Wisdom-Opportunity-Love

 Twinkeling en een rilling Twinkeling en een rilling door heel mijn lichaam, alsof mijn ziel in hoogspanning door mij heen raast. Geen beklemming, geen belemmering. Woorden ken ik al voordat ik aan ze denk. Een gesprek heb ik al gehoord, nog voor ik de woorden tot mijzelf richt. Eerst zachtjes tegen mezelf, zo alleen. De twinkeling geeft mijn ogen pret. Ondanks het zware weer in de wereld voel ik me verbonden. Verbonden met mezelf en geheeld. Zo, in een verdrinkende wereld, heb ik vaste grond gevonden. De zon verdrijft de schaduw en overbelichting, ver van mij vandaan. Het fluisteren neemt met deze intense liefde toe. Respect voor het leven heb ik weer teruggevonden. En terwijl ik dans en zing in de kracht van de schoonheid overal, hoort niemand mij staan. Enkelen die ook ontwaken fluisteren nu verbaasd onverstaanbare woorden. Maar mijn immense lach begrijpt wat niet gehoord kan worden. Voordat het fluisteren zichtbaar in de wereld zijn vorm gaat geven. Een twinkeling en een rillin...

Tussen Tijd en Verlangen De keuze om een gedicht te schrijven, een verhaal of mening wat een ieder aan gaat. Of om iets in beelden uit te drukken. Is altijd weer lastig, maar een uitdaging dit te combineren. Ik heb het geprobeerd in dit blog artikel, lees maar verder. En geef mij je mening gerust. Gedicht    Tussen wachten en ontvangen   ligt een dunne draad gespannen,   een brug van hoop en schaduw   waar verlangen stil kan landen.   Sparen is een ademtocht,   een fluistering van morgen,   afbetaling een echo   van vandaag met stille zorgen.   Wie bezit, wie mist, wie zoekt—   de kloof groeit als een rivier,   en elke keuze draagt een stem   van angst, van moed, van innerlijk plezier.   Mijn gedachten De moderne mens beweegt zich tussen twee uitersten: sparen, als daad van geduld en toekomstgerichtheid, en afbetaling, als keuze voor directe vervulling en uit...

 De Mantel van Stilte Niet vaak, alleen in verloren momenten, waar ik niet kan vluchten in andermans verhaal, heb ik geen keuze dan te luisteren naar waarom de tranen willen komen, niet langer verdrongen willen worden. En ook die lach, die zich dan laat horen, op een moment zo alleen, starend in het niets. Denken toevallige voorbijgangers dat ik niet zie, terwijl ik juist alles voel. Zo ver als ik nu ben: een reis naar wie ik echt ben. En net als de stilte, als een mantel om mij heen, is er een orkaan van emoties die ik veilig in mijn hart houd. Maar wanneer al die tranen komen met net zoveel of meer gelach, voelt veiligheid als verstikking — een bijna zelfmoord van het eigen hart. Dan kies ik voor mijn eigen leven en mijn eigen lach. In alle herinneringen die waren, laat ik los. En in alle mensen van wie ik nu hou, laat ik jullie vrij. Het is het moment dat er niet meer zal zijn, zodat er ruimte komt voor mijn eigen verhaal. En als het verdriet, evenals de zegen, wordt begrepen, l...

  De blik naar binnen Te snelle ogen dwalen, blikken die alle kanten opschieten maar niet naar het doel. Dwingend als de ogen van een strenge ouder, die, klimmend uit een stoffig vergeten fotoalbum, je vast wil grijpen. Te kijken vooruit naar wat je maar niet wil zien. Maar geen vergeten schaduwen uit vergaande tijden zijn gekomen. Ja, een verkrampte nek, aangestoken door een bijna verlammende spanning. Het glijdt vanuit je nek door de rest van je lichaam. Een verlammend gif dat alleen je ziel langzaam verteert. Als je niet meer weet waar je moet staren en in welk licht je jezelf niet wil onderdompelen, sluit je dwaas je ogen om te kunnen vluchten. Biddend en zoekend naar verlichting weet je even te ontsnappen, dankbaar als een dwaas voor het omarmen in een zogenaamde veilige omhelzing van niets anders dan een gedrocht van illusies. Ogen lijken uit je lichaam te poppen, een radeloze dood lijkt de enige uitgang die er gegeven kan worden. Maar als j...

