De blik naar binnen

 

De blik naar binnen

Te snelle ogen dwalen,
blikken die alle kanten opschieten
maar niet naar het doel.

Dwingend als de ogen
van een strenge ouder,
die, klimmend uit een stoffig vergeten fotoalbum,
je vast wil grijpen.

Te kijken vooruit
naar wat je maar niet wil zien.
Maar geen vergeten schaduwen
uit vergaande tijden zijn gekomen.

Ja,
een verkrampte nek,
aangestoken door een bijna verlammende spanning.
Het glijdt vanuit je nek
door de rest van je lichaam.

Een verlammend gif
dat alleen je ziel langzaam verteert.

Als je niet meer weet
waar je moet staren
en in welk licht
je jezelf niet wil onderdompelen,
sluit je dwaas je ogen
om te kunnen vluchten.

Biddend en zoekend naar verlichting
weet je even te ontsnappen,
dankbaar als een dwaas
voor het omarmen
in een zogenaamde veilige omhelzing
van niets anders dan
een gedrocht van illusies.

Ogen lijken uit je lichaam te poppen,
een radeloze dood lijkt
de enige uitgang
die er gegeven kan worden.

Maar als je bijna weg zit te kwijnen
naar een zelfgekozen einde,
is het toch die ene blik
waardoor je eindelijk heen kijkt.

Niets anders dan een spiegel van het leven,
waarin je evenbeeld je aan blijft staren.

Universele wijsheid?
Een dieper begrip
dat eindelijk wordt gegeven?

Nee,
een luide lach als zelfspot.

Om vrijwillig te blijven dwalen,
hunkerend naar verlossing
die te vinden is in alles om je heen,
maar die alleen een wijze les herbergt:

om gewoon jezelf te leren zien,
een unieke kracht te herkennen,
die altijd in jezelf te vinden is.

Te snelle ogen
die niet wisten waar te kijken,
vinden nu rust
door die ene blik
naar zichzelf.