BEDANKT – Een spiritueel en filosofisch schrijven

 

BEDANKT – Een spiritueel en filosofisch schrijven

Bedank – ik zeg eens bedankt tegen het leven. Net zo zeer bedank ik mijzelf als ieder die ik in mijn leven heb ontmoet. Dit is een schrijven dat ik in een andere tijd vooruit heb willen schrijven, maar nooit heb kunnen delen. Tijd en ruimte is een bijzonder fenomeen, en kennis daarvan is er bij niemand nog in deze tijden. In het openbaar discussiëren ze wel over steeds diepere lagen van dit fenomeen. En in nieuwsgierige onderzoekscentra komen spectaculaire ontdekkingen, die nu al vele overtuigingen die er altijd waren geweest geen steunpilaren meer laten zijn, al wegzakkend in drijfzand door al die nieuwe ontdekkingen.

Het is een goede stap om meer zelfbewust te worden over het begrip tijd en ruimte, en de raakvlakken die dit heeft met ons persoonlijk leven. We hebben bijna de ‘kinderfase’ bereikt, zeg ik met een knipoog, om duidelijk te geven hoe moeilijk en ver deze zin gaat: Tijd en Ruimte! Daarom deel ik een schrijven dat ik ooit wilde schrijven, maar waarvan de fase in dit stoffelijk leven is geëindigd om een nieuwe cyclus te beginnen.

Bedankt – een kracht stroomt uit mij in één enkel woord. Verlaten straten met een veld, verbouwd tot een monument als kunstwerk van het leven. Geschreven met liefde en haat. Geschilderd: percelen gedoopt in hoop en wanhoop beelden een vervuld leven uit in seconden van een moment. Waar even zoveel tranen en verdriet de boventoon zijn, is het leven al snel verder gegaan; lege straten van vergeten momenten. Nog geen eens mijn hart als echo of naklank van wie ik ooit ben geweest.

Als ik achter mijzelf kijk, toont zich een helder, mooi licht als een deur die altijd op mij wacht. Welkom – ik kan verder gaan, terug naar huis. Mengelingen van gevoelens van toen link ik nog even aan de diepte van de aarde, waar zoveel gedachten die er ooit waren langzaam vergeten raken met het stof. Het vleesgeworden einde – daar is weer een herkenning, een besef dat ik als eerste heb geleerd vanaf de eerste adem in dit leven.

Ik laat los. Nog geen gedachten die ik maakte; net uit het licht neergedaald in moeders schoot, geboren in een bijzonder leven. Waar niet alleen het besef van moeten ademen om te leven snel als levensinstinct aan mij werd gegeven, maar ook de pijn die overal was. Niet alleen bij mij als pasgeboren leven – nee, vaders armen en moeders zorgen gaven zoveel meer dan alleen liefde. Ik leerde gelijk: “Ik ben ontstaan, maar ik laat los het leed dat ik overal voel, als een welkom in het leven.”

Loslaten is alleen het bewust weten. Het kind dat is gekomen groeide op; zijn gedrag gedragen en gegroeid met dat zoveel weten. Uit liefde, zo klein als het was, ontstond de eigen groei en ontmoeting met het leven – de personen op het eigen levenspad. Maar altijd met één belangrijk weten: “Ik laat los.”

En in het groter worden, met zoveel strijd, gaat het leven verder. De onzichtbare wegen allang gevormd en gebouwd in het allereerste moment als leven op deze aarde. Met steeds hetzelfde gedrag van niet alleen het licht en duister van mijn ouders; gedrag als een familiebom, zo lang geleden waren de stenen en richtingen voor mijn pad al gelegd. Tijdens de wandeling in het leven ervaarde ik die opnieuw, elke dag, met telkens zacht en bijna vergeten de zin zachtjes neuriënd: “Ik laat los.”

Bijna vergeten – maar met het sterven en het einde van een leven, plots als een donderkreet door heel het universum: “IK LAAT LOS!” En als het laatste dan wordt losgelaten – het leven dat zo lang geleden begon – begrijp ik het zo helder als het licht dat nu op mij wacht. Lessen voor mijzelf en anderen die er waren, vanaf de baby die ik was tot het kind dat naar het volwassen rijk zijn intrede deed.

Er was zoveel strijd – maar elke strijd gaf de mogelijkheid om meer liefde te ontvangen. Ik leerde door de pijn en de strijd met de ander. De ander kreeg de mogelijkheid te leren door de strijd die we deelden. Van mijn moeder en vader tot al die velen die in het leven volgden.

Pijn en strijd, in dit sterven overwonnen, herken ik nu als liefde en kracht in mijzelf en in al die mensen met wie ik dit deelde in een vervuld leven. Zodat de dood de reeds gemaakte wegen kan afbreken, om nieuwe wegen te bouwen – zelfbewust, als een bouwmeester die eindelijk opstaat, is dit in de ouderdom tot mij gekomen.

Nu, in dit sterven, worden tijd en ruimte eindelijk begrepen. Mijn laatste echo in dit geëindigde leven:

“Bedankt voor alle kansen die elke strijd mij gaf.
Ik liet eerst zoveel los in elke strijd die tot mij kwam.
Nu is het liefde, en houd ik vast –
het eigen hart en al die anderen die er waren geweest.
Bedankt.”