Waarom ons land wél geld uittrekt voor vluchtelingen — maar te weinig oog heeft voor eigen mensen


Waarom ons land wél geld uittrekt voor vluchtelingen — maar te weinig oog heeft voor eigen mensen

Nederland is een rijk en welvarend land — toch ervaren steeds meer mensen achteruitgang. Ouderen, jongeren en kwetsbaren merken dat in hun portemonnee, in de zorg en in hun dagelijkse voorzieningen. Tegelijkertijd gaat er miljarden naar de opvang van vluchtelingen. Ja, hulp is belangrijk en moreel gerechtvaardigd. Maar het is terecht om kritisch te vragen: Is onze uitgifte wel slim, rechtvaardig en in balans met binnenlandse noden?

Cijfers die je niet kunt negeren

  • De rijksbegroting “Asiel & Migratie” is torenhoog: de instroom in de opvang wordt in 2025 geschat op 84.360 mensen, met een gemiddelde bezetting van 114.650 opvangplaatsen.
  • Het budget voor opvang van Oekraïense vluchtelingen bedroeg in 2024 € 3,2 miljard.
  • In 2024 werd € 1,18 miljard aan asielopvang in Nederland verwerkt als onderdeel van ontwikkelingshulp (ODA).
  • Bezuinigingen van € 3,5 miljard bleken volgens onafhankelijke analyses onuitvoerbaar.
  • Voor 2025 wordt € 95 miljoen geïnvesteerd in strenger en sneller asielbeleid.
  • Op 1 januari 2025 verbleven er 72.504 mensen in COA-opvang, waarvan bijna 9.000 al een verblijfsvergunning hebben maar geen woning kunnen vinden — waardoor de doorstroom stokt en de kosten oplopen.

De politieke paradox

We horen enerzijds over “het strengste asielbeleid ooit”, maar anderzijds tegelijkertijd over tekorten, stijgende kosten en gebrek aan daadkracht. Politici discussiëren, maar de problemen blijven groeien — zowel bij de opvang, als bij de bevolking die moeite heeft om rond te komen.

Waar blijft de hulp aan “eigen” mensen?

Het wringt. Hulp bieden aan vluchtelingen is menselijk en nodig. Maar het gevoel overheerst dat de sociale zekerheid, de zorg, het onderwijs en de leefbaarheid voor eigen inwoners achterblijven. De kosten voor opvang stijgen, maar investeringen in de binnenlandse nood blijven achter.

Veel Nederlanders voelen: Het geld is er wel — maar het wordt verkeerd verdeeld.
En dat maakt mensen moedeloos.

Tijd voor een volwassen debat

  • Hoe houden we het asielsysteem betaalbaar en rechtvaardig?
  • Hoe zorgen we dat solidariteit niet alleen naar buiten, maar ook naar binnen werkt?
  • Hoe herstellen we vertrouwen terwijl de politiek zich te vaak verliest in symboliek in plaats van oplossingen?

Slotstatement

Laten wij normale mensen — waar ter wereld we ook vandaan komen — bijzonder worden.
In elke unieke creativiteit aandacht vragen om wereldvrede.
En misschien niet alleen vragen… maar eisen.








Reacties

Een reactie posten

Een reactie zou mooi zijn...

Populaire posts van deze blog

Het vuur van ons bestaan

Afbeelding
  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...
Read more »

De Stilte van Herinneringen

Afbeelding
De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...
Read more »

Wijn Zout Water en Brood

Afbeelding
Canet de Mar – een verborgen parel aan de Spaanse kust Tijdens mijn vakantie in Spanje besloot ik eens iets anders te doen dan de bekende hotspots opzoeken. Zo kwam ik terecht in Canet de Mar , een klein stadje aan de Costa del Maresme, net ten noorden van Barcelona. Misschien niet de eerste naam die je tegenkomt in reisgidsen, maar juist dat maakt het zo leuk. Wat direct opvalt, is dat Canet de Mar veel meer is dan alleen zon en zee. Het stadje ademt geschiedenis. Ooit groeide het uit dankzij de scheepvaart en later werd het bekend door de textielindustrie. Maar wat ik vooral bijzonder vond: overal in de straten kom je hints tegen van de modernistische architectuur – dezelfde stijl die je in Barcelona bij Gaudí ziet. Canet was namelijk de woonplaats van architect Lluís Domènech i Montaner, een van de grootheden van die tijd. Zijn oude huis en werkplek, het Casa Museu Domènech i Montaner , is zeker een bezoek waard. Natuurlijk hoort vakantie ook ...
Read more »