Kleine Handjes in de Wind 

Als de ochtend net is begonnen,
een nieuwe dag die weer is ontstaan.

Is er even vanuit een diepte stilte
in een opkomende dag
een schittering van een nieuwe zon.

Wind, windvlagen over stille velden
raken zachtjes een veld vol kleuren aan,
geuren van sneeuwklokjes, krokussen en narcissen
verwelkomen de aanraking
en geven fantastische geuren als antwoord.

Lente bloemen komen tot leven,
gadegeslagen door een mysterieuze lotus
verstopt bij een groep eiken en berken
aan de waterkant.

Verwonderd aanschouwt het
een spel van de wind en het leven,
oh zo mooi.

Als een waar orkest
wordt door de wind gedragen
vlinders en bijen
die rakelings een lieveheersbeestje voorbij gaan,
die onverwacht door het spelen van de wind
zijn schuilplaats verliest,
doordat het blad waar hij onder droomde
mee gaat dansen
op het ritme van de wind.

De lotus met een verborgen kijk,
gegeven in ontelbare mythes van het leven,
voelt een bijzondere dans op.

Kleine handjes in de lucht,
met een bijzonder schatter lachen,
spelen kleine handjes mee met de wind.

Alsof het de vlinders ook wilt dragen,
en voorzichtig een mooie grote libel
die plots aan komt waaien.

Omringen al snel, uit het niets,
kuikentjes en lammetjes
tot zelfs een grote groene kikker,
met een plons uit het water.

Het schaterlachen van het kleine mensen leven
stopt heel even
bij het zien van al zijn nieuwe vrienden,
tot het lachen verder gaat
met het rennen door een veld vol zonnebloemen
en beginnende rozen
nog in hun knoppen aan de kant.

Als de wind het kind dragen wilt
over deze weide vol beginnend leven
valt het neer in een berg vol groen gras,
om al rollend naar de lucht te stralen
met de zon die steeds warmer
de beginnende dag verwelkomt.

De handjes die lachtent
het leven van de bloemen en planten
wilde aanraken,
dezelfde handjes mee zwevend
met al het leven in de lucht en in de grond,
proberen nu de zon aan te raken.

En terwijl handjes de zon omringen,
is het dezelfde warmte
die als een deken even de wind doet stillen.

Stilte die de alle geuren en kleuren doet vergeten,
in de veiligheid gegeven in het moment.

Zakken langzaam de handjes op de grond
en raken de aarde aan.
Die zonder woorden mee lijkt te zingen,
heel zachtjes met een nieuwe droom.

Een zelfde wind,
niet over stille velden
maar in de diepte van de ziel.

Raken ook zachtjes kleuren aan
die overal ontwaken
en dromen doen ontstaan.

Vergeten woorden
die in de diepte van de ziel zijn verdwenen
spelen even mee,
alsof kleine handjes weer wilt dansen
met onze scheppende kracht,
gegeven in nog langer vergeten mythes van het leven.

Ontwaakt in een dans
zo diep in ons hart
een verborgen kijk
of alle gegeven mysteries,
die wel zelf elk zijn.

En even in een dans
van fantasie en verborgen wijsheid
is het een stilte die het weer doet laten weten.

Tot even snel een windvlaag het doet vergeten,
het nog een korte stilte
die overgaat in een schatter lachten
van dit beginnen leven.

Wiens reis weer verder is gegaan
vanuit verloren tijden
in dit nieuwe bestaan.

Waar het ooit het ritme
van de dans des leven
volledig weer gaat begrijpen,
met een nu nog klein hart
met kleine handjes
schatter lachten met de wind,
ons leven lang.