 Familie Familie moet je maken met de mensen die dicht bij je staan en waar wederzijds respect is. Familie zijn echte vrienden en onverwachte ontmoetingen die je een warm gevoel geven. Door naar elkaar écht te luisteren, door soms er gewoon te zijn. Niet altijd meepraten, maar naast je eigen mening ook openstaan voor een andere blik. Familie hebben en krijgen is een reis die je in het bestaan vaak alleen aflegt, maar met sommige treden écht goede mensen dicht bij je — en dan ben je niet altijd zo alleen. Geborgenheid in koude dagen, een schouder voor een traan tot zelfs een lach. Even vergeten de strijd van het leven, de vergankelijkheid van een te snel bestaan. Voor even in een tijdloos samen zijn. 🙏 W.O.L  Marco Punt  https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com/?m=1 https://youtube.com/@wisdom_opertunity_love?si=xqjads5g5krkivkn

  Onze eigen dans Een omwenteling Slow motion — plots is de wereld vertraagd. Elke beweging volgt, in spanning, een route die met je meegaat. Synchroon komen onze handen tot elkaar, en kijken we, in een opkomend sneller tempo, weer tot leven. Geen standbeelden van het moment, als de zwoele adem ons beiden aanraakt, met onze handen even in elkaar verstrengeld. Het ritme neemt toe, net als onze dromerige staat. Samen zetten we de eerste stappen — vooruit en achteruit, een zwaai naar een nieuwe extase die steeds heftiger wordt. Met het geluid en het ritme kennen wij nu onze dans. In een nooit besproken maat volgt de natuur synchroon onze passen. Het universum begeleidt ons, de zon in een nieuwe schepping, waarin wij nu in wording zijn. Is het een explosie, samengaand met de stijgende ruimte — de geboorte van onze dans — terwijl wij, meer en meer in extase, samenkomen, creërend onze eigen dans, scheppers van onze wereld.

  Mijn Herinnering Als vogels in de lucht, in wilde vlucht naar oneindige verten, waar grenzen vervagen tot dromen — daar wordt het leven gezocht, in steeds verder kijken, een eindeloze dans in grenzeloos bestaan. "Een onverklaarbare wereld, die in niets te vergelijken is met de wereld zoals wij die natuurkundig hebben leren kennen. En dat is precies de leer die we vaak blind volgen. Nee, daaraan is geen gebrek - kennis. In de realiteit waarin wij leven, klopt het helemaal. Ook al zien we slechts een klein deel, en staat de beschikbare kennis nog in de kinderschoenen — de massa staat daar zelfs nog verder vandaan." Realiteit Het natuurkundig (en biologisch) concept zoals we het nu kennen, lijkt grotendeels correct. We zijn goed op weg om verbanden te herkennen. Maar er valt nog veel te ontdekken, vooral in hoe we tegen het leven in deze 'sfeer' moeten aankijken. Ik zeg bewust deze sfeer , want er zijn oneindig veel realiteiten.  De belangrijkste is die van on...

  Adem zacht Adem zacht, ogen even gesloten. Een stilte laat ik even toe, nergens meer zijn. Verdwenen uit het denken, als ook niet meer in de wereld. Verdwenen van alles om mij heen, en niet meer te vinden in elke diepte van mijn ziel. Even maar geen hartslag en gevoel. Even maar geen dromen en daarmee ook geen angsten. Even maar niet als een tol draaien van intens geluk in het krijgen tot al die tranen van het moeten loslaten. Omdat loslaten kansen geeft weer te ontvangen en door te gaan. Met alles, behalve het stilstaan in een kort moment. Maar nu niet. Even de stilstand in een veilige cirkel, verdwenen uit elk zicht. Tussen twee hartslagen waarin een eeuwigheid van stilstand gecreëerd wordt. Scheppers zijn we allen, met oneindige penselen, hoe wij ons leven zelf kleuren of laten invullen door al die anderen. Zoveel keuzes als zoveel hobbels, in lessen verstopt of juist heel goed te begrijpen. Even niets dan gesloten ogen, tussen twe...

