Vrienden van verf

 Vrienden van verf

Geruis, dat langzaam weg ebt, de kamer van het leven leeg.  

Daar sta ik dan, geen spiegel om in te staren.  

Een hindernisbaan in de verste verte niet meer gezien,  

of eindeloze vormen waar ik zoveel van hield.  

Waren er maar degenen die mijn frustratie steeds wilden temmen.  

Niet gegund – alleen die leegte, terwijl mijn ogen staren  

naar een eindeloos geheel, waar zelfs de diepte is verdwenen.  

Alsof er ooit ruimte is geweest: slechts vage schimmen  

met zelfgemaakte bordjes.  

Vrienden erop geschreven, wier verf nu is verbleekt,  

meegegaan met de grote leegte.  

En terwijl ik bijna verdrink in mijn woede en geschreeuw,  

oneindig verdriet tot het gelach van een doorgedraaide nar,  

staar ik naar mijn schijnbare zelf – ik verdwijn, net als de wind.  

En in een laatste gedachte, voordat ik ga,  

herinner ik mijn eerste stap die me hiernaartoe heeft geleid:  

het loslaten van mijn schijnbaar gevormd bestaan,  

om in een sterven de geboorte te ervaren  

van het vinden van mijzelf.  

Klinkt de laatste echo in de leegte: vaarwel.