Wisdom-Opportunity-Love

Alsof Alsof je tegen God praat, fluister je geenszins, maar schreeuw het met een oerknal — de leegte opnieuw gevuld. Wie ben ik, als echo erachteraan? Alsof ik als wonder over wateren kan lopen, healing kan schenken op elk probleem. Al die open vragen — maar healing? Is dat niet eigenlijk het zoeken naar balans? Moet je niet zelf kijken in je eigen hart, in de dieptes die te vinden zijn, overal in de grootsheid van je ziel? Maar helpen wil ik, uit liefde die ik met je deel. Verlossing bieden, een kracht in elke strijd. Maar echte liefde is slechts als gids dienen naar de antwoorden in jezelf. Je moet je eigen healing omarmen, zodat het net lijkt alsof daar de stem van God eindelijk een antwoord geeft — zo diep in jezelf, alsof de verste horizon slechts dichtbij in jezelf te vinden is. 🙏 W.O.L. https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com  

  Als … Ieder leven is uniek, maar toch lijken onze levenspaden zo op elkaar. Iedereen heeft een strijd — meestal meerdere. Een strijd is niet per se haat; vaak gaat het juist om iets positiefs. En naast die strijd is er liefde — want daar draait het uiteindelijk om. Hoe je je gedraagt in het leven, via welke wegen dan ook, uiteindelijk gaat het om liefde en respect. Maar stel dat je weet dat je over vijf dagen komt te overlijden… Waar denk je dan aan? Wat had je eigenlijk altijd nog willen doen? Dat is de allerlaatste strijd. En daar staat W.O.L. voor: World of Love — Wisdom, Opportunity, Love. Als we ons hier al vóór ons sterfbed bewust van worden, zal niet alleen ons eigen leven beter worden, maar ook de maatschappij en de wereld. Dat is mijn strijd in Wisdom, Opportunity, Love. Maar de wereld? Ik kan het niet alleen. Wie gaat mee op deze spirituele reis van liefde, groei en bewustwording? W.O.L. Whisdom Opportunity Love  https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com/?m=1 ht...

Stemmen of zwijgen — wat zegt jouw stilte? Soms twijfel ik. Niet omdat ik geen mening heb, maar omdat het politieke landschap voelt als een doolhof. En dan komt die vraag op: wat gebeurt er eigenlijk als ik níét stem? In Nederland is stemmen geen verplichting. Je krijgt geen boete, niemand komt je halen. Maar je laat wel een leegte achter — een stem minder in het koor dat onze toekomst vormgeeft. En die leegte wordt opgevuld door anderen. Hun keuzes tellen, de jouwe niet. Je kunt ook blanco stemmen. Dan ga je wél naar het stembureau, maar vult niets in. Een bewuste stilte. Die stem telt mee voor de opkomst, maar niet voor de zetels. Het is een signaal: “Ik ben betrokken, maar ik voel me niet vertegenwoordigd.” En dat is krachtiger dan thuisblijven, vind ik. Ongeldig stemmen — per ongeluk of expres — is weer iets anders. Dan telt je stem nergens mee. En als je helemaal niet gaat, ben je onzichtbaar. Geen stem, geen statement. Voor mij is stemmen een kans om richting te geven. Ook al is ...

  Levensles In alles is een levensles te vinden; het aantal leerdoelen is oneindig. Net als de sterren en het multiversum, is er veel niveau in de soorten lessen, welke verbonden zijn aan de totaliteit van het leven zelf. Dat zijn de spreekwoordelijke niveaus. Maar om het simpel te houden: "Planten en dieren herbergen lessen die te maken hebben met overleven. Het aantal variaties in overleven hangt samen met hoe ver het leven ontwikkeld is, evenals de omvang van hun instinct (gedrag). De mens daarentegen staat boven instinctief gedrag en heeft zelfbewustzijn. Natuurlijk latent aanwezig, beginnend qua ontwikkeling." Het kan tegenvallen om ons als soort zo te kenmerken. Maar geloof me: alle wiskundige formuleringen en wetenschappelijke vooruitgang staan nog in hun kinderschoenen. De horizon is nog ver en wijd, maar al te zien (wederom een geval van beeldtaal). De lessen beginnen bij bewustwording van tegenstellingen, waaronder de belangrijkste: 'Kwaad & Goed'. Er is...

