Uit het licht neer gedaald

 

Uit het licht neergedaald

Uit het licht neergedaald,

ter wereld gekomen, nieuw leven.

Is het puurheid dat men ziet,

liefde in de blikken gegeven.

En even, met een hoger weten,

kom je op aarde met stille blik.

Verder reikend dan wij hier leven,

ons zicht beperkt, ons weten stuk.

Maar als het nederdalen eindigt,

Zegt een echo, klein en zacht:

waarom zien zij mij als bron van liefde,

een puurheid die ik bevat.

Een wonder dat beschermd moet blijven,

voor verlokkingen van het bestaan.

Voordat donkere vlekken stijgen,

schaduwen in het licht voortaan.

Weten zij dan niet van sterven,

dat geboorte daaruit voort komt?

Een nieuw begin — zo vaak beschreven,

in boeken, en in verhalen gehoord.

Maar wordt het echt begrepen?

Spiritualiteit als een warme deken,

beschermend tegen koud en pijn.

Maar eerst was er toch de dood, 

waaruit ik terug mocht komen.

Spiritueel zijn is toch kunnen kijken,

Maar te vaak slechts het blind staren,

In te scherp licht, snijdend aan onze ziel.

Gedachten, emoties, pas gevormd,

een klein mens in beginnend leven.

Een leeg vat dat telkens wordt gevuld,

met elke stap die ik zal geven.

Maar ik ben meer.

Voorbij ons weten,

in het aards bestaan.

Ik ben!

Energie zo vol, emoties  zwaar,

lessen die hun wijsheid dragen.

Ik koos de route die ik volg,

Om de liefde én de haat te dragen.

Van oh zo lang geleden,

Voor dit net beginnend leven.

Een blik van generaties oud,

een geschenk van verre tijden.

Een voorouder, allereerste bron,

die ons bestaan liet voortgeleiden.

Als ik puur en schoon geboren ben,

waar zijn dan lessen die ik zoek?

Waar kies ik voor, wat komt naar mij,

met liefde, pijn en een harde vloek?

Als ik onschuldig weer word geboren,

na sterfte die mij eerst beving,

wat is dan zin van dit nieuw bestaan,

als vallen enkel overblijft voor mij?

De schoonheid die ik nu zou zijn,

maar die verloren gaat met pijn.

Omdat ik struikel, telkens weer,

een kind, beginnend, klein en teer.

Is dit juist geen les voor wie mij ziet,

ter wereld komend, kwetsbaar, klein?

Mij leren zien zoals ik ben,

geen illusie van puurheid.

Daar ben ik niet alleen mee gekomen,

mijn karma reikt voorbij dit leven.

Weinig ogen kunnen dat zien,

de last die ik heb mee te geven.

Heb mij lief en bescherm mij dan,

in deze stappen die ik zet.

Want liefde is de grootste kracht,

de les die iedereen moet hebben.

Liefde niet als enkel het licht,

maar als het volle wat het is.

Voorbij de vlek die blindheid brengt,

in ieder leven dat er is.

Uit licht neergedaald, nog even wetend,

de grootsheid die ik dragen mag.

Totdat ik weer zal moeten vergeten,

en mij voeg bij de mensen elke dag.

Dan omarm ik al mijn fouten,

want echte puurheid groeit daaruit.

Als ik ooit zal leren begrijpen,

brengt het vallen mij weer naar het licht.