Waar Lichaam en Tijd Samenvallen

Het moment
Altijd is daar dat ene moment,
waarin een alledaagse bijzonderheid plotseling beladen raakt met een overschot aan emoties,
samengebald in slechts één enkel gevoel.
Geen woorden nodig – de uitleg is vervlogen,
terwijl we in elkaars blik opnieuw elkaar ontmoeten.

Zoals toen
Zoals toen, nu zo lang geleden,
onze kijk op het leven dezelfde richting opging.
En daar, in dat gedeelde perspectief,
ontmoetten we elkaar opnieuw, intens en stil.
Is het dezelfde liefde die spreekt als toen,
dat allereerste moment?

De tijd als een album
Ouder worden, samen,
is als een fotoalbum dat langzaam groeit.
Een verhaal in beelden,
dat zich steeds verder uitvouwt – bladzijde na bladzijde,
elk fragment zorgvuldig gecreëerd.
We genieten van het verhaal
dat zich aan ons wil vertellen,
elke herinnering die het leven ons schenkt.

Het besef
En dan, onverwacht, als een schok van inzicht:
wat ooit vanzelfsprekend leek,
leefden we zonder volledig te beseffen.
Nu keert het keihard terug –
dat ene moment,
onbeschrijfelijk met een pen,
niet te vangen in een gedicht.

Voor het laatst
Wat we nu mogen zien, in het volle besef van alles wat was en is:

– Voor het laatst die ene blik.
– Voor het laatst een hartstochtelijke kus.
– Voor het laatst onze handen samenvouwend in één.
– Voor het laatst een omhelzing die groeit in een innig samenzijn.
– Voor het laatst een samensmelting in vurige hartstocht.
– Voor het laatst zonder woorden elkaar begrijpen.
– Voor het laatst dat bijzondere gevoel: elkaar toch nog verrassen.
– Voor het laatst het ondergaan in de nacht.
– Voor het laatst het dromen onder alle sterren.

Voor het laatst een nieuwe dag meemaken – met het sterven in de nacht.