  Bundel Een plek voor poëzie en creativiteit Welkom op mijn blog! Hier bundel ik een groeiende verzameling van mijn gedichten — dit zijn er voorlopig nog maar een paar, maar er komen zeker meer bundels aan. De meeste van mijn teksten deel ik in mijn Facebookgroep , ja, je hoort het goed: een nieuwe groep die al bijna 1500 leden telt. Familie, vrienden en nieuwe creatieve geesten — allemaal samen in een warme, respectvolle omgeving. In deze groep draait alles om creativiteit . Of je nu schrijft, schildert, fotografeert of gewoon iets moois wilt delen: alles is welkom, zolang er respect is voor elkaar. En voor wie denkt dat Facebook uit de tijd is — echt niet! Natuurlijk zijn er andere platforms vol korte berichten en snelle likes, maar op Facebook kun je nog steeds de ruimte nemen om iets echts te delen . Geen oppervlakkige scroll, maar tijd om te lezen, te voelen en spontaan te reageren. Dus… probeer het (weer) ! Word lid van mijn groep, ontdek nieuwe schrijvers en kunste...

  De Onvoltooide Deelbare Term Inleiding In een wereld waar tegenstellingen ons dagelijks leven bepalen, is de vraag naar onvolmaaktheid zowel een uitdaging als een kans. Wat betekent het om onvolmaakt te zijn, en hoe verhoudt de materiële mens zich tot zijn spirituele essentie? In dit artikel duiken we dieper in de concepten van onvolmaaktheid, de aard van God, en de voortdurende wisselwerking tussen stof en geest, op zoek naar de verborgen wijsheid die ons leidt naar een hoger bewustzijn. De mens als onvolmaakt wezen Het valt binnen de voor de meesten bekende uitspraak: “De mens is onvolmaakt.” Onvolmaakt in de materiële staat waaruit hij bestaat. De mens is onvolmaakt en maakt daardoor zijn dagelijkse leven, wat vaak resulteert in een lang en gelukkig bestaan, met af en toe de noodzakelijke uitdagingen. Tot aan de meer extreme variant: “Een leven vol ellende door oorlog of ziekte.” Soms ook beide tegelijk. Dat ondergaan kan voortkomen uit de keuzes die een mens zelfstan...

  💥 Het Energetisch Debacle van Ons Economisch Systeem Oftewel: waarom we liever naar de koelkast lopen dan naar de sportschool. Ken je dat principe: “Bewegen is goed voor je” ? Natuurlijk ken je dat. Iedereen kent het. Maar zeg eens eerlijk: doen we het ook écht? En nee — dat sprintje naar de koelkast of de wandeling naar de frituur telt niet mee. (Hoe enthousiast je die ook maakt 😉). We bewegen wél, maar vaak alleen van stoel naar stoel. En ondertussen noemen we dat “druk zijn”. Echte beweging — wandelen, fietsen, sporten, dansen — vraagt tijd en discipline. En daar wringt het. We hebben altijd tijd voor Netflix, maar geen tijd voor een rondje om het huis. En dan vragen we ons af waarom we zo moe zijn. Ironisch, toch? 🏃‍♂️ Beweging is geen luxe, het is noodzaak Je hoeft geen topsporter te zijn om aan je gezondheid te werken. Een simpele wandeling, een stukje fietsen of een yogales via YouTube is al winst. Het probleem is niet dat we niet kunnen bewegen — het is...

 Overstroomd Onbekend — wat nu mijn hele wezen vult. Zijn het tranen van geluk, of een lach om alle misstappen die het leven zo menselijk maakten? Nieuw en nooit ervaren: de vrede die zacht alles omarmt, waar rede en gevoel niet langer strijden, maar samen rust vinden in het hart. Het hart, dat zo lang vocht, vindt nu stilte — geen leegte, maar een diepe, warme vrede die als licht mijn wereld overstroomt. De weg voor mij is onbekend, maar prachtig in zijn belofte. Ik ga hem tegemoet, met rust in mijn ziel en vrede in mijn hart. 🙏 W.O.L. Whisdom Opportunity Love 

Inleiding Aan mijn dochter richt ik dit schrijven — uit het hart van een vader en moeder,   vol trots en ontroering. En ook aan haar geliefde, mijn schoonzoon, een man met een warm hart, met wie zij samen het leven omarmt. Twee zielen, één pad, klaar om hun eigen thuis te weven van liefde, dromen en vertrouwen. Een nieuw begin — zacht als de dageraad, sterk als de band die hen verbindt. DOCHTER Het leven begint op een lege bladzijde. Elke stap die we zetten, elke keuze die we maken, vult dat witte vel met onze eigen woorden, gedachten en gevoelens. Soms schrijven anderen mee — met hun kanttekeningen, hun stempel op ons hart. Niet altijd licht of gemakkelijk, maar even vaak vol warmte, liefde en energie die ons leven lang meegaan. Al die invloeden vormen samen de route die we lopen, bladzijde na bladzijde, tot er een levensverhaal ontstaat. Midden in mijn verhaal kwam jij — mijn lieve vrouw. Met jou werd mijn verhaal rijker, dieper, mooier. Samen schreven we nieuwe hoofdstuk...

