Tot het emoties regent

Tot het emoties regent

Ik werd weer twintig jaar jonger,  

Eindelijk begreep ik het,  

Zo plots wat mij overkwam—  

Geen twintig maar dertig.  

Als ik merk dat ik het weer heb:  

Twinkelingen in mijn ogen.  

Daar zijn ze weer, terwijl ik het weer doe:  

Huppelen terwijl ik loop,  

Vliegen terwijl ik zweef,  

Op de muziek die ik weer hoor—  

De symfonie van het leven.  

En alle bomen zijn een groot orkest,  

Verborgen overal dansen ze mee:  

Het onzichtbare leven.  

Als ontelbare plantjes  

Die verborgen insecten beschermen  

Tegen het opkomend lawaai  

Van al die vreugdekreetjes  

Die ik schaamteloos uitkrijst,  

Als een wilde gek,  

Of een kunstenaar verzot  

Op een nieuw creatief meesterwerk.  

Waarbij steeds hoger de vogels meezingen,  

Tot zelfs de sterren mee gaan doen.  

Terwijl een liefde zich weer een weg weet te vinden  

Naar het diepste van mijn ziel,  

Omarm ik het leven,  

En dirigeer ik zelf mijn bestaan—  

Als een muziekspektakel.  

Met niet alleen een lach,  

Ook alle tranen,  

En oneindige vragen.  

Ik verstop mijn twijfels niet meer,  

Ook mijn angsten geef ik een gezicht:  

Een geldigheid tot bestaan.  

Laat de kleuren niet meer vullen  

Door alle anderen om mij heen,  

Terwijl ik steeds verder vertrek  

Van wie ik echt altijd zelf ben geweest.  

Oh, ik ben je dankbaar.  

Ik schilder zelf mijn kunstwerk van het leven,  

Bepaal zelf mijn levenslied,  

Waarmee ik de paden die ik zelf wil lopen  

Ook zelf zal begaan.  

Om het nooit meer te verstoppen—  

De rijkdom die ik ontvang  

En niet meer van mij weg zal duwen.  

Mijn pracht, mijn zwakte, mijn kracht:  

Tot het emoties regent.

🙏 W.O.L.