Vlinders schreeuw uit de diepte

Vlinders schreeuw uit de diepte 

Wanneer het licht uit de diepste der aarde het licht weder ontmoeten zal,  

Terugkomend achter de horizon vanuit de verste sterren in een intense ontmoeting,  

Vormen de twee tegenstellingen uit deze energie twee hele kleine, mooie vleugeltjes.  

In het zicht niet te herkennen, fladdert buiten elke aanvaarde realiteit een vlinder rond.  

Als een dwaallicht lijkt het overal te gaan, zonder richting en zonder doel.  

Maar verborgen in een achterliggend verhaal begint het te weven — een eerste stap  

Van een nieuw komend levensverhaal, waarin de diepste elementen uit de aarde  

Opnieuw worden ontmoet als hun tweede helft, vergeten en verdwenen in sterrenstof.

Als de eerste twee paden worden gegeven, vormt de vlinder een derde route,  

En hij lijkt hierin te verdwijnen,  

Om in een nieuwe explosie — waarin tegenstellingen elkaar dieper gaan herkennen —  

Een phoenix te vormen.  

In een storm verheft hij zich tot alle uitersten, vormt bruggen die er nooit waren geweest,  

Om van verre te komen tot de allerlaagste elementen, verder wevend in het stof.  

Het licht, slapend aanwezig in elk pad dat zich verder uitstrekt,  

Raakt paden die overal elkaar raken.  

Het weven wordt verheven tot een diep en hoog kunstwerk,  

Overal aanwezig maar door weinigen echt te zien.

Wanneer hij op aarde komt als laatste stap, vervalt de phoenix tot as.  

Hij voedt de aarde en geeft een verbintenis met paper, dat langzaam in de wereld komt.  

En van een oase van lotusbloemen tot een intens mooie eik en esdoorn,  

Geven zij hun bladeren weer af in getijden die afwisselend komen tot de aarde,  

Om voeding te geven aan het leven.  

Dankbaar is de slang, tevreden is ook de kikker —  

Bescherming vindend in wat aan de aarde wordt geschonken.

Ontelbare gevormde wegen vormen eindeloze deuren, verbonden met eindeloze ringen.  

Gezegend naar de aarde — van stenen tot alle bladeren die vallen op de grond —  

Is het kleine leven, dat als hergeboorte tot de wereld is teruggekomen.  

Uit een onontdekt patroon opent zich een hernieuwd leven.  

Atomen van stof uit de allerdiepste dalen vormen,  

Samen met allesomvattende energie, een nieuw, klein mensenleven.  

Verborgen uit het stof — dat de route terugvindt —  

Wordt het nieuwe stof opnieuw gevormd,  

Gestempeld en verweven met sterrenstof.

Het is een eerste schreeuw die in de wereld terugkomt,  

Beladen met onzichtbare wegen van een vorig bestaan,  

Met een verheven licht dat niet snel zal worden herkend.  

Het begint verder de wegen te weven,  

Met elke wandeling die gekozen wordt in dit nog nieuwe bestaan.  

Het is de eerste schreeuw die zich al uitdrukt in het aardse bestaan —  

Welke route, welke keuze er ook genomen wordt.  

Een eigen schreeuw in dit nieuwe bestaan,  

Of meegaand op het ritme dat nooit de aarde heeft verlaten,  

Beladen als een erfenis in de paden die we zullen begaan.

Wanneer de diepte van de aarde het zicht weer heeft gevonden,  

Met het licht voorbij de sterren,  

Is het een ontmoeting met zijn ware ik —  

De weg die geweven wordt.  

Als een vlindertje, nog zo klein.