Eeuwig Zand

 Eeuwig Zand

Daar ben je dan, en ik hou je vast zo dicht bij mij.

Laatste korrels zand zijn bijna verdwenen.

Woestijnen vol in de palm van mijn hand.

Was het nu echt lang geleden?

Zand door mijn vuisten, bouwend aan luchtkastelen.

Dromend in, net als het zand, over al die mooie plaatsen.

Creaties in fata morgana's, al liggend in de schaduw van die ene palmboom aan het kleine water.

De verfrissing als wonder in een warmte overal — de zon die maar blijft lachen.

Om de tijd die langzaam verdwijnt.

Lang geleden?

Een eeuwigheid in een paar seconden, die ik pas beseffen wil met de laatste zandkorrels uit mijn handen.

De schaduw met zijn dromen was fijn, hand in hand met de hitte die het land om mij als avontuur wilde schenken.

Maar met het loslaten van de laatste korrel, dalend naar de grond, is het daar plots zo dicht bij mij.

Het besef van de tijd, de waarde van pure liefde.

Tranen die gaan over deze laatste kristal van het eeuwige zand,

je dromen hou ik een laatste keer nog even vast —

voor mijn reis weer verdergaat in de oneindigheid van mijn eigen hart.