Smeltend in Kosmische Eenheid – Whisdom Opportunity Love


Smeltend in Kosmische Eenheid
– Whisdom Opportunity Love


Goedemorgen vanuit een regenachtige november ochtend in Nederland. Het is 17 november 2025, 07:43 uur, en ik zit hier met een dampende mok koffie, starend naar een afbeelding die ik gisteren nog voor de zesde keer liet genereren. 

Een man van ruwe stenen, een vrouw van levende bladeren, en tussen hen in een gloeiend licht dat alles oplost. Ik noem het afbeelding 6, maar eigenlijk is het een spiegel.
Laatst vroeg iemand: “Wat bedoel je nou écht met kosmische eenheid?”

Ik glimlachte. Want hoe leg je uit dat je soms, heel even, voelt dat er geen jij en ik is?




Hoe het begon
Een paar weken geleden zat ik in het bos, blootsvoets, modder tussen mijn tenen. Ik raakte een steen aan – koud, zwaar, stil. Daarna een blad – zacht, trillend, vol sap. En ineens klikte er iets.

Die steen ís het blad.
Het blad ís de steen.
En ik… ik ben allebei.

Dat moment wilde ik vastleggen. Niet in woorden, maar in beeld. Dus vroeg ik een AI (ja, echt) om een man van steen en een vrouw van natuur te laten smelten in een derde figuur van licht. Geen yin-yang-symbooltje, geen cliché. Gewoon… rauw, echt, kosmisch.
Wat zie ik als ik ernaar kijk?
De man van steen: dat ben ik op mijn zwaarste dagen. Onwrikbaar. Angst. “Ik moet standhouden.”
De vrouw van bladeren: dat ben ik op mijn zachtste momenten. Groei. Kwetsbaarheid. 

“Ik mag meebewegen.”

Het licht ertussen: dat is wat overblijft als ik ophou met vechten. Geen man, geen vrouw. 
Geen ik, geen jij. 
Alleen wij.

En ja, onderaan staat in grote letters:

Whisdom Opportunity Love
Mijn handtekening. Mijn mantra. Mijn reminder.




Waarom dit zo belangrijk voor me is. Omdat ik vroeger dacht dat eenheid iets was voor goeroes op bergtoppen. Tot ik besefte:
Elke ademteug is een kus met de atmosfeer.

Elke traan is oceaan water dat thuiskomt.

Elke ruzie met een ander is een ruzie met een stukje van mezelf.
Kosmische eenheid is geen zweverig idee. Het is thuis komen in je eigen huid – en tegelijkertijd in de huid van een vreemde, een boom, een ster.

Hoe jij het kunt voelen (vandaag nog)
Loop blootsvoets – al is het maar 2 minuten in je achtertuin. 
Voel de aarde terugduwen.
Kijk iemand 10 seconden langer aan dan normaal. 
Zie je eigen ogen in de hunne.
Adem in, zeg stil: “Ik ben jij.” Adem uit: “Jij bent ik.”
(Probeer het maar. Het is eng. En bevrijdend.).

Elke ochtend kijk ik ernaar en fluister:

“Vandaag smelt ik een beetje meer.”

Whisdom Opportunity Love
17 november 2025 – ergens in Nederland, met modder onder mijn nagels en sterren in mijn ogen.

🙏 W.O.L.

https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com/?m=1






 


Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »

Wijn Zout Water en Brood

Afbeelding
Canet de Mar – een verborgen parel aan de Spaanse kust Tijdens mijn vakantie in Spanje besloot ik eens iets anders te doen dan de bekende hotspots opzoeken. Zo kwam ik terecht in Canet de Mar , een klein stadje aan de Costa del Maresme, net ten noorden van Barcelona. Misschien niet de eerste naam die je tegenkomt in reisgidsen, maar juist dat maakt het zo leuk. Wat direct opvalt, is dat Canet de Mar veel meer is dan alleen zon en zee. Het stadje ademt geschiedenis. Ooit groeide het uit dankzij de scheepvaart en later werd het bekend door de textielindustrie. Maar wat ik vooral bijzonder vond: overal in de straten kom je hints tegen van de modernistische architectuur – dezelfde stijl die je in Barcelona bij Gaudí ziet. Canet was namelijk de woonplaats van architect Lluís Domènech i Montaner, een van de grootheden van die tijd. Zijn oude huis en werkplek, het Casa Museu Domènech i Montaner , is zeker een bezoek waard. Natuurlijk hoort vakantie ook ...
Read more »