Wisdom-Opportunity-Love

Het kloppend hart Een zacht ritme Soms hoorbaar In zoveel woorden Maar zelfs in stilte. In een zwijgzaam moment, Als het wonder zich wil aanschouwen, Zichzelf weerspiegelt, is alles stil. Voor even geen ritme, Een lied van liefde Of juist verdriet, En alle rijkdom ertussen. Wat als een muzikant steeds creëert? Het levenslied. Want het aanschouwen in de weerspiegeling Toont ontelbare gezichten, En niet alleen het licht Of slechts schoonheid. Dat alleen kerft juist een diep verdriet. Het is zoveel anders dan gedacht, Een beetje angstig, maar toch een pracht. Alsof elk gezicht dat terugstaart Een eigen verhaal vertellen wil. Duizenden woorden door elkaar, Toch een pracht, een meesterwerk Dat zich eindelijk kan laten horen, Omdat het nu gezien durft te worden. Niet alleen de liefde en het licht, Niet alleen alle schaduwen Of de duisternis die er ook is, Zoveel meer—een oneindige rijkdom, Nog nooit volledig beschreven Door een kunstenaar of een dichter. Ik ben zoveel meer dan alles wat we n...

  I s het een puurheid die is ontstaan En met een open blik de nieuwe wereld verkent? Is alles nieuw wat gezien wordt, Aangeraakt door de nog kleine ziel, Om door middel van de eerste stappen te ontdekken Wat daadwerkelijk achter de horizon manifesteert? Als pasgeborene in een nieuw gevormd leven ben je met alles nog tevreden, In de onschuld die nog verscholen ligt in het diepste van je innerlijke wezen. Maar als je de wereld in fantasie en met een korte blik hebt verkend, Zal je niet pas later het leven leren kennen— Dat begint al met die ene eerste blik, Gevoed door verlangens en emoties om steeds verder te willen kijken. Maar als je in de verte bent aangekomen na een korte reis, Om daar weer een nieuwe horizon te ontdekken als een eindeloze cirkel Waaruit elke fase zal bestaan, Zal je vroeg of laat ontdekken: Is het niet een onschuld waaruit je alleen maar bestaat, Om langzaam te kleuren met het leven? Prachtig helder licht En schaduwen in elke hoek, Met verborgen ook een schadu...

  De Hollandse appel: een superfruit van eigen bodem Al een hele tijd geleden (ik ben tenslotte 52 jaar) hoorde ik eens dat mensen graag exotisch ‘superfruit’ kopen van de andere kant van de wereld, vaak om gezondheidsredenen. Maar wist je dat de gewone Hollandse appel al die voordelen ruimschoots overtreft? Toen ik onlangs een artikel op MSN las, moest ik hier weer aan denken. Hoe bijzonder is het dat iets als nieuws wordt gepresenteerd, terwijl het al zo lang bekend is? Vooral bij oudere generaties. Toch is herhaling soms noodzakelijk, want niet alle informatie blijft hangen. In herhaling ligt de kracht, zegt men weleens. Of zoals het officiële gezegde luidt: “Herhaling is de moeder van alle kennis.” En eerlijk? Ons hele leven is een leerproces, dus waarom zouden we ooit stoppen met het ontwikkelen van onze kennis en gewoonten? Waarom appels zo gezond zijn Het MSN-artikel vatte mooi samen waarom appels zo gezond zijn. Een korte samenvatting: Appels verlagen je cholesterolgehalt...

  Het lot: Voorbestemd of Zelf Gemaakt? Het is voorbestemd! Het lot! Het had moeten gebeuren, het kon niet anders. Herken je deze uitspraak? Je denkt wellicht gelijk aan een goed en spannend boek dat je eens hebt gelezen, of aan een mooie en spannende film of serie die je met spanning hebt gevolgd. Maar niet alles is fictie, net zoals niet alles non-fictie is. Wat wordt verteld in films en series, of in boeken, is niet altijd een thema dat tot de fantasie behoort. Het is vaker realiteit dan we vaak beseffen in het dagelijks leven. Tegelijkertijd zien mensen de fantasie die wordt voortgedragen soms als een stuk realiteit. Hoewel de realiteit vaak anders is dan we beseffen, is de realiteit per individu of groep anders. Het ligt aan de omstandigheden waarin iemand leeft, en de mensen met wie hij of zij omringd is. De mensen die iemand aantrekt of afstoot (bewust of onbewust), vormen samen een optelsom van hoe de realiteit wordt aanschouwd. Het is vaak ook een gebrek aan inlevingsv...

