Adem zacht

 

Adem zacht

Adem zacht,
ogen even gesloten.
Een stilte laat ik even toe,
nergens meer zijn.

Verdwenen uit het denken,
als ook niet meer in de wereld.
Verdwenen van alles om mij heen,
en niet meer te vinden
in elke diepte van mijn ziel.

Even maar
geen hartslag
en gevoel.
Even maar
geen dromen
en daarmee ook geen angsten.

Even maar niet
als een tol draaien
van intens geluk in het krijgen
tot al die tranen
van het moeten loslaten.

Omdat loslaten
kansen geeft
weer te ontvangen
en door te gaan.
Met alles,
behalve het stilstaan
in een kort moment.

Maar nu niet.
Even de stilstand
in een veilige cirkel,
verdwenen uit elk zicht.
Tussen twee hartslagen
waarin een eeuwigheid
van stilstand gecreëerd wordt.

Scheppers zijn we allen,
met oneindige penselen,
hoe wij ons leven zelf kleuren
of laten invullen
door al die anderen.

Zoveel keuzes
als zoveel hobbels,
in lessen verstopt
of juist heel goed te begrijpen.

Even niets
dan gesloten ogen,
tussen twee hartslagen in.

En als mijn hartslag,
na een niet te begrijpen stilte,
toch verder gaat,
open ik vol verwondering mijn ogen.

Een wereld, plots zo vreemd.
Ik kijk omhoog,
in de lucht,
alles om mij heen.

Ik raak met mijn adem
zachtjes
de diepte in mezelf.

En ik weet het plots,
terwijl ik zachtjes begin te rennen,
steeds harder
in de wereld —
mijn leven als een marathon.

Is het niet de dwaasheid
om mannelijke en vrouwelijke energie
apart te zien,
alsmede innerlijk versus uiterlijk?

En terwijl ik verder ren,
met de wind overal
die mij dragen zal,
weet ik dat
aan beide kanten
emoties verborgen zijn —

met sleutels van het leven
waarmee wij deuren
die gesloten zijn
kunnen openen:
deuren van onszelf,
diep in ons hart,
als ook in de hele wereld.

Het is net als
al die vreemde talen,
de toren van Babel.
We hoeven het niet nieuw te leren —
alleen maar
opnieuw te herkennen.

Het derde element
waarin alles samenkomt.