DOCHTER,

Inleiding

Aan mijn dochter richt ik dit schrijven —
uit het hart van een vader en moeder,  

vol trots en ontroering.

En ook aan haar geliefde, mijn schoonzoon,
een man met een warm hart,
met wie zij samen het leven omarmt.
Twee zielen, één pad,
klaar om hun eigen thuis te weven
van liefde, dromen en vertrouwen.
Een nieuw begin —
zacht als de dageraad,
sterk als de band die hen verbindt.

DOCHTER

Het leven begint op een lege bladzijde.
Elke stap die we zetten, elke keuze die we maken, vult dat witte vel met onze eigen woorden, gedachten en gevoelens. Soms schrijven anderen mee — met hun kanttekeningen, hun stempel op ons hart. Niet altijd licht of gemakkelijk, maar even vaak vol warmte, liefde en energie die ons leven lang meegaan. Al die invloeden vormen samen de route die we lopen, bladzijde na bladzijde, tot er een levensverhaal ontstaat.

Midden in mijn verhaal kwam jij — mijn lieve vrouw. Met jou werd mijn verhaal rijker, dieper, mooier. Samen schreven we nieuwe hoofdstukken, vol liefde, uitdagingen en groei. En uit ons verhaal kwamen twee prachtige kinderen voort, elk met hun eigen pad, hun eigen nieuwe hoofdstuk.

Nu zie ik hoe zij hun eigen bladzijdes vullen — met dromen, keuzes, liefde en avontuur. En dat raakt me diep.
Dit moment, dit besef, is bijzonder.
Het is het bewijs dat elk verhaal doorgaat — niet alleen het mijne, maar ook dat van hen.
Een lach, een traan, en bovenal: dankbaarheid voor de schoonheid van het leven dat zich blijft ontvouwen.

Elk moment in het leven is uniek. Geen dag, geen persoon, geen gevoel is ooit precies hetzelfde. En toch ervaren we, door de tijd heen, in grote lijnen vergelijkbare levensfases – momenten van loslaten, groeien, en weer verder gaan. Maar de emoties die daarbij horen zijn telkens persoonlijk, eigen, en diep menselijk.

Emoties zijn er altijd, ook als iemand zegt ze niet te hebben. Ze schuilen in een blik, een stilte, een trilling in de stem. Vandaag voel ik vooral trots en blijdschap, met een traan van herinnering aan hoe mooi het vroeger was, en met een open blik naar de toekomst – naar hoe prachtig het nog kan worden.

Vrijdag 17 oktober 2025  trekt mijn dochter met haar vriend in hun eigen appartement. Een groot moment. Uit huis – iets wat ieder ouder kent, maar voor mij voelt het tegelijk vertrouwd en bijzonder. Een lach en een traan, maar vooral trots. Trots op haar weg, op haar kracht, op de keuzes die ze maakt.

Het mooiste is dat we niet alleen ouder en kind zijn, maar ook vrienden. Dat is niet vanzelfsprekend, en juist daarom zo waardevol.

Het leven is druk, maar ik probeer hier regelmatig stil te staan – om te voelen, te delen, te waarderen.

Larissa, ik hou van je. Je pakt het leven met beide handen aan, en dat maakt me ongelofelijk trots.

Op jou. En op alle nieuwe wegen die we samen mogen ontdekken.

Een gedicht van ons aan jouw:

Nieuw hoofdstuk

Het leven begint op een lege bladzijde,
elk woord een stap, elk gevoel een spoor.

Wij schreven liefde, jij schrijft verder —
met je hart, met hem, met hoop ervoor.

Een lach, een traan, een blik vol trots,
ons kind, nu vrouw, op eigen pad.

Neem onze liefde als zachte inkt,
ze droogt nooit op, waar jij ook gaat.

🙏 W O.L.