kwam.

Als mijn naakte ziel trillend omhoogkomt, nog half verborgen in een duister hol,
Veegt een tedere hand voorzichtig het vuil van de spiegel des levens.
Het weerzien van een tedere blik, met verdwaalde ogen,
Waar het licht zich weer kalm laat zien, de duisternis langzaam oplost.
Zijn het de tranen die ik nu pas herken,
Als een wiskundige som die een ingewikkelde relatie wil tonen,
Tussen elk verband in elk leven, van mezelf en zovelen om mij heen?
Is het gewoon het begrijpen van het gevoel wat het belangrijkste voor mij is?
En ik huil en schreeuw en accepteer de woede die er mag zijn,
Tot het gedempte licht steeds groter wordt met mijn geschreeuw.

Het is niet meer een gloedgolf die alle opgehoopte karma wegspoelt,
Of de angst die mijn diepste zelf verborgen hield.
Het zijn niet meer de tranen van de lessen die dit leven mij als kans gegeven heeft,
Evenmin wat ooit is geweest op andere levenspaden in andere tijden.
Het is niet meer de pijn in de wereld die ik steeds maar voel,
En de oorlogen en verwoestingen die ik maar niet wil begrijpen.
Het is mijn eigen licht dat zich weer laat zien, terwijl ik mezelf herontdekt.
En een ongetemde lichtexplosie vrij kom,
Is het de vreugde en liefde die er weer mogen zijn, als vleugels die mij verder dragen.
Voorbij de grenzen van wat ik ooit als groot zag,
Zie ik nu pas hoe intens en eindeloos alles opeens is.

Zomaar, omdat ik het eigenlijk altijd al wist,
Maar het nu toelaat om het te mogen begrijpen.
De ziel die we werkelijk zijn, achter alle maskers die we gemaakt of gekregen hebben.
Is het een blijdschap die weer komt en die ik delen kan,
Met mezelf en ieder om mij heen.
Omdat, ondanks alle moeilijke rekensommen en verbanden,

Ik het gewoon weer voelen kan.