Papieren Wegen in de Wind Een geboorte die komt   Of een hergeboorte die weer ontstaat   Zonder gevoel, er plots gewoon weer is   Massa overal   Zich voordoend als doorzichtig papier   Gevouwen vormen, gemaakt   Vanuit een onzichtbare hand   Een verte nooit aanschouwd —   Dus hoe ooit te begrijpen   Als sterven het ook niet meer geeft   Een doelloos moment lijkt te zijn   Het ontstaan   Tenslotte vergaan   Om weer te komen   Blind voor alle wegen die we hebben doorlopen   Doof voor elk gevoel   Als dit er al wel mag zijn   Is alles nu energie   Of een volgend dwaalspoor   Eén van al die velen   Wordt de leegte gevuld door alleen onze wensen   Voortkomend uit zoveel angst   We zullen nooit de bodem bereiken   Dus als niets meer is   Voedend een intenti...

Vlinders schreeuw uit de diepte  Wanneer het licht uit de diepste der aarde het licht weder ontmoeten zal,   Terugkomend achter de horizon vanuit de verste sterren in een intense ontmoeting,   Vormen de twee tegenstellingen uit deze energie twee hele kleine, mooie vleugeltjes.   In het zicht niet te herkennen, fladdert buiten elke aanvaarde realiteit een vlinder rond.   Als een dwaallicht lijkt het overal te gaan, zonder richting en zonder doel.   Maar verborgen in een achterliggend verhaal begint het te weven — een eerste stap   Van een nieuw komend levensverhaal, waarin de diepste elementen uit de aarde   Opnieuw worden ontmoet als hun tweede helft, vergeten en verdwenen in sterrenstof. Als de eerste twee paden worden gegeven, vormt de vlinder een derde route,   En hij lijkt hierin te verdwijnen,   Om in een nieuwe explosie — waarin tegenstellingen elkaar dieper gaan herkennen —   ...

 Vleugels van Tijd Tijden zijn voorbijgevlogen, snelle vogels scheuren langs me heen, verloren in de verte. Ze verdwijnen in de horizon, zoals gedachten vervagen in een te vluchtig moment — denkend aan een eeuwigheid. Het wonder van de tijd, niet altijd te begrijpen. Terwijl ik mee dans in de hoogte, alsof ik zonder tijd word gedragen door vogels van ritme, die de tijd in zich meedragen. Uit een prachtige wolk ontvouwt zich jouw gezicht tot mij, en een intens gevoel maakt zich meester van een tijdelijk tijdloos moment. Als ik je in de stilte niet beweeg, alsof de draaiing van de wereld even stopt, komt — verborgen uit de diepte van mijn hart — het besef hoeveel ik van je hou. Hoelang is het geleden dat we echt naar elkaar luisterden? Emoties wellen op, maar het zijn niet de tranen die komen — het is een intense lach, een levensvreugde. Daar, waar het leven werkelijk om draait. En terwijl dit besef groeit, begint de tijd weer sneller te lopen. De wereld draait harder dan ooit tevore...

