Het vuur van ons bestaan

 

De Onvoltooide Deelbare Term

Inleiding
In een wereld waar tegenstellingen ons dagelijks leven bepalen, is de vraag naar onvolmaaktheid zowel een uitdaging als een kans. Wat betekent het om onvolmaakt te zijn, en hoe verhoudt de materiële mens zich tot zijn spirituele essentie? In dit artikel duiken we dieper in de concepten van onvolmaaktheid, de aard van God, en de voortdurende wisselwerking tussen stof en geest, op zoek naar de verborgen wijsheid die ons leidt naar een hoger bewustzijn.

---

De mens als onvolmaakt wezen

Het valt binnen de voor de meesten bekende uitspraak: “De mens is onvolmaakt.”
Onvolmaakt in de materiële staat waaruit hij bestaat. De mens is onvolmaakt en maakt daardoor zijn dagelijkse leven, wat vaak resulteert in een lang en gelukkig bestaan, met af en toe de noodzakelijke uitdagingen.
Tot aan de meer extreme variant: “Een leven vol ellende door oorlog of ziekte.”
Soms ook beide tegelijk.

Dat ondergaan kan voortkomen uit de keuzes die een mens zelfstandig maakt, maar ook uit de dwang van de maatschappij waarin hij leeft en geen keuze lijkt te hebben. Het idee van wél of géén keuze hebben is op zichzelf al een oneindige discussie waard. En wie mij al wat langer volgt, weet dat ik daar ongetwijfeld nog eens op terugkom.

De tegenhanger van onvolmaaktheid

Alles heeft een tegenhanger, zeg ik altijd.
Naast het besef dat de mens onvolmaakt is, bestaan er ontelbare tegenstellingen in het leven. Ook daar zou je een apart verhaal over kunnen schrijven.

Om niet te ver van mijn onderwerp af te dwalen: de mens is onvolmaakt in zijn stoffelijke staat, maar zo volmaakt is hij wanneer hij na de dood terugkeert tot het geestelijke niveau – waar hij weer mag opgaan in God.

Over het begrip God

Welke God we hier bedoelen, en in welke vorm we die moeten zien, verschilt van mens tot mens. Dat op zich is alweer een tegenstelling.
Maar naar mijn inzicht is het als volgt:
God is niet te vergelijken met een mens of enige andere levensvorm. God is de totaalsom van het geheel – inclusief alle oneindige niveaus die energetisch, horizontaal en verticaal, door dimensies heen stromen.

Een God proberen te classificeren binnen een door ons bekend patroon is zinloos. Wat ver buiten ons zelfbewustzijn ligt, kunnen we niet indelen in menselijke begrippen. Toch zijn er velen die verder willen nadenken, een richting zoeken, en trachten te omschrijven wat niet te bevatten is. Dat is geen schande. Het denken daarover zet juist onze geest in werking – het helpt ons als individu en als soort te groeien in het begrijpen van hogere wetmatigheden.

Tegenstellingen als leermiddel

Tegenstellingen zijn leermiddelen met oneindige leerdoelen, op oneindige wegen.
Net zoals de oneindige dimensies waarin het Godprincipe zich heeft verdeeld.

De vrijheid van denken – die de mens onderscheidt van instinctief dierlijk handelen – heeft hem de eerste vraag laten stellen: “Wie ben ik?”
En hoewel je misschien denkt dat je dat weet, geloof me: van verre niet.
Maar dat is voer voor een andere discussie.

Na deze eerste vraag is de ontwikkeling van de denkende mens verdergegaan. Daaruit zijn talloze geloofssystemen ontstaan – ieder claimt de enige waarheid te bezitten, en ieder handelt in de naam van zijn eigen God.
Ondertussen blijft het dierlijk instinct in ons bestaan en voeren we oorlog, zogenaamd “in de naam van God”.
Herhaal die zin nog eens. Belachelijk, toch?
Zou dat te maken hebben met het feit dat wij als soort onvolmaakt leven?

Leven, dood en wederkeer

De goeden gaan naar het paradijs, de slechten naar de hel – om eeuwig te lijden. Of, als we het anders bekijken: we incarneren opnieuw, in een moeilijker leven, omdat wie slecht doet slecht ontmoet.
De rekening betaal je achteraf. Maar betalen zul je.

Niet alles is een dwaalspoor; in veel van deze ideeën schuilt een kern van waarheid – maar slechts tot op ons huidige niveau.
Elke waarheid is beperkt en kent hogere wetmatigheden.
Elke stap op de ladder van begrip verandert onze werkelijkheid. We zien dieper, hoger en anders. Oude vragen worden opgelost, terwijl er oneindig veel nieuwe ontstaan.

De geest als leerling

Een leven lang leren draagt een diepere waarheid in zich, waar je niet direct aan denkt.
Een van de bekendste tegenstellingen is Yin en Yang – licht en duisternis. En hoewel velen dit begrip kennen, geeft ieder er een eigen betekenis aan.

Ik wil hier een nieuw hoofdstuk aan toevoegen.
Deze gedachte is deels bekend: de mens, in zijn stoffelijke omhulsel, is onvolmaakt. Maar dat is slechts één zijde van de medaille.
Want ook onze geest – of ziel, of energie – is onvolmaakt.

Ons weten, en daarmee ons zelfbewustzijn, is groter… of beter gezegd: ruimer.
We kunnen ons soms herinneren aan vorige levens. Onze blik is op geestelijk niveau veel verder reikend, maar nog steeds onvolmaakt. Ook de geest heeft lessen nodig om zich te ontwikkelen.
Daarom moet zij incarneren: om begin en einde te ervaren, want alleen onder die voorwaarden kan geleerd worden.

Het licht dat we zijn, is niet enkel licht – het leert zijn eigen volledigheid pas kennen door de ervaring van beperking.
Wanneer we sterven, ontbindt ons stoffelijke lichaam en keert terug tot de materie.
Onze geest keert terug naar haar oorspronkelijke substantie – waarvan zij doelbewust was afgesneden.

De kracht van onvolmaaktheid

Onvolmaaktheid klinkt vaak dramatisch, maar is juist een essentieel element van groei.
Via atomen, planten en dieren ontwikkelt het leven zich tot mens – een wezen dat opeens kan denken.

Er is een voortdurende wisselwerking tussen de energetische werkelijkheid en het stoffelijke bestaan.
Beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en vormen samen de derde noemer.

We zijn dus noch enkel stoffelijk, noch enkel geestelijk – wij zijn de totaalsom van het geheel.
Een geheel dat het universum en de daaraan gekoppelde Multi dimensies omvat.

Het oneindige pad

In zekere zin is ieder van ons een uitdrukking van het Godprincipe.
Elk hoofdstuk van ons bestaan is geen eindpunt, maar een deel van een oneindige reis.
Want dit bestaansprincipe is even oneindig als de dimensies waarin het zich afspeelt.

Ooit zullen we zelf tot een Godprincipe uitgroeien – en opnieuw in oneindige delen uiteenvallen, zodat de leer en de weg weer van voren af aan beginnen, in onze eigen gecreëerde werkelijkheid.

We zullen dan begrijpen dat er meerdere Godprincipes bestaan, die samen een grotere totaliteit vormen.

Slotgedachte

Om het simpel en dichtbij te houden:
Stof en Geest zijn beide onvolmaakt.
Sterven en geboren worden is de weg tot zelfontplooiing.
Er is geen Duivel die ons straft, en geen God die ons beloont.
Wij zijn zelf de weg, én dat wat de weg maakt.