  Levensrit Alsof we in een razendsnelle trein rijden, over de sporen van zoveel emoties — naar wat is geweest, door de oh zo snelle tijd. Alles verandert, zelfs dat waar we zoveel van houden, en toch beweegt het met ons mee, steeds verder, door zorgen en angsten, vol bezorgdheid, kijkend in de nog mistige velden van de toekomst. Het is vooral een emotie die de boventoon voert, die mijn ziel raakt — mijn liefde voor jou, mijn allerliefste. Hoe dol en dwaas de rit soms ook is, zo vaak — of vaker nog — komt de rust, die laat zien dat liefde de brandstof is van onze hartstochtelijke levensrit. Nu, vijfentwintig jaar samen, heeft de liefde in mijn hart haar rust gevonden. 🙏 W.O.L.

De stilte in jezelf Veel mensen om je heen, midden in een bruisend, gelukkig leven – een sociale rijkdom. Of gewoon zoals de meerderheid, schat ik? Dat is een beetje familie, een paar vrienden – gelukkig in een eigen soort van beschermde bubbel. En oh ja, de eenzamen die verborgen zijn onder ons. Sommigen met een glimlach, als collega op je werk. Of die altijd vrolijke buurvrouw van verderop (hoe heet ze ook alweer...?). Eenzaamheid in gesloten gebouwen – soms doet een toevallige blik het gordijn even opwaaien. Stond daar nu iemand? Maar voor we verder kunnen denken, lopen we alweer door. Veilig in onze eigen bubbel, of in het lawaai van ons zogenaamd zo rijke sociale leven. Eenzaamheid is een ziekte in de maatschappij die we niet willen zien. Vaak komt dat door verplichtingen die te maken hebben met onze huisje-boompje-beestje-cultuur, en de verantwoordelijkheid om alles te kunnen betalen in ons zogenaamd rijke bestaan. Want anders – de straat op, vergeten worden, en in die en...

Tot het emoties regent Ik werd weer twintig jaar jonger,   Eindelijk begreep ik het,   Zo plots wat mij overkwam—   Geen twintig maar dertig.   Als ik merk dat ik het weer heb:   Twinkelingen in mijn ogen.   Daar zijn ze weer, terwijl ik het weer doe:   Huppelen terwijl ik loop,   Vliegen terwijl ik zweef,   Op de muziek die ik weer hoor—   De symfonie van het leven.   En alle bomen zijn een groot orkest,   Verborgen overal dansen ze mee:   Het onzichtbare leven.   Als ontelbare plantjes   Die verborgen insecten beschermen   Tegen het opkomend lawaai   Van al die vreugdekreetjes   Die ik schaamteloos uitkrijst,   Als een wilde gek,   Of een kunstenaar verzot   Op een nieuw creatief meesterwerk.   Waarbij steeds hoger de vogels meezingen,   Tot zelfs...

 Herfstmoment Minder dromen nu, bijna vergeten in het verstillen van ouder worden. Waar fantasie en verwondering, zo onschuldig, een verborgen schoonheid dragen die haast verboden lijkt. En toch — plots overkomt het me weer, dat bijzondere, magische gevoel. Tijdens een wandeling door het herfstlandschap waar mijn gedachten zich losmaakten en eigen paden vonden, niet meer gestuurd. Dicht bij mezelf terwijl de bladeren dansend langs mij heen dwarrelen. Dank je, herfst, voor dit korte, kostbare moment. W.O.L Whisdom Opportunity Love 

De dag van morgen die mij gisteren al overkomen is Dit is voor velen een herkenbare situatie: "Een ouder wordende persoon (of meerdere personen) vertelt in een gesprek hoe snel het leven is gegaan." De jeugd en het begin van volwassenheid Je bent 25 en je jeugd lijkt een eeuwigheid te hebben geduurd. Eindelijk ben je volwassen — mocht je dat geluk hebben. Vanaf dat moment lijkt het leven echter in een stroomversnelling te raken. Alsof de stap van midden twintig naar midden vijftig te groot is om echt bewust te beleven. Wanneer je later terugkijkt, besef je hoeveel er is veranderd, hoe anders dingen hadden kunnen lopen en wat het effect daarvan zou zijn geweest. Sommige situaties zijn zo overweldigend dat ze voorgoed in je hart blijven. Andere momenten had je liever nooit meegemaakt. De blik van de 50-plusser Ben je eenmaal 50+, dan herken je dat gevoel meteen. Maar behoor je tot de jongere generatie, dan klinkt dat terugblikken op “vroeger” al snel als geklaag. ...