De Mantel van Stilte



 De Mantel van Stilte


Niet vaak, alleen in verloren momenten,

waar ik niet kan vluchten in andermans verhaal,

heb ik geen keuze dan te luisteren

naar waarom de tranen willen komen,

niet langer verdrongen willen worden.


En ook die lach, die zich dan laat horen,

op een moment zo alleen, starend in het niets.

Denken toevallige voorbijgangers dat ik niet zie,

terwijl ik juist alles voel.


Zo ver als ik nu ben:

een reis naar wie ik echt ben.

En net als de stilte, als een mantel om mij heen,

is er een orkaan van emoties

die ik veilig in mijn hart houd.

Maar wanneer al die tranen komen

met net zoveel of meer gelach,

voelt veiligheid als verstikking —

een bijna zelfmoord van het eigen hart.


Dan kies ik voor mijn eigen leven

en mijn eigen lach.

In alle herinneringen die waren, laat ik los.

En in alle mensen van wie ik nu hou,

laat ik jullie vrij.


Het is het moment dat er niet meer zal zijn,

zodat er ruimte komt voor mijn eigen verhaal.

En als het verdriet, evenals de zegen,

wordt begrepen, laat ik alles los.


Met een nieuwe blik

kan een nieuw verhaal worden geschreven,

woorden van mijn eigen creatie

en ook van iedereen van wie ik hou.


Loslaten is net als sterven:

een hergeboorte van wie we allemaal echt zijn,

buiten alle maskers om,

in de parade van het leven —

als sterven geen verloren moment meer is.


🙏 W.O.L.







Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

Thuis

Afbeelding
  Thuis Ik reis eindeloos, vergezeld door lessen die mij dragen. Elke keer weer, als ik dacht geluk te vinden, kwam de zorg als een stille metgezel. Keer op keer keerde het terug, de grootste uitdaging die mij werd gegeven. Het geschenk: er zijn voor de ander. Oneindige momenten, verpakt in licht en schaduw, buiten het gelach, het dromerige van de dag. Ik werk hard, bouw aan bestaan, maar zie nu wat werkelijk telt. Waar kies ik voor, als de ander even niet meer lacht? Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan, in een wereld vol haast, die vastketent, meesleurt met het vlugge bestaan. Wegkijken, vluchten voor mezelf? Of blijven, een krachtig element zijn, het hart dat troost biedt. De keuze die ik maak is onvermijdelijk: omarmen, delen in pijn en liefde. Samen dragen we de laatste traan, de laatste lach. Een einde komt, het leven wankelt, een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid toont mij zijn rauwe pracht. Maar dan, als ik los durf te laten, mijzelf laat gaan, het onbekende in – di...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »