Wisdom-Opportunity-Love

Papieren Wegen in de Wind Een geboorte die komt   Of een hergeboorte die weer ontstaat   Zonder gevoel, er plots gewoon weer is   Massa overal   Zich voordoend als doorzichtig papier   Gevouwen vormen, gemaakt   Vanuit een onzichtbare hand   Een verte nooit aanschouwd —   Dus hoe ooit te begrijpen   Als sterven het ook niet meer geeft   Een doelloos moment lijkt te zijn   Het ontstaan   Tenslotte vergaan   Om weer te komen   Blind voor alle wegen die we hebben doorlopen   Doof voor elk gevoel   Als dit er al wel mag zijn   Is alles nu energie   Of een volgend dwaalspoor   Eén van al die velen   Wordt de leegte gevuld door alleen onze wensen   Voortkomend uit zoveel angst   We zullen nooit de bodem bereiken   Dus als niets meer is   Voedend een intenti...

Vlinders schreeuw uit de diepte  Wanneer het licht uit de diepste der aarde het licht weder ontmoeten zal,   Terugkomend achter de horizon vanuit de verste sterren in een intense ontmoeting,   Vormen de twee tegenstellingen uit deze energie twee hele kleine, mooie vleugeltjes.   In het zicht niet te herkennen, fladdert buiten elke aanvaarde realiteit een vlinder rond.   Als een dwaallicht lijkt het overal te gaan, zonder richting en zonder doel.   Maar verborgen in een achterliggend verhaal begint het te weven — een eerste stap   Van een nieuw komend levensverhaal, waarin de diepste elementen uit de aarde   Opnieuw worden ontmoet als hun tweede helft, vergeten en verdwenen in sterrenstof. Als de eerste twee paden worden gegeven, vormt de vlinder een derde route,   En hij lijkt hierin te verdwijnen,   Om in een nieuwe explosie — waarin tegenstellingen elkaar dieper gaan herkennen —   ...

 Vleugels van Tijd Tijden zijn voorbijgevlogen, snelle vogels scheuren langs me heen, verloren in de verte. Ze verdwijnen in de horizon, zoals gedachten vervagen in een te vluchtig moment — denkend aan een eeuwigheid. Het wonder van de tijd, niet altijd te begrijpen. Terwijl ik mee dans in de hoogte, alsof ik zonder tijd word gedragen door vogels van ritme, die de tijd in zich meedragen. Uit een prachtige wolk ontvouwt zich jouw gezicht tot mij, en een intens gevoel maakt zich meester van een tijdelijk tijdloos moment. Als ik je in de stilte niet beweeg, alsof de draaiing van de wereld even stopt, komt — verborgen uit de diepte van mijn hart — het besef hoeveel ik van je hou. Hoelang is het geleden dat we echt naar elkaar luisterden? Emoties wellen op, maar het zijn niet de tranen die komen — het is een intense lach, een levensvreugde. Daar, waar het leven werkelijk om draait. En terwijl dit besef groeit, begint de tijd weer sneller te lopen. De wereld draait harder dan ooit tevore...

Alles Is Energie: De Illusie van Mannelijk en Vrouwelijk Alles is een goddelijke energie, waarvan wij allemaal onderdeel zijn. Er is geen moederfiguur of vaderfiguur die we kunnen identificeren als een universele ouder. Wel krijgen we levenslessen die ons helpen om onze vrouwelijke en/of mannelijke energie te ontmoeten en te leren kennen, zodat we ons volledige potentieel kunnen ontdekken — dat hoor je vaak. En sorry, je bent goed op weg, maar een eindbestemming heb je nog niet gevonden. Je dwaalt alleen op een andere manier dan degenen die een moeder- of vaderfiguur zien in een goddelijke creatie. Er zijn enkelen overgegaan naar een hoger bewustzijnsniveau, de meesten daarvan zijn onbekend. In de huidige geloofssystemen zijn er slechts enkelen bekend bij het grote publiek. En als ze wel bekend zijn, worden ze dan geïdentificeerd als een God die op ons zit te wachten in een soort paradijs? Er is geen Moeder. Er is geen Vader. Er is geen vrouwelijke of mannelijke energie. We ervaren...

  Uiteindelijk weten we het nooit Uiteindelijk weten we het nooit. Is het maar voor even, dit alles? Of zijn het de verre velden, die zonder tijden eeuwig bloeien onder kosmische sterren? Toch een droom, uit angst vormgegeven of uit fantasie ontstaan, omdat we nooit zullen begrijpen hoe eeuwig onze jeugd lijkt— om de snelheid van alles pas te erkennen op ons sterfbed, die voor ieder altijd zal komen. Is dit een laatste omhelzing die we elkaar kunnen schenken? Tijdelijk elkaar met liefde beminnen, om er zo niet meer te zijn. Uit het niets gekomen, tot het niets wederkerend— slechts toeval, of toch het lot van een hoger zijn? Waarin wij voortbewegen in andermans beeld, en is vrijheid dan de enige echte illusie die onze werkelijkheid onderdompelt? En toch, soms even, vaak de twijfel van een soort herkenning: God als levenskracht— zijn wij toch allen? Te ontdekken dat wij ons lot zelf bepalen, alsmede de verbonden levenslessen, ergens besloten in een hoger weten. Wandelen wij in...