Alles Is Energie: De Illusie van Mannelijk en Vrouwelijk Alles is een goddelijke energie, waarvan wij allemaal onderdeel zijn. Er is geen moederfiguur of vaderfiguur die we kunnen identificeren als een universele ouder. Wel krijgen we levenslessen die ons helpen om onze vrouwelijke en/of mannelijke energie te ontmoeten en te leren kennen, zodat we ons volledige potentieel kunnen ontdekken — dat hoor je vaak. En sorry, je bent goed op weg, maar een eindbestemming heb je nog niet gevonden. Je dwaalt alleen op een andere manier dan degenen die een moeder- of vaderfiguur zien in een goddelijke creatie. Er zijn enkelen overgegaan naar een hoger bewustzijnsniveau, de meesten daarvan zijn onbekend. In de huidige geloofssystemen zijn er slechts enkelen bekend bij het grote publiek. En als ze wel bekend zijn, worden ze dan geïdentificeerd als een God die op ons zit te wachten in een soort paradijs? Er is geen Moeder. Er is geen Vader. Er is geen vrouwelijke of mannelijke energie. We ervaren...

  Uiteindelijk weten we het nooit Uiteindelijk weten we het nooit. Is het maar voor even, dit alles? Of zijn het de verre velden, die zonder tijden eeuwig bloeien onder kosmische sterren? Toch een droom, uit angst vormgegeven of uit fantasie ontstaan, omdat we nooit zullen begrijpen hoe eeuwig onze jeugd lijkt— om de snelheid van alles pas te erkennen op ons sterfbed, die voor ieder altijd zal komen. Is dit een laatste omhelzing die we elkaar kunnen schenken? Tijdelijk elkaar met liefde beminnen, om er zo niet meer te zijn. Uit het niets gekomen, tot het niets wederkerend— slechts toeval, of toch het lot van een hoger zijn? Waarin wij voortbewegen in andermans beeld, en is vrijheid dan de enige echte illusie die onze werkelijkheid onderdompelt? En toch, soms even, vaak de twijfel van een soort herkenning: God als levenskracht— zijn wij toch allen? Te ontdekken dat wij ons lot zelf bepalen, alsmede de verbonden levenslessen, ergens besloten in een hoger weten. Wandelen wij in...

Zonder woorden  Zonder woorden te fluisteren, of zinnen rekenkundig te benaderen, noch een luide kreet in het wilde weg, tot het wakker worden van het beest in mij: oorverdovend lawaai, in pure chaos, overal en nergens. En zelfs niet de stilte, in meditaties verzonken, tot een schijnbaar niets. Is dit alles verspilde moeite anders te worden, door te luisteren tot het licht van de kosmos, of naar de diepte van de aarde, die mij wil vormen tot wat ik niet ben en nooit zal worden – dan alleen mijzelf, steeds hoger dan mijn eigen licht en verder dan de diepste diepte in mij verscholen. Raak ik mezelf soms even kwijt om mezelf toch weer te kunnen vinden in de lessen die ik leef, zonder woorden te fluisteren. 🙏 W.O.L. https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com/?m=1 https://youtube.com/@wisdom_opertunity_love?si=vG82lKgyMh6oLICa

  De Ziel Die Omarmt  Wanneer wij verlangen naar heelheid, naar thuiskomen in onszelf, sluit dan niet je ogen voor wat leeft in je hart. Voel de liefde die daar stroomt — stil, krachtig, onverwoestbaar — zij kent jou al langer dan jij jezelf kent. Verstoot haar niet. Laat haar spreken in fluistering en vuur. Keer je ook niet af van de woede, van het rauwe, bonzende, van wat pijn deed, van wat nog steeds schreeuwt om gezien te worden. Die storm in je borst is geen vergissing. Hij is waarheid, een oude roep die gehoord wil worden. Echt evenwicht is geen stilte zonder rimpels, maar een dans tussen licht en duister. Het is het midden waar alles samenvalt, waar niets meer buiten de deur wordt gehouden. Omarm het zonlicht én de bliksem, de stilte én de storm. En dan — voel. Voel hoe iets openscheurt en opent. Hoe iets ouds loslaat. Hoe iets nieuws zich aandient, zacht maar onvermijdelijk: een geboorte, een hergeboorte, de ziel die haar naam opnieuw uitspree...