  Wat als je steeds zit te wachten Blindelings vooruit, door het raam naar buiten, tegen elke muur om je heen, naar de deur die gesloten voor je wacht. En wanneer je ooit bent begonnen te wachten op wat komen zal, ben je eigenlijk al vergeten of het een eeuwigheid geleden was of gisteren. Elke tijd verloren met het staren naar de deur, en al turend door de gaten en kieren naar buiten toe blijft telkens weer diep in je hart die ene vraag: wanneer zal het komen? Dat waar je diepste verlangen op gevestigd is, waarvoor je hart in blijdschap geduld heeft gevraagd. En terwijl je daar zo zit en weer een blik werpt uit het raam, neemt de lucht in de verte een vlucht. Als een sneltrein raast het voorbij, vogels duiken in alle richtingen met de snelheid mee, omhoog, zo ver het oog kan reiken, waaghalsend in de diepte, waar vlak voor de grote crash een andere richting wordt gekozen. Zonder zelfbesef neem je het waar. En het is niet alleen het leven dat je aanschouwt, dat voorbij raast. Het is...

  A lleen, in de stilte Met een dromerige blik, turend in de verte, in een oneindigheid verdwaald. Is het ritme wat elke stilte verbreekt. Alleen, diep in mijzelf, waar mijn hart weer wakker wordt en mijn ziel inspiratie herontdekt. Van het simpele des levens, dat plots van onschatbare waarde is. Omdat elk ritme een uniek verhaal bevat, met een veelvoud aan gevoelens die mij laten meezingen, dansen in het leven, en het verdriet ver achterlatend. Terwijl ik diep in mezelf keer en op een wonderschoon nummer, een muzikaal spektakel, de kracht in mezelf weer omarm. Als een openbaring, als het verlichten van mijn schaduw, doet het me weer alles herinneren van toen, lang geleden— van de liefde die er altijd zal zijn. In het moment, dat eens zal worden geboren in weer een nieuwe dag.

  Plots Als een magisch verschijnsel Uit het niets En als ik denk: Waar is het? Is het er niet Verdwenen Was het toch een hersenspinsel Dat tot mij kwam Neerdalend uit mijn fantasie Tot het er weer is Verder gaat Het duwt me Het trekt me Het schudt me opzij Eerst wil ik schrikken En dan zie ik het plezier En de schoonheid ervan En als het weer verdwenen is Zie ik het in de verte Komt het naderbij Dan weet ik het Het is de wind Die er is Overal En al die momenten Dat ik binnen in een donker huis Zat te turen Naar de grijze wolken Het treurige bestaan Van de regen Met gedachten Die zich bleven weven Als een oneindig deken over mijn ziel Waar blijft toch de zon? De schoonheid van het mooie weer Het leuke leven Tot ik eens naar buiten moest Voor het behalen van bepaalde doelstellingen Het willen behalen Is de ontmoeting met de illusie die mij even gaf Veilig binnen en verborgen als een kasplant voor het raam Stilstaand met eigenlijk niets Dan denken in mijn eigen treurnis En als ik bui...

De Stilte van Herinneringen Flu isteringen noch geluiden van een levend huis.   Kabaal als een uitgestorven element. En als ik zo alleen mijn woning betreed, ontvouwt zich een oneindigheid aan schatten, een zicht op hoe mijn leven is geweest.  Alsof ik een tocht maak door een museum van lang geleden, om opnieuw te ontdekken wat toen was. Als ik stop en een beeldje vasthoud, herinner ik me weer het moment van weleer. Een moment dat tot mij komt als een eeuwigheid, maar verdwenen is uit elk besef.  Omdat momenten meereizen met de tijd, elke seconde ontstaan om te sterven, zodat ze opnieuw tot ons kunnen komen. En terwijl de herinnering van toen langzaam tot me doordringt, overspoelt mij zoveel meer.  Bij het zien van een foto, een schilderij, een kunstwerk in een andere hoek. Het is niet de materiële waarde van deze spullen die ze onschatbaar maakt, maar de herinneringen die ze voor altijd dragen. Mijn eigen jeugd, het bewandelen van een nieuwe weg—de route naar mij...

E en nieuwe geboorte Oneindig veel leed, als een open wond. Bloedt mijn ziel, een reis naar buiten toe. Een stuk van mezelf verdwijnt ver buiten mij. En terwijl ik deze pijn ervaar in de diepte van mijn hart, is het juist deze diepte die ik met pijn leer kennen. Nimmer alleen duisternis of oneindige pijn vind ik in mijn eigen hart. Immense licht overtreft mijn schaduw. De duisternis, zoals ik mezelf zag, vermengt zich als een kleurenpalet samen met het licht. Wat als een mantel van angst mijn zicht bedekte, wordt nu schaduwen van licht en duisternis samen. Met de pijn, en ook met gelach, ontstaat een intens gevoel van liefde. Een onbekende kracht schept een nieuw zicht op mezelf en op de wereld. Alles in complexiteit, tegelijk met eenvoud. De liefde die ik gevonden heb, samen met de strijd van het bestaan in deze wereld, heeft mij geen leegte gegeven. Geen immens lijden, geen verlies van mezelf. Integendeel, het opnieuw aanschouwen van mijn eigen...

