Wisdom-Opportunity-Love

Ik reik uit en raak het aan Ik raak het aan. Intens. Steeds dieper. Het voelen dat ik lééf. Daarom, telkens weer, raak ik het aan. Zwijgend sta ik stil, als een standbeeld, starend naar het raam. Voorbijgangers haasten zich, soms een vluchtige blik, verbaasde ogen die me onderzoeken: Echt? Of slechts een vage vorm in steen? Maar zonder dat iemand het ziet, raak ik het aan — steeds intenser. Dus omarm ik de pijn, het ondraaglijke leed, de bloedende wonden vanbinnen, overal. En toch ga ik verder met een schrille lach, als een dwaas die lacht aan de rand van het oneindige. Emoties voorbij. En steeds verder raak ik grenzen aan die broos afbrokkelen, soms te snel, als een oerknal in mijn eigen kosmos. Ik raak het aan om te weten dat ik leef, dat ik besta, ondanks de stilte, het trage vergaan. — W.O.L. www.worldoflove.online

  Stichting Laat Letters Leven  Stichting Laat Letters Leven is een unieke culturele organisatie die zich inzet voor inclusieve podiumkunsten en maatschappelijke bewustwording. De stichting richt zich op het creëren van tekstgebaseerde producties die sociale thema's belichten en tegelijkertijd kansen bieden aan talenten die vaak over het hoofd worden gezien in de traditionele culturele sector.​ Wat doet Stichting Laat Letters Leven? De stichting ontwikkelt en produceert artistieke projecten waarin tekst centraal staat, zoals theaterstukken, literaire performances en andere creatieve uitingen. Deze producties zijn gericht op het bevorderen van creativiteit en samenwerking tussen verschillende artistieke disciplines. Een belangrijk aspect van hun werk is het betrekken van mensen die doorgaans weinig kansen krijgen binnen de culturele sector, waaronder mensen met een beperking, ouderen en zij die niet zijn aangenomen door reguliere opleidingen. Door deze inclusieve benadering bie...

 De verborgen leer, In steeds dat ene woord Geweld gespeld achter onze ogen. Geschreven woorden, Dezelfde boodschap overal,  Met steeds een andere glinstering, Om als dat ene unieke diamant, Er te mogen zijn, Een wonder? Uniek als het is? En als een marktkoopman, Schreeuwen we het steeds luider. Als koopwaar staan we daar dan: Een boodschap met een kans. Om al die hoge muren, Lagen om onze ziel, Zo verstikkend, Als een langzame dood, Van ons hart. Te kunnen overwinnen. Terwijl deze zogenaamde schat, Een nooit getoonde diamant, Een van velen is, Maar nooit gezien, Verborgen heel diep, Onder een stoflaag zo verstikkend. Illusies noemen we dit? Blind staren naar buiten, Telkens door een ander raam. Terwijl juist dit staren, Naar een oneindigheid Van zogenaamde verlossingen, Het echte geweld is. Een zweepslag zonder genade,  Die we juist onszelf geven. Er zijn geen muren, Geen verstikkende laag, Geen langzaam vergaan, Geen dodenrit van het bestaan, Wachtend op verlossing, Op ...

  Glas, Steen en Vuur Herken je jezelf — ooit zo helder als het mooiste glas ter wereld? Een kostbaar glaswerk, weerkaatsend het diepste van je zijn. Openheid die kansen schept, maar ook de mogelijkheid om te breken — een emotioneel geweld. Het zijn niet altijd de scherven die zichtbaar zijn, soms brokkel je langzaam af, stil en onopgemerkt. Zielenleed vol verborgen smart, gesmeed in een aanhoudende naïviteit die uiteindelijk niets van het individu ongeschonden laat. Een laatste licht zal ooit doven, en je zult dolen in de rest van het bestaan — een zielloos bestaan. De prijs die je bereid was te betalen voor een zogenaamd wijze levensstijl: niets anders dan de zelfmoord van het eigen ik. Maar als de eerste scherven zijn geraakt, is het dan de weg om te verharden? Andermans naïviteit beantwoorden met dezelfde dwaasheid? Het zijn niet de stukken van je ziel die je zult verliezen, maar — net als je houding — versteent elke grens. Een gevoelloos bestaan, waaruit je, ironisch genoeg, o...

Verkrompen ziel Verkrompen Is eigenlijk je gezicht, Vol met tatoeages Die je eigenlijk haat. Niemand die ze bij je ziet, Getekend, buiten elk bereik. En dan die blijdschap? Het plezier overal, Dat stiekem pijnigt, Elke vezel in je ziel. De wandeling blijf je vervolgen, In deze zelfgecreëerde dodenwereld, Een langzame loop, Niet naar de diepte, Of ergens in de hoogte, Hoewel verhalen vol lof, En gedichten die zogenaamd raken, Eigenlijk zelfgemaakte leugens zijn. Blijf je vast zitten,  Een oppervlakkig bestaan.  En dat is jouw eigen keuze, Tot het heel snel komt — En even ben je dan verbaasd: Het leven? Voorbijgevlogen. Tot de waarheid zich laat zien, In een onvermijdelijke dood, En het wiel van het lot Blijft draaien. Een nieuwe ronde, Met opnieuw dezelfde weg, Tot we het eindelijk durven leren — Om eindelijk écht onszelf te zijn. 🙏 W.O.L. www.worldoflove.online

O ur Life Clock So sudden in your life, more to see, and more often, the first sounds start to appear, quietly, quite often. And you know it: it’s getting more intense. Thinking of long ago, the time when you were still a child. Not innocent — no one really is, in the shaping of our being. But time, yes, the clock didn’t tick. Maybe very slow, and often not at all. A glance never given. But as we grow richer from child to ever older, it begins gently. Gently we start to notice what returns more and more, with the ticking getting louder from hands — everywhere, yet unseen. Except in our eyes, telling more and more stories. With the first wrinkles, the grey hair, and — let’s be honest — what will come for everyone. Really, with a kind of powerlessness, you try to run away from that sound of more and more clocks ringing louder and louder, with a time that maybe never was? In the loop of eternity, where we were just for a moment. And like an alien, more...

V erdwaasd dat ik was Bij deze aanraking Nooit ervaren Of ontmoet in mijn hart Verdwaasd was ik Zo intens Dacht het allemaal te weten Door elke route die ik had afgelegd In mijn oh zo lange leven Door alles wat ik tegenkwam Die schaduwen Ontroostbaar leed Het aanraken van het licht Als de viering van het hart Tot het overwinnen van een strijd En zoveel meer Wat ik kon dichten In een zogenaamde dieptegang Tot het mij plots overkwam Woorden als spiegels Die plots mij toonden Verborgen deuren overal Wat mij zo diep trof Bij het binnengaan Van dit onbekende land Zo diep verborgen In mijn eigen hart Zo gewoon Toch raakt het zo mijn hart Woorden Zo intens Van vreugde Ook van verdriet Zo velen verloren De schoonheid Van de eigen ziel Die alleen nog maar Andere woorden raakt Soms Even vaak verloren De pracht en het wonder Die we eigenlijk allemaal kunnen zijn 🙏 W.O.L .

De betekenis van Pasen Dit gedicht ontstond spontaan, geïnspireerd door een nieuw nummer op mijn vlog dat ik hier graag met jullie deel. Luister eerst naar het nummer, voel de woorden, en volg mijn vlog voor meer van dit soort momenten. Vergeet mij niet te volgen,  jouw steun in creativiteit nodig.  Hier volgt mijn gedicht.  Deel met mij wat het voor jouw betekent.  Plaatst ik het op mijn blog later.  A f en toe Niet schrijven. Soms. Geen dichtvorm. Stilte. Om juist te kunnen luisteren Naar wat in jezelf te vinden is. Telkens roept het, Wat gehoord wil worden, Maar genegeerd wordt Door andermans geluid. Emoties als blokkade Die je weghouden van jezelf. Luister in die stilte naar jezelf. Zodat je zult ontdekken.  Het leek zo volledig.  Maar was eigenlijk zo leeg.  De creativiteit in je leven!  Is dan niets meer Op het moment dat je het weer vindt: Jezelf, Je eigen stem, Het kloppen van je eigen hart. En als eerste de vraag ...

  Het Suizen van het Leven Een oorverdovend suizen haalt mij uit al mijn overpeinzingen van de dag. Met een ontwakende schreeuw die ogen op mij doet neerdalen. En net zoveel glimlachen die niet langer verborgen worden gehouden, maar gewoon naar mij worden gegooid — bikkelharde stenen die aankomen. Een emotioneel geweld. Terwijl mijn stilstand tot een einde komt en ik weer harder vooruit ga, en het joker moment wil beëindigen, is het toch nog het suizen dat mij niet los wil laten. En zo, alleen, verstopt voor elke voorbijganger, ga ik zitten langs het water. Alsof, ondanks het geweld zo diep in mij, de pracht om mij heen mij weer een beetje doet glimlachen. Het is niet meer het wilde gekras overal wat mij ten gehore valt, maar juist het herkennen van wat nu als woorden komt, doet mij pas echt even schrikken. Hoe lang geleden is dit nu tot de wereld gekomen? Een diepzinnig geluid van een huilend kind dat de wereld laat weten dat hij er is. Als het g...

Het Oerwonder Laten we het gewoon zelf zijn, ongetemd en ongedwongen. Leef en adem, diep in ons — daar schuilt het monster, daar huist het wonder. Een ontzettend mooie pracht ligt verscholen in de schoot van ons zijn, een waarheid als inspiratie, een schreeuw van creativiteit, een tocht zonder einde of begin. Zonder dat we het weten verdrinken we langzaam in regels gevormd door andermans woorden. Onze identiteit ingekleurd tot we nog slechts een schim zijn — ver weg van onszelf. En toch… er fladderen puzzelstukken in ons bestaan, delen van iets ongrijpbaars, vast in ons hart. Wat zal me doen kijken naar het allesomvattend geheel? De waarheid? De leugens? Angsten? De moed die ik bevat? Schreeuw! Zoek het oerbeest in jezelf op. Ontwaak! Bevrijd je van de gebonden ketens. Kies niet voor deze massale zelfmoord. Omarm het oerbeest. Laat los wat kunstmatig is. Niet terug naar toen — maar vooruit, naar iets anders. En veel meer dan dat. Wij ...

U ntamed and Unbound Let’s just be ourselves— untamed and unbound. Free like a wild spirit who lets go of the reins of life— this artificially shaped existence. Unknowingly, we are slowly drowning, a silent death, surrounded by beautiful words arranged into lines. But they are not our words. Our identity, painted by others. Even comfort found in poetic tales is nothing more than a sweet illusion— the gentle lie of a satisfied death. While all along, the true essence— the mark of God, a living expression— remains hidden. So let’s begin now. Not anarchy, not a senseless return to the days when we were one with the earth, still unaware, unknowing. No—something else. Something far greater. Scream! Seek the primal beast within. Awaken! Break the chains that bind you, the ones that slowly rot your being until one day, you are nothing but a shadow— distant from yourself, and from all others. Where love is reduced to reason, a feeling invented ...

Ju st Ordinary (1940/1945) It once was so ordinary: a laugh about absolutely nothing special. The joy of the moment created the life you truly wished for. Of course, with a valley of tears, searching through the darkness, Where the laughter briefly faded, and reality shattered the mirrors of illusions into countless pieces. It seemed so ordinary: to carry on with life, searching for new paths, or escaping the earthly existence. To dream, to love, to hate. To be given chances—or to see them fade away. It felt so normal to simply be human. Until time stood still for just a moment. And before I knew it, a suffocating feeling was everywhere. To live in love, to follow your own struggle, ripped from the core of all your humanity. Treated and screamed at as less than a beast. Where deep sorrow turned into despair, and the sight of too much suffering numbed all sense of pain. A suicide of the human within me, caused by the choices of so many around me. People walked like the ...

In het licht van een nieuw bestaan. V erloren tijden uit vergaande momenten Geven nog vaag de schimmen van herinneringen mee Als ik weer over de wateren van de zee zweven wil Mee met de wind, verwaaid tot overal behalve de houvast die ik ooit bezat En als ik verdwijn in opkomende beelden van wat eens was Is het dan de tijd die ik verloor — Of mijn diepste zelf, verdwaald in het verleden, In herinneringen die nog steeds fluisteren Maar zich niet laten vinden door het oog van mijn hart Verborgen, rustend in een pijn die nooit verdwijnt Is het als de wind, waar ik eindeloos zonder richting in mee ga? Als een dromer, verdwaald in de stroom van tijd en gedachte Zat ik toen aan het strand Kijkend naar de verte, verlangend naar een glimp Achter de horizon Dromend over tochten die mijn ziel zou mogen nemen In een wereld nog ongerept, nog ongekend Met vragen die als schatten wachten om gevonden te worden En in mijn borst de hunkering — gevoel of trots — Als ik ooit op de water...

  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...

De stilte in de storm Het is de wind die vrij spel heeft in de wereld overal, om zich te laten zien aan de wereld, hoe hij zich wil uitdrukken. Een koel, verfrissend briesje onder de warmte van de zon, of juist een koude vlaag over landschappen met een winters tafereel. Tot enorme stormen toe, waarin hij zijn diepste stem overal kan laten horen. Hij ontmoet angstige zielen en waaghalzen van de dag, mee vliegend met elke vlaag, de hoogte in. Als het gebulder van de storm zich eindelijk laat horen, komt het leven tot uiting in zijn unieke bestaan. Maar ook de stilte van de wind, die na een heftig geraas de kalmte van het zijn mag uitdrukken, heeft zijn plek in de schijnbare wanorde. Terwijl ik verdwaald ben in de droevenis van vergeten tijden, door haast niemand nog gezien, voel ik de herhaling in het nieuwe dageraad — een kleine bries die groeit naar een storm in nabije tijden, tot de wereld weer zal ontwaken. Ik wandel door het huidige bestaan, de drukte die mij s...