Zonder woorden  Zonder woorden te fluisteren, of zinnen rekenkundig te benaderen, noch een luide kreet in het wilde weg, tot het wakker worden van het beest in mij: oorverdovend lawaai, in pure chaos, overal en nergens. En zelfs niet de stilte, in meditaties verzonken, tot een schijnbaar niets. Is dit alles verspilde moeite anders te worden, door te luisteren tot het licht van de kosmos, of naar de diepte van de aarde, die mij wil vormen tot wat ik niet ben en nooit zal worden – dan alleen mijzelf, steeds hoger dan mijn eigen licht en verder dan de diepste diepte in mij verscholen. Raak ik mezelf soms even kwijt om mezelf toch weer te kunnen vinden in de lessen die ik leef, zonder woorden te fluisteren. 🙏 W.O.L. https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com/?m=1 https://youtube.com/@wisdom_opertunity_love?si=vG82lKgyMh6oLICa

  De Ziel Die Omarmt  Wanneer wij verlangen naar heelheid, naar thuiskomen in onszelf, sluit dan niet je ogen voor wat leeft in je hart. Voel de liefde die daar stroomt — stil, krachtig, onverwoestbaar — zij kent jou al langer dan jij jezelf kent. Verstoot haar niet. Laat haar spreken in fluistering en vuur. Keer je ook niet af van de woede, van het rauwe, bonzende, van wat pijn deed, van wat nog steeds schreeuwt om gezien te worden. Die storm in je borst is geen vergissing. Hij is waarheid, een oude roep die gehoord wil worden. Echt evenwicht is geen stilte zonder rimpels, maar een dans tussen licht en duister. Het is het midden waar alles samenvalt, waar niets meer buiten de deur wordt gehouden. Omarm het zonlicht én de bliksem, de stilte én de storm. En dan — voel. Voel hoe iets openscheurt en opent. Hoe iets ouds loslaat. Hoe iets nieuws zich aandient, zacht maar onvermijdelijk: een geboorte, een hergeboorte, de ziel die haar naam opnieuw uitspree...

  Door die ene traan van het leven Een traan vervult mijn blik; Zo lang geleden, en toch als de dag van gisteren Tuurde ik door tranen heen, Niet wetend wat dit nu was: Een onbekend gevoel dat mij liet huilen, Samen met een ongekende lach. In mijn handen, oh zo klein en gewoon, Toch als een donderslag in mijn leven – Eindelijk het besef, samen met jouw geboorte. Nog een traan vervult mijn blik; Het moment dat zo snel is gegaan, Liet mij even blijven in een eeuwigheid, alsof de tijd niet bestond. Zo gaven wij je de zorg, met liefde en verantwoordelijkheid beladen, Evenals een intense, mooie lach. Van de fles tot voorzichtig kruipen, De eerste stappen zijn toen gekomen. Alles gaat in sneltreinvaart verder, Met het verschijnen van de eerste grijze haren En niet meer te verstoppen rimpels. Groei jij samen met mijn ouder worden, Van een jongvolwassene tot een mooie, sterke man. En met het ouder worden verandert ook jouw kijk op de tijd – Het besef van de snelheid ...

Fall of the False Light No tender phrases, no brightened view, no gentle nudge to see things new. No talk of trust, no call to open up and bask beneath the light. All have left me. Yet I am never truly alone — the shadow beings linger, always near, just out of sight. Now I walk toward them, though tears may rise and panic flicker in my breath. There is no hell, no devil’s grin — only the darkness we ourselves have spun, woven thick with lessons of life that few have ever dared to see. And in the shouting joy of “light,” too often we are simply blinded by the false. So spare me the soft words. This is my hell, my fight for love, my journey to see with truer eyes. Let me sit with my own heart awhile — no foolish comfort, no noise. 🙏 W.O.L.

Zo warm Dag, dagen die rijk en vol voorbij stromen. De zon kust mijn huid, zweetdruppels dansen — elk teken van leven, elke stap een zege. In mijn ziel zindert licht, zelfs waar ooit schaduw woonde. De wolken? Slechts kracht in rust, sluimerend boven hart en hoofd, maar mijn voeten dragen mij moedig voort. Ik stap door herinnering en hoop, de diepte helder, de stroom mijn bondgenoot. De stilte van de straat is geen leegte, maar ruimte voor mijn eigen klank. De wind fluistert geen angst, maar mogelijkheden, verlangen, groei. Wat ik voel is puur, onuitgesproken groots — niet alles hoeft gezegd te worden om bewondering te dragen. Ik leef tussen rust en donder, maar kies steeds opnieuw voor licht. Op het kruispunt van werelden vind ik telkens weer mijn pad. Jouw liefde — mijn anker, mijn spiegel — houdt me stevig in mezelf. Wat ik vond, verlies ik niet, ik herken het telkens opnieuw. Sterven en herleven: één ademtocht, een ritme dat mij verder draagt. Onder een ...

