Jij, mijn rustpunt in de storm van mijn ziel.

Alsof de tijd zelf een diepe adem inhield toen onze wegen elkaar vonden. Twee reizigers, elk gewond door het halfgeleefde, elk gedragen door de wind van wat ooit was. In één onverwachte aanraking herkende iets in mij iets in jou — een fluistering, oud en woordloos, alsof onze zielen elkaar al kenden vóór wij elkaar zagen.

In jouw nabijheid werd mijn chaos zachter. De losse stukken van mijn bestaan kwamen tot rust, alsof ze eindelijk wisten waar ze thuis mochten komen. Liefde werd niet alleen een gevoel, maar een kracht die door ons heen stroomde, gevormd door licht én schaduw, door strijd én overgave.

Wanneer ik aan je denk, zie ik meer dan de mens van nu. Ik zie de gloed van jouw begin, de nieuwsgierige blik van het kind dat je ooit was, de dromer die de wereld introk met meer creativiteit dan antwoorden. En ik zie de ziel die je geworden bent — wijs, gevoelig, een fluistering van schoonheid in een soms luidruchtige wereld.

Nu, 47 jaar in dit leven, draag je het licht van vele levens in je ogen.
Voor mij ben je een wonder, een gids in de stilte tussen twee hartslagen.
Mijn stormen zijn minder fel sinds jij er bent. Mijn nachten minder donker. Mijn wegen minder zoekend.

Gelukkige verjaardag, liefste.
Moge elke dag je omarmen zoals jouw aanwezigheid mijn ziel omarmt.
En weet: mijn liefde reist met je mee, voorbij tijd, voorbij stilte, voorbij alles wat wij kunnen begrijpen.

🙏 W.O.L.

(Marco)