W.O.L. — Een Transformatie van Vuur

Verbinding.
Het woord dat altijd als eerste fluistert, nog voordat ik het hoor.
Het klampt zich vast aan mijn ribben, zoekt ruimte tussen de ademslagen,
alsof het weet dat alles begint met het aanraken van een ander —
of van mezelf.

Afstoten.
Het komt daarna, onvermijdelijk.
Niet als tegenkracht, maar als herinnering dat elke groei
iets achterlaat dat niet meer mee kan.
Soms mensen. Soms overtuigingen.
Soms het oude beeld van wie ik dacht te moeten zijn.
Het is geen verlies; het is het loslaten van een huid
die te klein is geworden.

In de stilte daarna begint de transformatie van het vuur.
Geen razende vlam, maar een trage gloed
die onder de as heeft liggen wachten.
Vuur dat niet vernietigt, maar herschept.
Het vuur van schepping en creatie
dat de contouren van een nieuw bestaan tekent.

En in dit alles brandt de strijd in ons hart:
het gevecht tussen blijven en vertrekken,
tussen vasthouden en open handen,
tussen wie we waren en wie we durven worden.
Een strijd die langzaam oplost
wanneer we beseffen dat zelfs strijd
een vorm van liefde is.

En ergens, tussen deze lagen van voelen en vervellen,
staat de zachte mantra:

W.O.L.
Whisdom. Opportunity. Love.

Wijsheid die als ochtendlicht binnenvalt.
Kansen die zich tonen wanneer we durven kijken.
Liefde — altijd liefde — die niet vraagt om bewijs
maar alleen om aanwezigheid.