  Door die ene traan van het leven Een traan vervult mijn blik; Zo lang geleden, en toch als de dag van gisteren Tuurde ik door tranen heen, Niet wetend wat dit nu was: Een onbekend gevoel dat mij liet huilen, Samen met een ongekende lach. In mijn handen, oh zo klein en gewoon, Toch als een donderslag in mijn leven – Eindelijk het besef, samen met jouw geboorte. Nog een traan vervult mijn blik; Het moment dat zo snel is gegaan, Liet mij even blijven in een eeuwigheid, alsof de tijd niet bestond. Zo gaven wij je de zorg, met liefde en verantwoordelijkheid beladen, Evenals een intense, mooie lach. Van de fles tot voorzichtig kruipen, De eerste stappen zijn toen gekomen. Alles gaat in sneltreinvaart verder, Met het verschijnen van de eerste grijze haren En niet meer te verstoppen rimpels. Groei jij samen met mijn ouder worden, Van een jongvolwassene tot een mooie, sterke man. En met het ouder worden verandert ook jouw kijk op de tijd – Het besef van de snelheid ...

Fall of the False Light No tender phrases, no brightened view, no gentle nudge to see things new. No talk of trust, no call to open up and bask beneath the light. All have left me. Yet I am never truly alone — the shadow beings linger, always near, just out of sight. Now I walk toward them, though tears may rise and panic flicker in my breath. There is no hell, no devil’s grin — only the darkness we ourselves have spun, woven thick with lessons of life that few have ever dared to see. And in the shouting joy of “light,” too often we are simply blinded by the false. So spare me the soft words. This is my hell, my fight for love, my journey to see with truer eyes. Let me sit with my own heart awhile — no foolish comfort, no noise. 🙏 W.O.L.

Zo warm Dag, dagen die rijk en vol voorbij stromen. De zon kust mijn huid, zweetdruppels dansen — elk teken van leven, elke stap een zege. In mijn ziel zindert licht, zelfs waar ooit schaduw woonde. De wolken? Slechts kracht in rust, sluimerend boven hart en hoofd, maar mijn voeten dragen mij moedig voort. Ik stap door herinnering en hoop, de diepte helder, de stroom mijn bondgenoot. De stilte van de straat is geen leegte, maar ruimte voor mijn eigen klank. De wind fluistert geen angst, maar mogelijkheden, verlangen, groei. Wat ik voel is puur, onuitgesproken groots — niet alles hoeft gezegd te worden om bewondering te dragen. Ik leef tussen rust en donder, maar kies steeds opnieuw voor licht. Op het kruispunt van werelden vind ik telkens weer mijn pad. Jouw liefde — mijn anker, mijn spiegel — houdt me stevig in mezelf. Wat ik vond, verlies ik niet, ik herken het telkens opnieuw. Sterven en herleven: één ademtocht, een ritme dat mij verder draagt. Onder een ...

  Het Mysterie van de Mens Er is geen groter mysterie in het bestaan dan de mens. Toen het leven zich ontwikkelde op deze aarde – van de eerste eencellige organismen tot aan planten en dieren – duurde het miljoenen jaren voordat er een soort ontstond met zelfbewustzijn. Of beter gezegd: met een zelfbewustzijn in ontwikkeling. Dieren en Instinct Een dier is geen moordenaar – om meteen een extreem voorbeeld te gebruiken. Dieren handelen vanuit instinct. Ze doden om te overleven, omdat ze moeten eten. Omdat dit voortkomt uit instinct, zijn ze zich niet bewust van hun daden. Ze dóén gewoon wat nodig is. De Mens als Bewuste Dader De mens daarentegen is de eerste soort die bewust kan denken. Door een hoger ontwikkeld bewustzijn is hij zich bewust van zijn handelen. Hij doodt bijvoorbeeld bewust dieren – zogenaamd voor vleesconsumptie – om zijn eigen overleving veilig te stellen. Maar is dat werkelijk de enige reden? Zijn we ons echt bewust van hoe we met het slachten van dieren omg...