Wisdom-Opportunity-Love

  Kleine Handjes in de Wind  Als de ochtend net is begonnen, een nieuwe dag die weer is ontstaan. Is er even vanuit een diepte stilte in een opkomende dag een schittering van een nieuwe zon. Wind, windvlagen over stille velden raken zachtjes een veld vol kleuren aan, geuren van sneeuwklokjes, krokussen en narcissen verwelkomen de aanraking en geven fantastische geuren als antwoord. Lente bloemen komen tot leven, gadegeslagen door een mysterieuze lotus verstopt bij een groep eiken en berken aan de waterkant. Verwonderd aanschouwt het een spel van de wind en het leven, oh zo mooi. Als een waar orkest wordt door de wind gedragen vlinders en bijen die rakelings een lieveheersbeestje voorbij gaan, die onverwacht door het spelen van de wind zijn schuilplaats verliest, doordat het blad waar hij onder droomde mee gaat dansen op het ritme van de wind. De lotus met een verborgen kijk, gegeven in ontelbare mythes van het leven, voelt een bijzondere dans op. ...

 Twinkeling en een rilling Twinkeling en een rilling door heel mijn lichaam, alsof mijn ziel in hoogspanning door mij heen raast. Geen beklemming, geen belemmering. Woorden ken ik al voordat ik aan ze denk. Een gesprek heb ik al gehoord, nog voor ik de woorden tot mijzelf richt. Eerst zachtjes tegen mezelf, zo alleen. De twinkeling geeft mijn ogen pret. Ondanks het zware weer in de wereld voel ik me verbonden. Verbonden met mezelf en geheeld. Zo, in een verdrinkende wereld, heb ik vaste grond gevonden. De zon verdrijft de schaduw en overbelichting, ver van mij vandaan. Het fluisteren neemt met deze intense liefde toe. Respect voor het leven heb ik weer teruggevonden. En terwijl ik dans en zing in de kracht van de schoonheid overal, hoort niemand mij staan. Enkelen die ook ontwaken fluisteren nu verbaasd onverstaanbare woorden. Maar mijn immense lach begrijpt wat niet gehoord kan worden. Voordat het fluisteren zichtbaar in de wereld zijn vorm gaat geven. Een twinkeling en een rillin...

Tussen Tijd en Verlangen De keuze om een gedicht te schrijven, een verhaal of mening wat een ieder aan gaat. Of om iets in beelden uit te drukken. Is altijd weer lastig, maar een uitdaging dit te combineren. Ik heb het geprobeerd in dit blog artikel, lees maar verder. En geef mij je mening gerust. Gedicht    Tussen wachten en ontvangen   ligt een dunne draad gespannen,   een brug van hoop en schaduw   waar verlangen stil kan landen.   Sparen is een ademtocht,   een fluistering van morgen,   afbetaling een echo   van vandaag met stille zorgen.   Wie bezit, wie mist, wie zoekt—   de kloof groeit als een rivier,   en elke keuze draagt een stem   van angst, van moed, van innerlijk plezier.   Mijn gedachten De moderne mens beweegt zich tussen twee uitersten: sparen, als daad van geduld en toekomstgerichtheid, en afbetaling, als keuze voor directe vervulling en uit...

 De Mantel van Stilte Niet vaak, alleen in verloren momenten, waar ik niet kan vluchten in andermans verhaal, heb ik geen keuze dan te luisteren naar waarom de tranen willen komen, niet langer verdrongen willen worden. En ook die lach, die zich dan laat horen, op een moment zo alleen, starend in het niets. Denken toevallige voorbijgangers dat ik niet zie, terwijl ik juist alles voel. Zo ver als ik nu ben: een reis naar wie ik echt ben. En net als de stilte, als een mantel om mij heen, is er een orkaan van emoties die ik veilig in mijn hart houd. Maar wanneer al die tranen komen met net zoveel of meer gelach, voelt veiligheid als verstikking — een bijna zelfmoord van het eigen hart. Dan kies ik voor mijn eigen leven en mijn eigen lach. In alle herinneringen die waren, laat ik los. En in alle mensen van wie ik nu hou, laat ik jullie vrij. Het is het moment dat er niet meer zal zijn, zodat er ruimte komt voor mijn eigen verhaal. En als het verdriet, evenals de zegen, wordt begrepen, l...

  De blik naar binnen Te snelle ogen dwalen, blikken die alle kanten opschieten maar niet naar het doel. Dwingend als de ogen van een strenge ouder, die, klimmend uit een stoffig vergeten fotoalbum, je vast wil grijpen. Te kijken vooruit naar wat je maar niet wil zien. Maar geen vergeten schaduwen uit vergaande tijden zijn gekomen. Ja, een verkrampte nek, aangestoken door een bijna verlammende spanning. Het glijdt vanuit je nek door de rest van je lichaam. Een verlammend gif dat alleen je ziel langzaam verteert. Als je niet meer weet waar je moet staren en in welk licht je jezelf niet wil onderdompelen, sluit je dwaas je ogen om te kunnen vluchten. Biddend en zoekend naar verlichting weet je even te ontsnappen, dankbaar als een dwaas voor het omarmen in een zogenaamde veilige omhelzing van niets anders dan een gedrocht van illusies. Ogen lijken uit je lichaam te poppen, een radeloze dood lijkt de enige uitgang die er gegeven kan worden. Maar als j...

 Familie Familie moet je maken met de mensen die dicht bij je staan en waar wederzijds respect is. Familie zijn echte vrienden en onverwachte ontmoetingen die je een warm gevoel geven. Door naar elkaar écht te luisteren, door soms er gewoon te zijn. Niet altijd meepraten, maar naast je eigen mening ook openstaan voor een andere blik. Familie hebben en krijgen is een reis die je in het bestaan vaak alleen aflegt, maar met sommige treden écht goede mensen dicht bij je — en dan ben je niet altijd zo alleen. Geborgenheid in koude dagen, een schouder voor een traan tot zelfs een lach. Even vergeten de strijd van het leven, de vergankelijkheid van een te snel bestaan. Voor even in een tijdloos samen zijn. 🙏 W.O.L  Marco Punt  https://wisdom-opportunity-love.blogspot.com/?m=1 https://youtube.com/@wisdom_opertunity_love?si=xqjads5g5krkivkn

  Onze eigen dans Een omwenteling Slow motion — plots is de wereld vertraagd. Elke beweging volgt, in spanning, een route die met je meegaat. Synchroon komen onze handen tot elkaar, en kijken we, in een opkomend sneller tempo, weer tot leven. Geen standbeelden van het moment, als de zwoele adem ons beiden aanraakt, met onze handen even in elkaar verstrengeld. Het ritme neemt toe, net als onze dromerige staat. Samen zetten we de eerste stappen — vooruit en achteruit, een zwaai naar een nieuwe extase die steeds heftiger wordt. Met het geluid en het ritme kennen wij nu onze dans. In een nooit besproken maat volgt de natuur synchroon onze passen. Het universum begeleidt ons, de zon in een nieuwe schepping, waarin wij nu in wording zijn. Is het een explosie, samengaand met de stijgende ruimte — de geboorte van onze dans — terwijl wij, meer en meer in extase, samenkomen, creërend onze eigen dans, scheppers van onze wereld.

  Mijn Herinnering Als vogels in de lucht, in wilde vlucht naar oneindige verten, waar grenzen vervagen tot dromen — daar wordt het leven gezocht, in steeds verder kijken, een eindeloze dans in grenzeloos bestaan. "Een onverklaarbare wereld, die in niets te vergelijken is met de wereld zoals wij die natuurkundig hebben leren kennen. En dat is precies de leer die we vaak blind volgen. Nee, daaraan is geen gebrek - kennis. In de realiteit waarin wij leven, klopt het helemaal. Ook al zien we slechts een klein deel, en staat de beschikbare kennis nog in de kinderschoenen — de massa staat daar zelfs nog verder vandaan." Realiteit Het natuurkundig (en biologisch) concept zoals we het nu kennen, lijkt grotendeels correct. We zijn goed op weg om verbanden te herkennen. Maar er valt nog veel te ontdekken, vooral in hoe we tegen het leven in deze 'sfeer' moeten aankijken. Ik zeg bewust deze sfeer , want er zijn oneindig veel realiteiten.  De belangrijkste is die van on...

  Adem zacht Adem zacht, ogen even gesloten. Een stilte laat ik even toe, nergens meer zijn. Verdwenen uit het denken, als ook niet meer in de wereld. Verdwenen van alles om mij heen, en niet meer te vinden in elke diepte van mijn ziel. Even maar geen hartslag en gevoel. Even maar geen dromen en daarmee ook geen angsten. Even maar niet als een tol draaien van intens geluk in het krijgen tot al die tranen van het moeten loslaten. Omdat loslaten kansen geeft weer te ontvangen en door te gaan. Met alles, behalve het stilstaan in een kort moment. Maar nu niet. Even de stilstand in een veilige cirkel, verdwenen uit elk zicht. Tussen twee hartslagen waarin een eeuwigheid van stilstand gecreëerd wordt. Scheppers zijn we allen, met oneindige penselen, hoe wij ons leven zelf kleuren of laten invullen door al die anderen. Zoveel keuzes als zoveel hobbels, in lessen verstopt of juist heel goed te begrijpen. Even niets dan gesloten ogen, tussen twe...