Los van jezelf Je anker verloren, los van de aarde. Elke vastigheid glijdt uit je handen, en net als je laatste grip verdwijnt, in een nieuw verloren moment, zweven ontelbare vragen als wilde vogels overal. De ruimte om je heen vult zich met stilte, waar alles wat vast leek, nu vloeibaar is geworden, waar je gedachten als sterren voorbijschieten, maar geen ster je het pad wijst. Het is een loslaten waardoor ik loskom. Maar is het wel zeker? Ver van de aarde, bijna doelloos verdwenen van alles waarin ik mezelf herken. Is dit niet juist het onbekende? Is het niet juist dit verdwalen wat de weg naar binnen opent, waar ik niet meer zoek naar zekerheid, maar naar de stilte die alles doet vervagen? Het naderen van een nieuw land, waar ik steviger zal kunnen aarden, omdat elke klinker onder mijn voeten een pad is dat ik zelf mag creëren, en niet meer gevormd is door anderen. De lucht is hier anders, de horizon breder, en mijn adem komt dieper, los van wat was, klaa...

  More Than Light Spirituality— is it only peace? A surrender to love, where that love carries you gently, further, always toward the light? Is it just a mantra, a sound without end, lifting us ever higher on waves of sacred tone? Is it really just acceptance— a true awakening in a world still asleep, aching quietly? Is it merely opening up, flowing with the current of endless energy and color, the knowing that arises when you arrive, and let yourself float in the ecstasy of being? To feel spirituality like that— it is a beautiful dream, woven from countless others, a blanket of warmth wrapping us in its tender hush. But still, it is a dream. A sweet illusion dulled by passivity, where we risk sinking into stillness, doing nothing at all. Spirituality begins with struggle. Like the Big Bang once tore silence apart, life began in fire, elements clashing, forces swirling to find their center. Even birth, so near and small, begins with a cry— just like t...

  Nog niet eens zo lang geleden Niet eens zo lang geleden ontdekte ik mijn automatisch schrift. En niet eens zo lang geleden deed ik die deur op slot; dat was toen het leven dat tot mij kwam. Om niet zo lang daarna diezelfde deur weer te openen, en nog meer te ontdekken. Omdat schrijven makkelijker gaat dan praten, besloot ik spontaan een gedicht op mijn YouTube-pagina te zetten. Geen script, geen voorbereiding – dit is het. Ik heb niets bewerkt of aangepast. Het gaat nog een beetje langzaam, maar je moet een eerste stap zetten als je echt wilt gaan lopen. Dus deze reis is net begonnen, maar gaat verder. Ik zou zeggen: kijk eerst deze film (en like, volg en deel natuurlijk). Hieronder vind je de geschreven tekst (een beetje bijgewerkt natuurlijk). Nog niet eens zo lang geleden… Mijn ogen konden net kijken, Niet zo ver, alleen dichtbij. En mijn huid, nog zo strak en nieuw, Alsof de nacht hemelsblauw was, Spiegelend op wie ik was, Nog jong, puur, De onschuld van toen, Net geb...

  Uit het Slijk naar het Licht Strompelend door het leven, happend naar zuurstof. En half stikkend probeer je het: je rug recht en aanwezig zijn. Om weer te vallen naar beneden, verder dan je eerst al was. Om te krioelen in het slijk van alle gedachten en ieders mening, die als modder je vasthoudt en naar beneden trekt. Maar nog erger dan dit slijk, door al die anderen gegeven, is je eigen mening, de houding die je aanneemt. Vrijwillig kruip je in de aarde, graaiend naar alle mooie woorden, waarin jij alles krijgt: ontelbaar lof, liefde en respect, anderen die je zien, een erkenning van je eigenwaarde. En eindelijk een bevrijding van alle leed. En wat is de les in dit alles? Deze schoonheid die je krijgt, eindelijk van de wereld om je heen, is niets anders dan de modder waarin je steeds weer kruipt. Als de grootste illusie in het leven, de leugen in elk gedicht. Want je zult dit alles nooit krijgen, stervend, heel alleen, als dat wat je zoekt en wilt ontvangen je niet eerst aan jez...