Wisdom-Opportunity-Love

Ju st Ordinary (1940/1945) It once was so ordinary: a laugh about absolutely nothing special. The joy of the moment created the life you truly wished for. Of course, with a valley of tears, searching through the darkness, Where the laughter briefly faded, and reality shattered the mirrors of illusions into countless pieces. It seemed so ordinary: to carry on with life, searching for new paths, or escaping the earthly existence. To dream, to love, to hate. To be given chances—or to see them fade away. It felt so normal to simply be human. Until time stood still for just a moment. And before I knew it, a suffocating feeling was everywhere. To live in love, to follow your own struggle, ripped from the core of all your humanity. Treated and screamed at as less than a beast. Where deep sorrow turned into despair, and the sight of too much suffering numbed all sense of pain. A suicide of the human within me, caused by the choices of so many around me. People walked like the ...

In het licht van een nieuw bestaan. V erloren tijden uit vergaande momenten Geven nog vaag de schimmen van herinneringen mee Als ik weer over de wateren van de zee zweven wil Mee met de wind, verwaaid tot overal behalve de houvast die ik ooit bezat En als ik verdwijn in opkomende beelden van wat eens was Is het dan de tijd die ik verloor — Of mijn diepste zelf, verdwaald in het verleden, In herinneringen die nog steeds fluisteren Maar zich niet laten vinden door het oog van mijn hart Verborgen, rustend in een pijn die nooit verdwijnt Is het als de wind, waar ik eindeloos zonder richting in mee ga? Als een dromer, verdwaald in de stroom van tijd en gedachte Zat ik toen aan het strand Kijkend naar de verte, verlangend naar een glimp Achter de horizon Dromend over tochten die mijn ziel zou mogen nemen In een wereld nog ongerept, nog ongekend Met vragen die als schatten wachten om gevonden te worden En in mijn borst de hunkering — gevoel of trots — Als ik ooit op de water...

  Het vuur van ons bestaan Bevangen door het vuur In liefde bevangen, stijgend naar ongekende hoogtes. Een energetische explosie, een brenger van vernieuwing. Ons creatieve hart werkt aan een nieuw kunstwerk; emoties die als schilderkwasten onszelf volledig herscheppen. Of bevangen door het vuur, wiens wijsheid ons bevrijdt. Kennis die onze leegte weer overspoelt, dorstlessend in het verlangen te weten wat achter elke levensvraag steeds voor ons verborgen bleef. Door vuur verteerd, als een blijvende haat die, als een kankergezwel, de puurheid van onze ziel langzaam zal verteren. In een blinde waas blijven vechten – een zinloze daad, slachtoffer van de eigen echo. Vuur dat juist een schuilplaats biedt. Niet alleen tegen het geweld dat zo luid klinkt in de wereld, maar vooral tegen de stille donder in ons eigen hart. Waar, met een zelfgekozen angst, eigenlijk niet meer geleefd wordt. Een wandeling als een zombie in een dode wereld; illusies die met ketenen van vuur steeds krachtiger ...

De stilte in de storm Het is de wind die vrij spel heeft in de wereld overal, om zich te laten zien aan de wereld, hoe hij zich wil uitdrukken. Een koel, verfrissend briesje onder de warmte van de zon, of juist een koude vlaag over landschappen met een winters tafereel. Tot enorme stormen toe, waarin hij zijn diepste stem overal kan laten horen. Hij ontmoet angstige zielen en waaghalzen van de dag, mee vliegend met elke vlaag, de hoogte in. Als het gebulder van de storm zich eindelijk laat horen, komt het leven tot uiting in zijn unieke bestaan. Maar ook de stilte van de wind, die na een heftig geraas de kalmte van het zijn mag uitdrukken, heeft zijn plek in de schijnbare wanorde. Terwijl ik verdwaald ben in de droevenis van vergeten tijden, door haast niemand nog gezien, voel ik de herhaling in het nieuwe dageraad — een kleine bries die groeit naar een storm in nabije tijden, tot de wereld weer zal ontwaken. Ik wandel door het huidige bestaan, de drukte die mij s...