  Het Mysterie van de Mens Er is geen groter mysterie in het bestaan dan de mens. Toen het leven zich ontwikkelde op deze aarde – van de eerste eencellige organismen tot aan planten en dieren – duurde het miljoenen jaren voordat er een soort ontstond met zelfbewustzijn. Of beter gezegd: met een zelfbewustzijn in ontwikkeling. Dieren en Instinct Een dier is geen moordenaar – om meteen een extreem voorbeeld te gebruiken. Dieren handelen vanuit instinct. Ze doden om te overleven, omdat ze moeten eten. Omdat dit voortkomt uit instinct, zijn ze zich niet bewust van hun daden. Ze dóén gewoon wat nodig is. De Mens als Bewuste Dader De mens daarentegen is de eerste soort die bewust kan denken. Door een hoger ontwikkeld bewustzijn is hij zich bewust van zijn handelen. Hij doodt bijvoorbeeld bewust dieren – zogenaamd voor vleesconsumptie – om zijn eigen overleving veilig te stellen. Maar is dat werkelijk de enige reden? Zijn we ons echt bewust van hoe we met het slachten van dieren omg...

Omdat wij creëren  Het is de mensheid, steeds in wording. Wij komen op, en in een strijd tot overleven gaan wij voort, om als een zon te kunnen schijnen. Sterven wij, en tenonder gaat het stof, verwaaid tot het niets, zodat we in een nieuwe strijd opnieuw kunnen ontstaan. Nu, voorbij de zon, tot de eerste sterren stralen, gaan wij in geboorten en sterven steeds door, Daar onze ziel het steeds dieper wil vormen: het licht uit onze eindeloze dieptes. Omdat wij creëren. 🙏 W.O.L . Facebook groep  Ik heb op Facebook een groep voor het plaatsen van gedichten en verhalen. Ook afbeelding of muziek, eigelijk alles met betrekking tot creativiteit in de mens. Ik deel wat te recente post maar als eerste een link. Een nieuwe maar goed groeiende groep: https://www.facebook.com/share/p/19f3necATW/ Ander werk te vinden van mensen dus kom ook. Mijn laatste kreten en dichtwerken deel ik nu met alle creatieve liefde. LOS Laat los wat je niet kunt controleren… behalve je wifi, want ...

Uit Stof en Sterren  Zo, een laatste blik in de verte, en weg is dit nieuwe licht. Om terug te gaan naar huis laat hij zijn oude lichaam achter. Bedekt met tranen van verlies keert het terug in de aarde, Maar niet alleen als een verwaarloosd lichaam blijft hij achter. Niet aangetrokken tot het licht — de zon van het leven — Maar geroepen door verval, dood en verderf, Komen de eersten er al snel aan. Zwarte vliegen zwermen neer op het gestorven monument, Om het mee te nemen: het vervallen vlees dat ter aarde is gevallen. Niet alleen deze werkers van de dood — ook kevers tonen zich langzaam, En spinnen, die als het noodlot des levens zich een nieuwe plek toe-eigenen. Terwijl het lichaam wordt ontbonden, onthalen vele motten het mee: De resten van de ziel die nog in het vlees verankerd liggen, En zo kunnen de laatste resten van hij die is overgegaan Terugkeren naar de aarde, Zoals de ziel terugkeert naar het licht. Een menselijke gewoonte is het om te griezelen van al ...

De Aarde de Mens en het Evenwicht  Ik wil het opnieuw hebben over een onderwerp waar ik het vaker over gehad heb: alles wat met het milieu te maken heeft. Vervuiling en het onzorgvuldig omgaan met grondstoffen zijn daarin belangrijke thema’s. We leven in een economisch systeem. In de beginfase van zo’n systeem is het begrijpelijk dat menselijkheid – en eigenlijk ook leefbaarheid – daar niet direct in worden meegenomen. Je wilt immers een sterke positie innemen in dat systeem, en daar hoort groeiende winst bij. Sterker nog: het is een essentiële voorwaarde voor het slagen van het systeem. Onze geschiedenis laat zien dat het kosteloos weggeven van drank en voedsel als gemeenschappelijk goed zelden succesvol is geweest. De mens heeft van nature de drang om doelen na te streven. Als er geen strijd of uitdaging is, lijkt de zin van het bestaan te vervagen en ontstaan er spanningen in het leven – juist om dat gevoel van strijd alsnog te ervaren. Dat is nu eenmaal de aard van de mens. Er ...