Het Licht dat Altijd Blijf

Het Licht dat Altijd Blijf Wanneer je nog alleen kunt denken dat de tijd een gesloten deur is, met alleen nog maar een bestemming waaruit je nimmer meer kunt ontsnappen, voelt het als een zwart gat waarin je zult verdwijnen. Je vervaagt tot het niets, aangetrokken door een oneindige kracht waaruit je niet te ontkomen valt. Recht in de duisternis, het almachtige niets, dat nooit stopt. De weg van het leven kent geen einde, alleen bochten die je niet hebt genomen. En is niets anders dan jouw eigen creatie, een zelfgemaakte illusie die elke stap die je zet, zal verbergen. Je verlangt naar de diepe duisternis, die je wilt omarmen, terwijl het licht dat van jou is, langzaam wordt ontnomen. Gedachten, als kettingen, houden je vast aan een schijnbaar onontkoombaar lot. Totdat je op een dag zelf besluit om door te lopen, ondanks de angst en pijn die in de nacht blijven groeien, als een tranendal waarvan elke druppel zijn eigen verhaal vertelt. Toch is er het ...