Los van jezelf Je anker verloren, los van de aarde. Elke vastigheid glijdt uit je handen, en net als je laatste grip verdwijnt, in een nieuw verloren moment, zweven ontelbare vragen als wilde vogels overal. De ruimte om je heen vult zich met stilte, waar alles wat vast leek, nu vloeibaar is geworden, waar je gedachten als sterren voorbijschieten, maar geen ster je het pad wijst. Het is een loslaten waardoor ik loskom. Maar is het wel zeker? Ver van de aarde, bijna doelloos verdwenen van alles waarin ik mezelf herken. Is dit niet juist het onbekende? Is het niet juist dit verdwalen wat de weg naar binnen opent, waar ik niet meer zoek naar zekerheid, maar naar de stilte die alles doet vervagen? Het naderen van een nieuw land, waar ik steviger zal kunnen aarden, omdat elke klinker onder mijn voeten een pad is dat ik zelf mag creëren, en niet meer gevormd is door anderen. De lucht is hier anders, de horizon breder, en mijn adem komt dieper, los van wat was, klaa...

  More Than Light Spirituality— is it only peace? A surrender to love, where that love carries you gently, further, always toward the light? Is it just a mantra, a sound without end, lifting us ever higher on waves of sacred tone? Is it really just acceptance— a true awakening in a world still asleep, aching quietly? Is it merely opening up, flowing with the current of endless energy and color, the knowing that arises when you arrive, and let yourself float in the ecstasy of being? To feel spirituality like that— it is a beautiful dream, woven from countless others, a blanket of warmth wrapping us in its tender hush. But still, it is a dream. A sweet illusion dulled by passivity, where we risk sinking into stillness, doing nothing at all. Spirituality begins with struggle. Like the Big Bang once tore silence apart, life began in fire, elements clashing, forces swirling to find their center. Even birth, so near and small, begins with a cry— just like t...

  Nog niet eens zo lang geleden Niet eens zo lang geleden ontdekte ik mijn automatisch schrift. En niet eens zo lang geleden deed ik die deur op slot; dat was toen het leven dat tot mij kwam. Om niet zo lang daarna diezelfde deur weer te openen, en nog meer te ontdekken. Omdat schrijven makkelijker gaat dan praten, besloot ik spontaan een gedicht op mijn YouTube-pagina te zetten. Geen script, geen voorbereiding – dit is het. Ik heb niets bewerkt of aangepast. Het gaat nog een beetje langzaam, maar je moet een eerste stap zetten als je echt wilt gaan lopen. Dus deze reis is net begonnen, maar gaat verder. Ik zou zeggen: kijk eerst deze film (en like, volg en deel natuurlijk). Hieronder vind je de geschreven tekst (een beetje bijgewerkt natuurlijk). Nog niet eens zo lang geleden… Mijn ogen konden net kijken, Niet zo ver, alleen dichtbij. En mijn huid, nog zo strak en nieuw, Alsof de nacht hemelsblauw was, Spiegelend op wie ik was, Nog jong, puur, De onschuld van toen, Net geb...

  Uit het Slijk naar het Licht Strompelend door het leven, happend naar zuurstof. En half stikkend probeer je het: je rug recht en aanwezig zijn. Om weer te vallen naar beneden, verder dan je eerst al was. Om te krioelen in het slijk van alle gedachten en ieders mening, die als modder je vasthoudt en naar beneden trekt. Maar nog erger dan dit slijk, door al die anderen gegeven, is je eigen mening, de houding die je aanneemt. Vrijwillig kruip je in de aarde, graaiend naar alle mooie woorden, waarin jij alles krijgt: ontelbaar lof, liefde en respect, anderen die je zien, een erkenning van je eigenwaarde. En eindelijk een bevrijding van alle leed. En wat is de les in dit alles? Deze schoonheid die je krijgt, eindelijk van de wereld om je heen, is niets anders dan de modder waarin je steeds weer kruipt. Als de grootste illusie in het leven, de leugen in elk gedicht. Want je zult dit alles nooit krijgen, stervend, heel alleen, als dat wat je zoekt en wilt ontvangen je niet eerst aan jez...