  Echte Liefde onder de Kersenbloesem Na koude dagen, een grauw landschap dat mij als een deken heeft bedekt, ontlokken zich de eerste zonnestralen, strelend over mijn koude ziel. En terwijl het winterlandschap langzaam verdwijnt, verdampt ook mijn zicht, al lange tijd in mist gehuld. In wijsheid bevangen heb ik de tijd die mij werd gegeven niet als een straf hoeven ervaren. Ik heb het moment omarmd, hoe kort het ook was. Het was deze verbondenheid die mijn vertroebelde blik verruimde en mij een wonder liet zien, juist in al die kou. Met zijn eindeloze kristallen structuren, twinkelend om mij heen, las ik verborgen woorden, diep verscholen – een bijzonder verhaal. Wat een kracht liet deze oneindig mooie schepping zien, met bouwstenen die voor mij klaarlagen om te vormen, om mijn moment te scheppen. En ondanks de kou overal en de mist die soms verblindt, was het geen eentonigheid die in vele treurige harten woonde. Maar ondanks mijn innige verbondenheid met alle elementen van het be...

Bedankt, mijn Valentijn En opeens was er een plot in het verhaal. Een omwenteling in de stappen die steeds genomen werden. Alsof een nieuw boek plots is ontstaan, mezelf als een ander karakter aanschouwend. Maar het zijn dezelfde bomen buiten waar ik langsloop. Het is dezelfde lucht die als een hemelse deken oneindig lijkt. Mijn blik dwaalt telkens dromerig naar de horizon, die ik mag aanschouwen. En als ik verlegen naar de grond staar, kijkend naar de klinkers die ik bewandel, ga ik stampvoetend op en neer om er zeker van te zijn dat het dezelfde keien zijn. Een nar die even ontwaakt met alle vreemde blikken om mij heen, vol met verbaasde gezichten en hier en daar een verdwaalde glimlach. Als ik verder wandel in dit nieuwe moment, kom ik je tegen. Alles is hetzelfde gebleven, alleen dat jij bij mij bent is een nieuw wonder. En als alle geluiden even verstommen, alsof de film waarin we leven even vertraagd wordt afgespeeld, is er een stem die stilletjes tot ons praat. En niet één stem,...

De Reis van het Ontwaken Een immens geluk: ter aarde komen in een nieuw leven. En door liefde gedragen worden. Nog ondergedompeld in ontwetendheid, niet meer bewust van alle zijwegen in het leven. Al gauw breekt de dag van overwinning aan met de eerste kruipmomenten. En als het kleine, tedere bestaan met elk nieuw moment immens groter wordt, ontkiemt de eerste zaad van je ziel—een verborgen schoonheid die zich langzaam ontluikt, diep vanuit jezelf. Ook de eerste verwonderingen dienen zich aan: het besef dat naast het vele schaterlachen ook immense tranen zullen komen. De handen die je altijd droegen, laten je langzaam los, naarmate je stappen groter worden in de wereld die jou leert kennen. En in een stil moment, hoe klein je ook nog bent, zie je voor het eerst de reflectie van je eigen ik. Niet alleen de lieve, ronde wangetjes en het net groeiende haar. Ook niet alleen de liefde en geborgenheid die je als klein kind nog grenzeloos aan de wereld schenkt. Nee, het zijn vreemde gezicht...

  De Onzichtbare Gevaren van Plastic (Vervolg) Zo zit je aan het avondeten de dag te bespreken, met de opkomende avond en nacht die langzaam begint. Gelukkig laat de duisternis steeds langer van zich afweten. We bespreken natuurlijk mijn blog, die ik gisteren, op de 10e, heb geschreven. Op mijn verjaardag – en dan gelijk zo’n onderwerp? Tja, ieder zijn interesse natuurlijk. Het spreekwoord "hoe ouder, hoe gekker" is soms wel van toepassing. Alleen is dit onderwerp niet iets om vrolijk over te doen. Wil je het nog nalezen? Hier is de LINK van het artikel. Maar via de pijl rechtsboven kom je natuurlijk ook terecht bij de hoofdpagina van deze BLOG . Natuurlijk wordt er dan gezegd: “Plastic in een theezakje is minimaal, je krijgt daardoor heus niet meteen hersenletsel of andere vreselijke dingen.” Dat is natuurlijk ook zo, daar kun je niet omheen. Maar we kijken en denken vaak niet verder dan onze neus lang is. Alweer zo’n oud spreekwoord – ik kan me voorstellen dat veel gen...